Абайдың да айрықша жырлағанының бірі табиғат болды. Ол табиғат аясында өсіп, оны сүйе білді. Абайдың «Желсіз түнде жарық ай», «Күз», «Қыс», «Жаз» деген өлеңдерін оқығанда, табиғаттың әртүрлі құбылысы көзіңе елестейді. Жаратылыстың жайдары жазын, түсі суық тұманды күзін, не болмаса сақылдаған аязы мен қарлы боранын өзің көріп тұрғандай боласың. Мысалы, «Желсіз түнде жарық ай» деген өлеңінде:
Желсіз түнде жарық ай
Сәулесі суда дірілдеп,
Ауылдың жаны терең сай,
Тасыған өзен гүрілдеп.
Қалың ағаш жапырағы,
Сыбырласып өзді-өзі.
Көрінбей жердің топырағы
Құлпырған жасыл жер жүзі, - деп, жазғы түннің әдемі суретін алдыңа тартады, жаз кезінің желсіз тымық күні, аспандағы жарық айдың суға түскен сәулесі, жазғы ауыл, оның жанындағы терең сай, гүрілдеген өзен суретшінің бояуы арқылы тұтас бір картина ретінде көз алдыңа келеді.
Ақын жайнаған жаздың әдемі көркін осылай суреттесе, сол сұлу сурет өзгеріп, гүл, жапырақ солып, түсі қашқан күздің суық кескінін:
Сұр бұлт түсі суық қаптайды аспан,
Күз болса, дымқыл тұман жерді басқан.
Білмеймін, тойғаны ма, тоңғаны ма?
Жылқы ойнап, бие қашқан, тай жарысқан.
Жасыл шөп, бәйшешек жоқ бұрынғыдай,
Жастар күлмес, жүгірмес бала шулай.
Қайыршы шал-кемпірдей түсі кетіп,
Жапырағынан айрылған ағаш, қурай, - деп, күз түсумен бірге бәйшешек солып, ағаштардың сидиып, жапырағынан айрылғанын, ерке жазда мәз-мейрам болып келген жастардың, асыр салып ойнаған балалардың көрінбейтіндігін, қысқасы, көңілсіз күздің бейнесін тамаша түрде елестетеді.
Абай қыстың кескінін де аса шеберлікпен суреттейді. Үскірік бораны бұрқырап тұрған қысты рақымсыз адам бейнесіне ұқсатады. Қыстың малға да жағдайсыз соқыр, мылқау күш екендігін аңғартады.
Қыс: ауаның қызуының бас-; бұрқасын; бора;суайдынның тоңазы-; сүңгінің және қыраудың білімі; Көктем: мұздың жібі-; ауаның қызуының көтермелеуі;перелетных құстың оралғысы; почек таратып жібер-;гүлде-; Жаз: ауаның қызуының тағы үлкен көтермелеуі; күн ұзынболады, ал түн қысқасы (мында ғой апару болады ақтүндерді); құстар ән айтады; су суайдындарда жылыболады; жаздың жылы жаңбырлары; найзағайлар; шөпөседі және көгереді; Күз: ауаның қызуы аласарады; суық күздің жаңбырыжәне бұршақ барады; ша таң қырау қыртысталады; күнқысқасы болады, ал түн - ұзын; жапырақтар тал-шыбықтарда қуарады және қарамастан
Кастеев Абильхан - живописец, бір қазақ бейнелі өнердіңнегіздеушілерінен кесте. 1929-1936 гг. Кастеев бас Н.Г көркем Алматы студияхоқыды.Хлудова және Мәскеудің бас И.И.Бродского. 1945-1956 гг. ол КазССР суретшісінің жалғаулығыныңбасқармасының төрағасымен болды. Кастеев 1931 г.тұңғыш рет "социалистическое құрылыс суретшінің"суретінде жылжымалы көрмеде қатысты. туындыларКастеева "в мектеп", "сестры (1930) суретіне","автобейне", ара көгілдір көйлекте" (1931) "қыз жәнесуреттің жанрының сырттың жұмыстарының суретшініңбиік ұсталығын продемонстрировали, олар тереңдікпроникновения в көкей бейнеле- батыр ажыратыл-. Кастеев 1937 г. жемісті қалалық пейзажа ("Көрініс жасстаницу", "бас Медео", және др. тауының" "көрінісі)жанрында жұмыс істейді. Любовь к елге: "бас джайляу"(1938) полотнах білдірді, "алдым үйдің" (1940), "күздіңпейзаж" (1942), "айнадай мұз" (1951), "биік таулы мұзайдыным" (1954), "абат яблони", "қыс" (1958),"шеберханада
Абайдың да айрықша жырлағанының бірі табиғат болды. Ол табиғат аясында өсіп, оны сүйе білді. Абайдың «Желсіз түнде жарық ай», «Күз», «Қыс», «Жаз» деген өлеңдерін оқығанда, табиғаттың әртүрлі құбылысы көзіңе елестейді. Жаратылыстың жайдары жазын, түсі суық тұманды күзін, не болмаса сақылдаған аязы мен қарлы боранын өзің көріп тұрғандай боласың. Мысалы, «Желсіз түнде жарық ай» деген өлеңінде:
Желсіз түнде жарық ай
Сәулесі суда дірілдеп,
Ауылдың жаны терең сай,
Тасыған өзен гүрілдеп.
Қалың ағаш жапырағы,
Сыбырласып өзді-өзі.
Көрінбей жердің топырағы
Құлпырған жасыл жер жүзі, - деп, жазғы түннің әдемі суретін алдыңа тартады, жаз кезінің желсіз тымық күні, аспандағы жарық айдың суға түскен сәулесі, жазғы ауыл, оның жанындағы терең сай, гүрілдеген өзен суретшінің бояуы арқылы тұтас бір картина ретінде көз алдыңа келеді.
Ақын жайнаған жаздың әдемі көркін осылай суреттесе, сол сұлу сурет өзгеріп, гүл, жапырақ солып, түсі қашқан күздің суық кескінін:
Сұр бұлт түсі суық қаптайды аспан,
Күз болса, дымқыл тұман жерді басқан.
Білмеймін, тойғаны ма, тоңғаны ма?
Жылқы ойнап, бие қашқан, тай жарысқан.
Жасыл шөп, бәйшешек жоқ бұрынғыдай,
Жастар күлмес, жүгірмес бала шулай.
Қайыршы шал-кемпірдей түсі кетіп,
Жапырағынан айрылған ағаш, қурай, - деп, күз түсумен бірге бәйшешек солып, ағаштардың сидиып, жапырағынан айрылғанын, ерке жазда мәз-мейрам болып келген жастардың, асыр салып ойнаған балалардың көрінбейтіндігін, қысқасы, көңілсіз күздің бейнесін тамаша түрде елестетеді.
Абай қыстың кескінін де аса шеберлікпен суреттейді. Үскірік бораны бұрқырап тұрған қысты рақымсыз адам бейнесіне ұқсатады. Қыстың малға да жағдайсыз соқыр, мылқау күш екендігін аңғартады.