Абай өлеңдерінің бір алуаны - табиғат лирикасы. Табиғат - а ң еңбек етіп, өмір сүретін ортасы. Бар байлық, қазына, тіршілік, табиғат дүниежүзі әдебиетіндегі ірі классик ақындардың барлығының да шығармаларынан орын алды. Әр дәуір, әр жағдайға лайықты табиғатты әркім әртүрлі жырлады. Біреулер табиғат арқылы өмір сүретін, біреулер табиғатты суреттеу арқылы көңіл-күйін, өз көзқарасын айтып берді. Ал кейбіреулер белгілі бір кезеңдерде өмірдегі күрес-тартыстардан безіп, табиғатты ғана жырлап, өмірден безу көйгейін тартты. Қайткенмен де, табиғат көркем әдебиеттен үлкен орын алды. Иран тарихы мен әдебиетінің ірі маман-ғалымы Е.Э.Бертельстің айтуы бойынша, («Саади Ескандари». «Вал Искандерев») Зу-л-қарнайн қорғаны (қамалы) туралы аңыз тіпті Құранға да енген дейді. Ескендір - дүниежүзі әдебиетінен кең орын алған әдеби қаһармандардың бірі.
Абай - өз заманының оқымысты ақыны. Оның шығармаларын зерттегенде, шығыс, батыс, орыс әдебиеті, олардың тарихын, аңыз, әңгімелерін көп білетіндігіне таң қалмасқа болмайды. Ескендір жайлы да ол әртүрлі мәліметтермен танысқандығы күмән келтірмейді. Бірақ дәл қандай қорларды пайдаланғандығын айту қиын. Әйтсе де ол, ең алдымен, шығыс әдебиеті, ол тілдердегі Александр туралы жазылған тарихи деректерді жақсы білген деп топшылауға болады. Өйткені шығыстың ұлы классиктерінің шығармаларымен Абай жасынан таныс. Сондықтан Александр туралы Фирдоуси, Низами, Навои, Эмир Хосров (Әмир Хысрау) сияқты ұлы ақындардың жазғандарымен жақсы таныс болғаны байқалады. Демек, біз Абайдың «Ескендір» поэмасын осылармен салыстыра зерттегеніміз жөн.
Объяснение:
Абай өлеңдерінің бір алуаны - табиғат лирикасы. Табиғат - а ң еңбек етіп, өмір сүретін ортасы. Бар байлық, қазына, тіршілік, табиғат дүниежүзі әдебиетіндегі ірі классик ақындардың барлығының да шығармаларынан орын алды. Әр дәуір, әр жағдайға лайықты табиғатты әркім әртүрлі жырлады. Біреулер табиғат арқылы өмір сүретін, біреулер табиғатты суреттеу арқылы көңіл-күйін, өз көзқарасын айтып берді. Ал кейбіреулер белгілі бір кезеңдерде өмірдегі күрес-тартыстардан безіп, табиғатты ғана жырлап, өмірден безу көйгейін тартты. Қайткенмен де, табиғат көркем әдебиеттен үлкен орын алды. Иран тарихы мен әдебиетінің ірі маман-ғалымы Е.Э.Бертельстің айтуы бойынша, («Саади Ескандари». «Вал Искандерев») Зу-л-қарнайн қорғаны (қамалы) туралы аңыз тіпті Құранға да енген дейді. Ескендір - дүниежүзі әдебиетінен кең орын алған әдеби қаһармандардың бірі.
Абай - өз заманының оқымысты ақыны. Оның шығармаларын зерттегенде, шығыс, батыс, орыс әдебиеті, олардың тарихын, аңыз, әңгімелерін көп білетіндігіне таң қалмасқа болмайды. Ескендір жайлы да ол әртүрлі мәліметтермен танысқандығы күмән келтірмейді. Бірақ дәл қандай қорларды пайдаланғандығын айту қиын. Әйтсе де ол, ең алдымен, шығыс әдебиеті, ол тілдердегі Александр туралы жазылған тарихи деректерді жақсы білген деп топшылауға болады. Өйткені шығыстың ұлы классиктерінің шығармаларымен Абай жасынан таныс. Сондықтан Александр туралы Фирдоуси, Низами, Навои, Эмир Хосров (Әмир Хысрау) сияқты ұлы ақындардың жазғандарымен жақсы таныс болғаны байқалады. Демек, біз Абайдың «Ескендір» поэмасын осылармен салыстыра зерттегеніміз жөн.
Объяснение:
Большое влияние на формирование казахского костюма оказали соседние народы, с которыми казахи находились в тесной взаимосвязи. В нем можно найти особые черты, присущие, к примеру, национальной одежде русских, татар, каракалпаков, алтайцев, киргиз, узбеков и туркмен.
В отличие от традиционной одежды некоторых других народов, казахский костюм прост в композиции, целесообразен и отличается строгой нарядностью благодаря отделке мехом, вышивке, инкрустации. В нем невозможно найти изобилия в украшениях и слепящей пестроты красок, которые присущи, скажем, туркменам. Даже парадная одежда казашек не вызывает у чуждого казахской культуре человека ощущения переполненности. Безусловно, украшения играют некоторую роль в создании образа, но не главную. При этом также следует отметить, что всевозможные украшения появились в казахском костюме не потому, что кочевники стремились к красоте (в их жизненных условиях заниматься украшательством времени было не так много - постоянно кочевать с места на место вместе со стадами, со всей семьей, домашним скарбом в поисках пастбищ было делом нелегким), а для того, чтобы по ним можно было определить положение человека в обществе, его принадлежность к определенной социальной группе степного населения.
Древнейшими традиционными материалами для изготовления одежды у казахов были шкуры, кожа, шерсть домашних животных, тонкий войлок, сукно, которые казахи изготовляли сами. Использовали в основном овчину, реже шкуру коз и жеребят. Для бедных слоев населения была характерна одежда из шкур сайгаков, головные уборы из меха лисицы, выдры и других пушных зверей. Обеспеченные люди шили одежду из привозных материалов - шелка, парчи, бархата. Широко в одежде использовались хлопчатобумажные ткани.
Из меха и шкуры животных шили шубы, нагольные тулупы, головные уборы, безрукавки, зимние шаровары и нарядную верхнюю одежду. Снятую с животного шкуру просушивали, затем смазывали кислым молоком «айраном», смешанным с отрубями или мукой, а иногда просто заваренными отрубями. Зимой айран заменяли разведенным в воде казахским сыром «куртом». Затем шкуру свертывали мездрой внутрь, а через три-четыре дня промывали ее и укладывали в сильно соленую воду. После очередной просушки мездру соскабливали специальным ножом, кожу разминали вручную, и она приобретала белый цвет. Для придания коже большей белизны ее поливали разведенным в воде мелом. Выделанная кожа использовалась в одежде в сочетании с тканями.
Для изготовления нагольных тулупов и шаровар кожу подвергали дублению и окраске с различных красителей. Например, желтую окраску получали путем использования измельченного корня таранового растения, сваренного в кипятке, или корня ревеня, листьев и наплывов дикой яблони; красный - из корня растения уйран бояу, оранжевый - из сушеных корок граната.
Большое место среди материалов для казахской одежды занимала шерсть домашних животных. Ее использовали в качестве утепляющей подкладки для верхнего платья (халатов, бешпентов) и головных уборов. Многие виды одежды шили из войлока. Для его изготовления использовалась преимущественно белая шерсть, особенно ценным считался тонкий пух с шеи овец.
Казахи издавна умели изготовлять и грубое сукно из верблюжьей или бараньей шерсти. Лучшая ткань получалась из шерсти молодых верблюдов. Сукно из овечьей шерсти использовали для изготовления одежды неимущие люди. Использовалось оно и там, где верблюдов почти не разводили.
Широкое распространение в казахской одежде получили китайские бумажные ткани, попадавшие на территорию Казахстана в виде подарков, военной добычи, в обмен на продукты кочевого хозяйства. Шелковые материи покупали в основном феодалы, так как только знатные богатые люди имели право носить шелковую одежду. Наиболее распространенными были шелка красного и желтого цветов.