У камедыі Кандрат Крапіва (К.К.) ставіць і вырашае праблему духоўнага выпрамлення і аднаўлення чалавека ва ўмовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягі. Драматург паказвае, што Туляга - чалавек крыштальнай сумленнасці, але вялікі баязлівец. Калі Гарлахвацкі перыядычна запалохваючы і шантажыруючы, спрабуе схіліць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца заўважыць нахабніку, што пісаць навуковую працу для іншых - учынак несумленны, дрэнны. І няхай сабе пярэчанне Тулягі вельмі нясмелае, але сам факт, што да смерці запалоханы чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яўляецца сведчаннем яго высакароднасці, маральнай чысціні. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмі ўзрушыла і абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не ўпэўнены ў сваей праваце. К. знарок ставіць Тулягу у недарэчныя, смешныя сітуацыі, каб найбольш моцна ўдарыць па баязлівасці Тулягі. Туляга лічыць свае становішча трагічным, з якога няма выйсця, і траціць спакой і сон. Гэта ўсе можна прасачыць у сцэне, дзе Туляга з рознымі агаворкамі расказвае Левановічу пра ўсе свае няшчасці. Адчуўшы сяброўскую падтрымку Веры, Чарнавуса і іншых супрацоўнікаў інстытута, Туляга пачынае разумець безпадстаўнасць свайго страху. Ен узяўся пісаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягі, якім дырэктар яго бачыў. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напішу навуковую працу! Насмяяўся ты з мяне, абняславіў перад людзьмі, пасмяюся ж і я з цябе". У яго нараджаецца вялікі гнеў да прайдзісвета, нахабніка і кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсціць за тое зняважанне, крыўду, якія цярпеў Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоўнае аднаўленне і перараджэнне Тулягі, яго радасць, гордасць ад здзейсненага і поўнае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоўную баязлівасць і становіцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такімі людзьмі, як Гарлахвацкі.
Нямала паздзекваўся Гарлахв. з Тулягі і іншых вучоных. Цяпер яны смяюцца з Гарлахвацкага апошнімі. У гэтым сэнс назвы твора.
Сочинения по картинам » сочинение по картине а. м. герасимова «после дождя» сочинение по картине а. м. герасимова «после дождя» на картине а. м. герасимова «после дождя» изображена терраса в теплый летний день. только что прошел сильный ливень. повсюду мокрый блеск. ярко сверкает залитый водой пол, блестят перила и скамейки. влажным блеском сияет мокрый стол на резных ножках. в лужах отражаются перила, листва окружающих террасу деревьев. дождь был сильным, настоящий летний ливень. от ударов крупных капель упал стакан, стоявший на столе рядом с кувшином с цветами, осыпались лепестки с цветов и прилипли к мокрой поверхности столика. ветки деревьев в саду, кажется, слегка прогнулись под тяжестью омытой дождем листвы. их зелень стала яркой, сочной, посвежевшей после ливня. пышные деревья в саду освещены еще неярким солнцем. небо серое, но уже начинает светлеть, как вымытые после долгой зимы окна. неяркий свет льется и на крышу сарая, которая виднеется сквозь листву в глубине сада. она как будто покрыта серебром, настолько украсил ее дождь и лучи солнца, с трудом пробивающиеся сквозь тучи. картина герасимова производит сильное впечатление. она вся наполнена светом, ярким блеском, удивительной чистотой омытой дождем природы. сам художник был так восхищен открывшейся ему картиной освеженной природы, что написал свое произведение на одном дыхании, без доработок и исправлений.
Объяснение:
потому что он был смекалистый и ловкий