Руналық жазу (көне сканд.run - көне, құпия) орыс. руническое письмо — 2—3 ғғ. бастап кейінгі орта ғасырларға шейін германдықтар қолданған әліпби. Латын жазуының таралуына байланысты қолданыстан шыққан. Руналық жазудың таңбалары сына тәрізді сүйірленіп, негізінен, металл, тас, ағашқа жазылған. Бұл әліпбидің құрамы, таңбалануы уақыт өткен сайын өзгеріп отырған. Ғылымда 150-дей жалпы германдық бұрынғы (үлкен) Руналық жазу (негізінен Ютландия, Скандинавия аралдарымен Еуропаның басқа аудандарында) және 3500-ден аса кейінгі (кіші) Руналық жазу белгілі. Руналық жазудың ерекше түрі 7—10 ғғ. Англияда болған. Бұрынғы Руналық жазу мен кейінгі Руналық жазу қызметі жағынан да, тілі жағынан да бір-бірінен ерекше. Бұрынғы Руналық жазу қару-жараққа, тасқа жазылған. Олардың тілі негізінен біркелкі және өте ескі, көне герман тілдерінің ешбіріне сәйкес келмейді. Сонымен бірге ол сиқырлау мақсатында да қолданылған сияқты. Ал кейінгі Руналық жазуда көне Скандинавия тілдерінің ескерткіштері (тастағы мемориалдық жазулар) жазылған. "Руналық жазу" термині басқа көне жазуларға қатысты да айтылады, мысалы, дат ғалымы В. Томсен оны көне түркі жазулары үшін қолданған.[1]
Мәселе негізінен лингвистикалық. Қандай да бір сыртқы себептер бойынша талдау тілі синтетикалық тілге айналуға мәжбүр болған кезде. Яғни, егер тілдің бірінші түрі үшін бір жыл ішінде ондаған жаңа сөз болса - бұл жеткілікті, ал екіншісі үшін - ол бір ай ішінде жүздеген, ал одан да жылдам толтырылуы мүмкін. Сонымен қатар, орыс тілінде - мұндай проблемалар жоқ, өйткені орыс тілі ұзақ ғасырлар бойы жоғары жылдамдықты қарқынмен толықтырылып келеді және бәрі бұған үйренген. Мысалы, бізге сынық (немесе ұшатын тәрелке немесе ұшатын крокодил) - сұрақ емес. Атау берілді тез енеді дағдыға айналған. Еске алайық тарих про жеңіл алғандығы чупакабру. Бұл орыс сөзі. Ал канадалықтар-қиын, себебі олардың тілі - аналитикалық, қалыптасқан және сол жерде ешкім ұлды күтіп отырған жоқ.
Объяснение:
