Жаз келді. Күн шығып, дала жасыл кілемге оранып, әдемі гүлдер шығып жайқалуда. Балаларда демалысқа шығып, ауылдағы ата- әжелерінің үйлеріне барады . Күн сәулесі адам денесін ысытады. Көп отбасылар енді теңізге барады. Қалың киімдерін салып, жеңіл киімдерін шығарады. Далада көп деген шыбын- шіркейлер, көбелік, инеліктер шығады. Жаз өте ыстық болады, сондықтан отбасылар далаға жатады. Төрт-түлік малдар төлдейді. Балалар қошақан, бота ,күшік солармен күні- түні қызық көріп ойнайды. Жас балалар қолдарына ермексаз байланған жіп ұстап, инеліктерді ұстайды. Жазымызда осындай қызықтармен өтеді. Жаздан кейін желді, жаңбырлы, алай-дүлей күз келеді
әжемнің ертегілері есімде, кішкентай едім, үзік⁻үзік есімде қалыпты, әжемнің қасында жатып ертегілерін тыңдайтынмын. сол бір сағымға, арманға айналған күндерімді сағындым. бұл естеліктер мен үшін өте құнды. сол күндерді кері оралту үшін бәріне дайынмын, бірақ қызық, дәл мендей осындай тілекті біреу тілейді ме екен? мен үшін қымбат естеліктің асылдығын өзгелер асыл деп қабылдайды ма екен? біреулер материалдық құндылықтарды арман қылад. біреулер көңілі жай болуды қылад арман және тағысын тағы. ал өткеннін қайта оралмасын, жүректен орын аларлар өткен өтсе, әр қайсысы бір бөлшектен әкетерін және сол орын бос қаларын ойлайтын кімдер? мені түсінерлер кімдер? иә, өмір толы сұрақ. келісемін, жауабы табылмас сұрақ. білемін, кері қайту мүмкін емес, бірақ жүрекке әмір бар ма? әжемнің ертегілері мәңгі жадымда сақталары хақ. сол үшін де мен шексіз разымын. Аллахқа мың алғыс!
