Пшанічны:
Сквапны, асцярожны, недаверлівы, баязлівы,Свіст звяртаецца да яго толькі адным словам “мурло”. Яго натуру ён зразумеў адразу. Пшанічны жыве па прынцыпе “Свая рубашка бліжэй да цела”.
“ Ва ўсякіх абставінах ён зробіць не болей як для адводу вачэй і як-небудзь сябе не пакрыўдзіць.” З самага пачатку вайны ён марыў здацца немцам. Ён трымаўся падалей ад усіх, не з кім не дзяліўся, быў аднаасобнікам. Аднак у эпізодзе з кашай, дзе ўсе складвалі свом харчам, ён прыхаваў ежу, а на чужую са смакам паквапіўся, не ведаючы, што яго сала таксама ў кашы зварана. У ім даўно зніклі ўсе прыкметы добрага і шчырага чалавека. Вось як апівае яго аўтар: “Пшанічны крыва ўсміхнуўся сваім мардатым адкормленым тварам”. Такім чалавекам Пашнічны стаў не выпадква. У яго быў цяжкі лёс. Яго родных – бацьку і маці раскулачылі і саслалі ў Сібір. Ён гадаваўся ў родзічаў, аднак не адчуваў сябе любімым і патрэбным. А кляймо сына кулака зачыніла ўсе дарогі перад даволі таленавітым юнаком. А ў хуткім часе ён азлобіўся, адасобіўся ад усіх. У душы стаў ненавідзець савецкую ўладу. Якая адабрала ў яго ўсё. Нават калі немцы напалі, ён адчуваў радасць. Спадзяваўся, што гэта перайначыць яго жыццё і ён здолее паказаць усім чаго ён варты на самой справе.
Старшына Карпенка:
Чалавек моцнага характару, здольны на самаахвяраванне. На старшыну заўсёды можна пакласціся: ён не падвядзе. Гэда адчуваюць усе шасцёра ваййскоўцаў, пакінутых на пераездзе. Ён устойліва і мужна пераносіць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаецца звычайным чалавекам з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Аўтар апісвае яго як “каржакаватага, упэўненага ў сабе, уладарнага камандзіра”
На рахунку Карпенкі яшчэ і фінская вайна, адкуль ён вярнуўся з узнагародай.
Ён вопытны воін, аптыміст, чалавек моцнага характару, “дбаў пра іншых і ніколі асабліва не клапаціўся аб сабе. Здаралася, ён заставаўся на нядоўга камандзірам батальёна, даўжэй — камандзірам роты, немцы асабліва яго нідзе не білі, звычайна выходзіла так, што і Карпенка, налаўчыўшыся, даваў добрай здачы. Ён не вельмі палохаўся сам, пільна сачыў за боем, не даваў спуску баязліўцам, байцы трошкі крыўдавалі на яго за лішнюю строгасць, але ў баях цанілі крыклівага старшыну.”
Гэта чалавек верны прысязе і сваёй Радзіме. Нават смяротна паранены, ён аддаваў загады, заклікаў біць немцаў
Жилин и Костылин служили офицерами на Кавказе. Первый был из обнищавшей помещичьей семьи, а второй из богатой. Жилин не обладал большими физическими данными: ростом был не высок, зато силен, умен, да удал. Костылин — мужчина грузный, пухлый и слабохарактерный.
В рассказе показаны взаимоотношения людей разных народов, полов и возрастов. Здесь вскрываются человеческие пороки: трусость, жадность, предательство, высокомерие, жестокость, мстительность. Но любовь, дружба, доверие, храбрость, доброта, упорство и находчивость побеждают и приводят к счастливому концу.
В плену Жилин старался присматриваться к людям, старался познакомиться с ними поближе, все время занимал себя работой, даже «лечил» больных врагов. Все это дало свои плоды — он познакомился с девочкой Диной. Характеры Жилина и татарочки Дины схожи: добрые, заботливые, искрение и смелые. Маленькая девочка и взрослый мужчина быстро нашли общий язык, и в ответ на подаренные Жилиным незатейливые игрушки Дина приносила ему то кусок жаренной баранины, то лепешек или молока, а самое главное ему жизнь.
На протяжении всего произведения Костылин показал себя с отрицательной стороны. Это трусость и предательство при встрече с врагами. В тот момент, когда Жилин и Костылин увидели татар, он сразу бросил ружье и пустил коня в прочь, даже не подумав о своем товарище; бездействие и замкнутость в плену, у него не было даже мысли о побеге. Он не разговаривал с татарами, так как считал себя выше их, не общался с жителями аула, просто ждал выкупа; эгоизм и безразличие в отношении Жилина проявились и в тот момент, когда они повстречали татар, и в первом побеге, когда Костылин отказался идти и все время охал и стонал, что и позволило татарам найти их.
После неудавшегося побега жизнь пленников еще ухудшилась. Но даже в этих условиях смелый Жилин не сложил рук и продолжал мечтать о побеге. И в этот момент в Костылине как будто что-то проснулось, и он совершил первый и единственный благородный поступок на протяжении всего произведения — отказался идти во второй побег, дабы не стать обузой Жилину.
После всех трудностей Жилин успешно сбежал из плена, «а Костылина, еле живого, только через месяц привезли». Главная мысль рассказа — бессмысленность войны. Итог войны между народами, государствами всегда печален: огромные жертвы и потери. А дружба вечна!
Объяснение:
Это рассказ показывает мимолетность нашей жизни, какая она короткая, но какая она стоящая. Жизнь собаки и человека, такие вроде разные, а в конце такие похожие. Автор показывает, что перед смертью равны все, богатые и бедные.