Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Когда я была маленькая, я часто просила маму и бабушку почитать мне книги. Теперь я читаю книги сама, и их у меня не мало. Конечно же, читаны-перечитаны книги Носова о приключениях Незнайки, Киплинга — о Маугли и многие другие.
Однако самой любимой книгой для меня остаётся «Золушка» Шарля Перро. Я читала её много-много раз, неоднократно смотрела снятый по ней кинофильм, но до сих пор не перестаю любить эту сказочную историю.
В сказке множество интересных персонажей. Король — почти юмористический персонаж. Он добр и справедлив к людям, но уморительно наивен: когда его представления о жизни не совпадают с реальностью, он готов отречься от престола и бежать на край света.
А принц, который влюбился в приехавшую на бал Золушку, — это ведь романтический образ, который столь мил и дорог каждой девочке. И действительно, каждая девочка мечтает о своём принце. И этот юноша должен быть именно таким: добрым и заботливым, красивым и мужественным, готовым совершить тысячу подвигов ради своей любимой.
Злая мачеха — не менее яркий персонаж. Особенно интересно эта героиня представлена в фильме. Её роль исполнила великая русская актриса Фаина Раневская. Исполнила так, что иначе представить эту злыдню просто нельзя. Впрочем, почему злыдню? Она очень любит родных дочек. Но вот когда речь заходит о счастье её крошек, эта дама готова пойти на любые действия, в том числе и очень гадкие. Есть в мачехе и юмористические черты — вспомните, как на балу она считала с дочками «знаки внимания» принца! А в финале сказочной истории её становится даже немного жаль, ведь даме-то и некому, и никакие её многочисленные связи в ход не пустить.
Очень нравится мне добрая фея, которая собирала свою племянницу Золушку на бал. И не только потому, что она умеет совершать такие удивительные чудеса. Мне кажется, этим образом автор утверждает: от радости, которую люди дарят друг другу, они молодеют.
Но самая моя любимая героиня — конечно, Золушка. Скромная и трудолюбивая, она всё умеет, всем и всех любит. У неё не только золотые руки — у неё и сердце золотое. Любить тех, кто любит тебя, несложно. А Золушка любит всех и всё вокруг: растения, животных, птиц, сковородки, утюг и старый очаг в доме, своего безответного отца, капризных сестёр и мачеху-мучительницу. Она искренне старается порадовать последних и шьёт для них красивые наряды для бала. И даже тогда, когда ей уже самой кажется, что она погубила себя своей добротой, Золушка не становится другой. Она по-прежнему остаётся милой, доброй, трудолюбивой, любящей. И в стареньком
платье, перепачканном в золе, и в великолепном бальном наряде.
Мне кажется, это произведение Шарля Перро любят не только дети, для которых оно в общем-то написано, но и все взрослые. Для меня же сказка «Золушка» всегда будет самым добрым и самым тёплым напоминанием о детстве.
Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Объяснение: