Все мы знаем, как выглядит одуванчик. Одуванчик - очень неприхотливое растение. Весной его желтые цветы можно увидеть буквально везде: и во дворах, и на обочинах дорог, и на пустырях. Когда одуванчик отцветает, желтые цветки превращаются в белые пушистые шарики. Подует ветер - и разлетаются пушинки-парашютики, а на конце каждого из них висит семечко. Так одуванчик распространяет свои семена.
Одуванчики - многолетние растения. Это значит, что зимой они не гибнут. Корешок одуванчика зимует в земле, а весной его листья опять вырастают. Кстати, а вы знаете, что во многих странах листья одуванчика едят? Одуванчики там выращивают на полях, как мы салат и редиску. В первых весенних листьях одуванчика очень много витаминов. Если хотите, можете попробовать, только не собирайте их в городе и по обочинам дорог.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавае апавяданне "Сын Буры". У гэтым апавяданні сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобраз Сына Буры арыгінальны і не сустракаецца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.