Музафар Алимбаев - казактын корнекти жазушысы, акын жане аудармашы. Павлодар облысы Шарбактин ауданынын Марал ауылында дуниеге келди. Улы Отан Согысына катыскан. Согыстан кейин С.М. Кирова атындагы казак мемлекеттик университеттин битирди, "Пионер" журналында менгеруши болып , коркем адебиет менгерушиси жане "Казак адебиет" газетинин бас орынбасардын менгерушиси болып жумыс истеди. "Балдырган" журналынын бас редакторы болган. 1952 жылы "Караганды туралы олендер" атты китабин шыгарган. Казирги казак андеринин жане Казакстан Республиканын биринши гимнинин авторы. Пушкиннин, Лермонтовтын, Маявковскийдин, Хикметтин, Тихоновтын, Суркованын, Баруздинанын шыгармаларыгын жане "Манас" шыгармасынын казак тили аудармасына катыскан. Музафар Алимбаев Кенес Одагынын медальлимен, Жогаргы Кенес Казак ССР грамотасымен марапатталган.
Қызығыңды көп көрдім, Қарабастау, Құлансаз*. Күндерімді өткердім, Сенде жүріп ұзақ жаз. Көкорайға жайылған Секілді едік үйрек, қаз. Ештеңе жоқ уайымнан, Жүруші едік көңіл мәз. Патша әмірі тарылды, Оған қылар бар ма ылаж?! Ішке толған зарымды Кімге айтармын қылып наз! Көген көзді қосақтап, Қалай қиып берерміз?! Көздің жасы моншақтап, Көңіл шер боп өлерміз. Көк жайлауды қалдырып, Қайда көшіп кетерміз?! Көкіректі зар қылып, Қорлықпен қайтіп өтерміз?! «Бес үйден бір жігіт!» деп, Болыстар жүр шапкылап. Жасауылы үй тінтпек, Қылыштары жарқылдап. Бүйтіп көрген күн құрсын, Жапырақтай қалтырап! Таусылғандай тынысың, Күнде жүрек қансырап. Дүниенің кеңдігі - Жүргеніңде басың бос. Жан қысылса, белгілі, Таба алмайсың жақын дос. Өз араңнан шыққандар Таяқ соғар өзіңе. «Әр нәрсеге - бір зауал» Дейтін еді кезінде. Би, болысты тәңірі атты, Ел қорғауға жарамай. Ағайынды еңіретті, Көз жасына қарамай. Енді ойласақ, не қалды, Ата жұрттан кету бар. Жолға тігіп не жанды, Тәуекелге беку бар! Не болмаса шыбындап, Тағдырыңа көну бар. Көнсең, күнде шығындап, Ит қорлықта өлу бар!
