Дәрігер дегенді мен былай түсінемін.Дәрігер адамдардың өмірін құтқарып қалатын адамдар.Дәрігерлерге әр секундтың өзі маңызды.Көптеген адамдарды өлімнен арашалағанда дәрігерлер.Қәзіргі ахуалдада ең үлкен қызмет етіп жүрген аға-әпкелеріміз.Сол үшін дәрігерлердің орны ерекше.
Ұстаз деген сөзді естігенде бәрімізге бірден жақсы көретін апайларымыз,бізге соншама жыл білім беріп келе жатқан апайлар еске түседі.Ұстаз дың орны ерекше.Ұстаз сенің екінші анаң.Маған ұстазымның көмегі көп тиді.Менің есімде.1 ші сынып оқып жүрген кезім.Біздің Алтыншаш деген апайымыз болды.Ұстазым маған бақандай 4 жыл білім берді.Мен ұстазымның арқасында әріп таныдым,есеп шығарада білдім.Ұстаздарымыз аман болсын.
Қоғамға, елге адал қызмет ететін әрине полиция.Полиция ұрыларды,халыққа зәбір көрсеткендерден бізді қорғап жатады.Тіпті халқы үшін өлімгеде баратын полицейлер бар.Тіпті оған өзім куә болдым.Мен жазда ауылда болдым.2020 сыншы жыл.Медициналық маскамды ұмытып кетіппін.Бір полиция тоқтап маған:Эй бала маскаң қайда деп сұрады.Мен сасып қалдым.Маған айыппұл салады деп қорықтым.Сүйтсем маған балам маскаңды қайда шықсаңда алып жүреғой деді.Мен содан бері Полицияларды жақсы көрем.
Объяснение:
Бұл өз ойым. Дұрыс болады деп ойлаймын. Білген мамандықтарды ғана жазам я.
Қолымда Бауыржан Момышұлының «Ұшқан ұя» кітабы. Аялай ұстап, толқи оқимын. «Біздің кейде өткенді еске алсақ болды, тұтас тұлға іздеп, бүтін бір жүйелі оқиға іздеп, кесек-кесек кереметтер іздеуге ерекше мән беріп қарайтынымыз бар. Дәл осы өлшем балғын кезге келе бермейді. Өйткені бала жүрегі, бала көңілі, бала ойы алғашқы көргенін, алғашқы сезгенін, алғашқы тұшынғанын қаз-қалпында, тұнық күйінде болмысына ұйытып алады да, сол қалпында сақтай біледі.
Бала қиялы ол көргендерінен көлемді ой түйіп жатпайды. Қайта үзік-үзік үміттің өзінен рақат сезімге бөлене береді. Дәл қазір менің көз алдымда сонау сәби кездегі қызық пен қуаныштың елестері түйдек-түйдек жаңғырығып, жанымды жай таптырмай отыр».
Баукеңнің осынау тебіреніске толы көңіл күйі менің жан дүниемді зілзалаға салып отыр десем, өмірдің ащы-тұщысынан немесе тәтті-дәмдісінен аузы уылған біраз адамдар кекесінмен сүле-сапа, қыжырта қабылдарына күмәнданбаймын.
Балғын балалық шағын өткен ғасырдың 20-50-ші жылдар аралығындағы қан-қасап қырғындар мен ашаршылықта, үрей мен кіріптарлықта, аштық пен жоқшылықта өткізген бақытсыз ұрпақтың қиянға құлаш ұрар әсершіл періште сезімге бөленген қымбатты естеліктері, әрине, тапшы болды. Ал бүгінгі жастардың болашағына алаңдаған Баукеңнің: «Ертексіз өскен бала –
рухани мүгедек а ларымызға әжелері не шешелері ертек айта бермейді. Содан қорқам, менің қазіргі келіндерім немерелеріме бесік жырын айта білмейді. Бесікте жатқанда құлағына анасының әлди әні сіңбеген баланың көкірегі керең болып қалмаса деп қорқамын», деп қауіп етуге толық қақысы болғанын ендігі жерде дәлелдеп тыраштанудың жөні болмас.