Не наступай на дастархан. Над недостатком человека и над инвалидом не смейся. Животных, посуду, еду не пинай. Не играйся водой, не испражняйся в воду, не плюй в воду. Не рви зелень, не рви волосы. Не бегай вокруг дома. Не распирай и не обнимай проем двери. Не наступай на порог и на нем не сиди. Скот по голове не бей. Не скачи и не пробегай мимо кладбища. Не показывай пальцем в сторону могил и не мочись в сторону могил. Не корми собаку с ковшом. Ночью дома не подметай, не стриги ногти. Не переходи дорогу старших, не перебивай их разговор. Не стой фертом, не облакачивайся о землю и о подбородок.
Қарттар үйі, жетімдер интернаты» деген ұғымдар қазақ қоғамы үшін жат еді. «Жаман әдет жұққыш келеді» демекші, батыстан бастау алған бұл үрдіс бізге де келіп жетті. Өткен ғасырдың 50-60-жылдары еңбекке жарамсыз, қамқорсыз қалған жандарға арналып салына бастаған болатын. Жыл өте келе, бұл үйлерге бала-шағасына керексіз болып қалған қариялар да алына бастады. Жетімін жылатпаған, жесірін қаңғытпаған қазақ қазір сол жаққа ақ сақалды аталары мен ақ жаулықты аналарын ойланбастан апарып өткізіп жатыр.
Соңғы дерек бойынша, елімізде қарттар мен мүгедектерге арналған интернат-үйлердің саны 87-ге жеткен екен. Отыз мыңдай адам амалсыздан осы үйлерде тұрып жатыр. Тек Солтүстік Қазақстан облысының өзінде екі бірдей интернат жұмыс істеп тұр. Шығыс Қазақстан мен Қостанай облыстарында қарттар үйлерінің саны өзге өңірлерге қарағанда көп шоғырланған.
Таңдамалы шығармалар 1957;
Избранное 1958;
Шығыс
Торайғыров 1987;
Шығыс
Торайғыров 1993.