«Туған жердің күні де ыстық, түні де ыстық» деп тегін айтылмаса керек. Әрбір Отан ұғымының қадірін білетін, туған жер сөзінің терең мағынасын түсінетін азамат үшін кіндік қаны тамған топырақ киелі де қастерлі.
Туған жерді жырламаған жан жоқтың қасы.Белгілі ақындарымыз
елі мен жерін жырға қосып, патриоттықтың тамаша үлгісін көрсеткен. Соның бірі, «Мұзтаудың мұзбалағы» атанған, дарабоз ақын Мұқағали Мақатаевтың Отан тақырыбындағы мына бір өлеңі:
Мен оның түнін сүйем, күнін сүйем,
Ағынды өзен, асқар тау, гүлін сүйем,
Мен оның қасиетті тілін сүйем,
Мен оның құдіретті үнін сүйем!
...Отан! Отан! Бәрінен биік екен,
Мен оны мәңгілікке сүйіп өтем...
Меніңше, елді ерекше қастерлеп, мәңгілік сүю үшін үлкен жүректің керегі жоқ. Туған жерге деген шексіз құрмет пен махаббат болса жеткілікті. Себебі «Мен қазақпын» деп айту үшін «қазақ» деп соғатын жүрек керек. Қазақтың ертеңі үшін аянбай еңбек етем деген тілек керек. Бірде теледидардан елінен неше уақыт бойы жырақ жүрген, туған жерге қаншама уақытта қиындықпен оралған қазақ туралы бағдарлама көрдім.Көзінен жасын көл қылып, көліктен түсе сала жерді сүйіп, ақ қарды жылап тұрып аузына салып, шайнап жұтқанын көрдім. Көрдім де елімізде жүріп, еліміздің қадіріне жете бермейтінімізді түсіндім.Оның қаншалықты ыстық екенін түсіндім. Суық қарды көзі жасқа толып, асап жеп жатқаны ішіндегі ыстық сағыныш сезімінің басылмай жатқанынан-ау деп терең ойға қалдым. Дана қазақ «Әркімнің өз жері –жұмақ»деп бекер айтпаған. «Отансыз адам – ормансыз бұлбұл» деген сөздің жаны бар. Отансыз адам болмайды. Ел, жер, Отан сөздерін айтқанда, Отан алдындағы міндет, құрмет ойға оралуы тиіс.Байтақ жерімізде бейбітшілікті сақтау, кеудемізбен қорғау, көркейту, ел үшін қызмет ету – біздің міндетіміз. Елім үшін ерінбей еңбек етуге уәде етемін, білім алып, келешегін жарқын етемін. Мен – Тәуелсіз елдің ұланымын және оны мақтан етемін! Мен елімді, туған өлке – Қазақстанымды, тілімді жанымдай сүйемін
Когда-то, давным -давно, жили старик со старухой. У них был всего один сын, Алтын-сака - золотая бабка. Звали его так потому, что у него была золотая бабка - биток. В бабки он играл лучше всех - никто не мог его обыграть.
Как-то раз старик отправился на озеро поить лошадей. Пригнал табун к воде, а лошади гривами и хвостами трясут, копытами бьют, ржут тревожно, от озера отступают: кто-то хватает их за гривы, тянет за губы - пить не дает.
"Что там такое? - думает старик. - Надо посмотреть".
Только он нагнулся к воде - кто-то хвать его за бороду! Попробовал старик вырваться - не может.
Видит старик - вцепилась ему в бороду сама старуха убыр - ведьма. Стал он просить ее:
- Эй, убыр, отпусти меня, не держи! Стадо баранов тебе за это дам!
- Не нужны мне твои бараны! - отвечает убыр.
- Табун коней тебе дам, только отпусти!
- И коней твоих мне не нужно.
- Что же тебе тогда дать?
- Дай мне то, что у тебя только одно в юрте.