Менің анам - мен үшін ең жақын адам. Мен оны өте жақсы көремін. Ол әрқашанда менің қасымда, мені қиын жағдайда тастамайтын ерекше жан. Мен өз анамды мақтан тұтамын. Анадан қымбат менде ешкім жоқ. Менің анамның аты - Жанна. Маған оның оттай жарқыраған мөлдір көздері, әдемі күлкісі мен нәзік қолдары ұнайды. Менің анам өте мейірімді, ол адамдармен жақсы тіл табысады, оны барлығы да құрметтейді. Қиын кездерде ол жалғыз ғана мені жұбата алады. Туғаннан бері ол мен және менің ағамның қасында. Бізге өз махаббатын сыйлайды, қамқорлық жасайды. Мен өз анама алғыс білдіремін. Және оған көмек көрсетуге әрқашан дайынмын: ауыр сөмкелерді аламын, үйді жинаймын. Менің анам өте дәмді тамақ дайындайды және мен оған тамақ дайындауда өз көмегімді көрсетемін, сол барысында көп нәрсе біліп аламын. Мен ол әрқашан да күн сияқты жайнай берсін, оның күлкісі қасындағы адамдардың көңіл-күйлерін көтерсін, оның армандары орындалсын деп тілектеспін. Өйткені махаббат, қамқорлық тек қана бізге, балаларға ғана, сонымен қатар біздің аяулы аналарымызға керек. Мен оны өз бағаларымен, жақсы тәртібімен қуантамын және әрқашанда оған көмектесемін
Ағайын-туыс - бір ауыл, қауым болып, шаруашылық қарекеттерін бірлесе жүргізетін, бір-біріне қолдау жасайтын, қандастық жағынан жақын туыс, аталас адамдар немесе солардан өрбіген ұрпақтар.
Мұны «Сыйласқанға жат жақсы, жылысқанға ағайын артық» деген парема да айғақтайды. Қазақта екі туыстық байланыс бар: бірі «бірге күліп, бірге жыласатын» тіршіліктегі қуаныш пен қайғыны бірге көтерісетін әке жағынан туыстық, екіншісі материалдық қарым-қатынаспен байланысқанқұдалар мен тамырлар деп бөледі A.M. Балаубаева-Голяховская еңбегінде ата туыстар қиын сәтте бір-біріне қол ұшын береді, сондай-ақ, жиын-тойларды, торқалы той, топырақты өлімді өткізуді бірге ұйымдастырады, ауыртпалығын бірге көтеріседі.
Ағайын бір өліде, бір тіріде деген қағида осыны меңзейді. Әсіресе, адамның тіршілік циклына қатысты ғұрыптар мен салттардың атқарылуында бірлік пен ынтамақтастықтың орны ерекше. Туысы бірдің уысы бір, бөлінгенді бөрі жейді деп, арадағы ұсақ-түйек дау-шар, өкпе-назды елемеуді ескертеді. Қандастық жақындықты сезінуде ел бірлігін, қоғам тұтастығын сақтауда ағайын-туыстық ұғымының орны айрықша болған. Ағайын-туыстар жеті атаға дейін туыстықты үзбейді және қыз алыспайды. Қазақы ортадағы бұл қағиданың генетикалық жағынан алғанда дұрыстығы анықталып отыр. Жеті атаға толғаннан кейін ру ақсақалдары жиылып, жеті атаға толыстық, жеке ел болыстық деп боз бие шалып, баталасып, бәтуаласып қыз алысып, қыз беруге рұқсат етеді.[1]
