Наурыз — қазіргі Григориан күнтізбесіндегі 3-ші келетін март[1] айына сай қазақша атауы.
Наурыз - түркі тайпаларының мүшел есебі бойынша жыл басы саналатын бірінші ай, ойын-сауық және наурызкөже жасау мерекесі. Бұл күні қазақтар да наурыз жырын айтып, наурыз тойын өткізеді. 1917 жылғы қазан төңкерісінен кейін қүрылған Кеңес өкіметі бұл мерекені діни кертартпа рәсім деп тауып, 1926 жылдан ресми тойлауға тыйым салды. Тек елімізде демократиялық ағым бел ала бастаған 1988 жылдан бүкілхалықтық мейрам ретінде атап өтілетін болды. Абай «Біраз сөз қазақтың қайдан шыққаны туралы» деген тарихи мақаласында Наурыз тарихын көшпелі халықтардың сонау «хибаги», «хүзағи» деп аталған заманға дейін апарып: «Ол күнде Наурыз деген бір жазғытұрым мейрамы болып, наурызнама қыламыз деп, тамаша қылады екен. Сол күнін «Ұлыстың Ұлы күні» дейді екен», - деп жазады. Ақын Наурыз тойын дінге жанастырмай, кектем мерекесі екенін ашық жазады да, «Ұлыстың Ұлы күні» деген сөздің өз заманында алғашқы мәнін өзгертіп, Құрбан айтқа байланысты айтыла бастағанын ескертеді.
Ол ерекше сұлу еді. Оның сұлулығына бүкіл патшалықтардағы ханзадалар тамсанып, менің жарым болса,- деп армандайтын. Бір күні ханшайым өз нөкерлерімен серуендеп жүргенде сол жердегі елге зұлымдықпен атағы шыққан, сұм адам ханшайымды алып, қашады. Сол уақытта алдарынан ақ боз атпен бозбала шығып қалады да, ерекше бір шапшаңдықпен зұлымды аттан аударып, қол-аяғын матап, сол жерде қалдырып, сұлу бойжеткенді атының алдына отырғызып еліне әкеледі. Жас жігіт пен сұлу қыз бір көргеннен бірін-бірі қатты ұнатады. Сондықтан жігіт қыздың әкесінен үйленуге рұқсат сұрайды, қыздың әкесіде қарсы болмайды. Сонымен зұлымдықты мөлдір, шынайы махаббат жеңіп шығады. Олар бақытты да ұзақ ғұмыр кешеді.
Объяснение:
