М
Молодежь
К
Компьютеры-и-электроника
Д
Дом-и-сад
С
Стиль-и-уход-за-собой
П
Праздники-и-традиции
Т
Транспорт
П
Путешествия
С
Семейная-жизнь
Ф
Философия-и-религия
Б
Без категории
М
Мир-работы
Х
Хобби-и-рукоделие
И
Искусство-и-развлечения
В
Взаимоотношения
З
Здоровье
К
Кулинария-и-гостеприимство
Ф
Финансы-и-бизнес
П
Питомцы-и-животные
О
Образование
О
Образование-и-коммуникации
ксения29321
ксения29321
07.11.2020 20:32 •  Литература

НАПИШИТЕ ТЕКСТ ПО ЭТОМУ ЗАДАНИЮ ЭТО СОЧ ПО ЛИТЕРАТУРЕ. ​


НАПИШИТЕ ТЕКСТ ПО ЭТОМУ ЗАДАНИЮ ЭТО СОЧ ПО ЛИТЕРАТУРЕ. ​

👇
Ответ:
AnnLage
AnnLage
07.11.2020

В мифологии есть достаточно много разных отважных героев, подвиги которых достойны уважения. Но я остановлюсь на двоюродном брате Зевса - Прометее.

Прометей- один из титанов в древнегреческой мифологии и славится он своим правосудием и честностью. Он всегда защищал людей от произвола богов, а также им. Если обратиться к самой истории мифа, то Прометей похитил огонь с Олимпа и вернул его людям. За этот весьма бесстрашный шаг, Зевс приказал Гефесту приковать Прометея к скале, вследствие чего каждый раз Прометей испытывал муки, ведь каждый день один и тот же ворон прилетал и клевал печень Прометея.

Прометей поступил очень самовольно (по мнению Зевса) и за это был наказан, но его доброте и желании людям, может позавидовать любой.

4,7(67 оценок)
Открыть все ответы
Ответ:
rona3
rona3
07.11.2020
Главная тема стихотворения

стихотворение «разбуди меня завтра рано» является верой в счастливое будущее. его главная тема – это отзыв поэта на события революции в россии. облик революции рассматривается автором как положительный образ. в стихотворении она обозначена эпитетами «дорогой гость», которому на встречу движется главный герой. советская власть описана в тексте как кобылица с красным хвостом. именно красный цвет был символом советской власти.

воспевая гостя, который должен прийти на рассвете, герой надеется на то, что станет в итоге признанным поэтом. в жизни есенин верил, что с приходом советского времени, жизнь для простого крестьянина станет проще. он думал, что селян наделят новыми земельными участками, что люди станут независимыми в финансовом плане. поэт всегда горько переживал судьбу крестьянства, ведь был выходцем из села. он хотел лучшей участи для своих земляков и соотечественников.

структурный анализ стихотворения

в данном стихотворении присутствует множество эпитетов: «терпеливая мать», «красный хвост», «дорогой гость». поэт использует простые слова, относящиеся к жизни в сельской местности. таким способом поэт пытался стать ближе к народу, быть понятым обществу. размер стиха – четырехстопный ямб с перекрестной рифмовкой. он сложен из пяти строф.

первая часть произведения гласит матери героя о визите гостя, которого он пойдет встречать. во второй части герой рассказывает о предстоящих переменах, которые скоро должны произойти. образ кобылицы с красным хвостом символизирует эти изменения. здесь герой возлагает надежды на то, что станет известным среди народных масс. в финале стихотворения герой обещает воспеть дорогого гостя, и свою мать, и родные места. предстоящие события окрыляют героя и радости в сердце, которой он спешит поделиться с матерью и читателем.

в тексте тесно переплетены образы родных мест и творчества поэта. создавая это стихотворение, есенин не предполагал о том, что его подвергнут критике из-за фразы «знаменитый поэт». после обрушившихся не лестных комментариев в свою сторону, поэт пересмотрел взгляды на новую власть, из-за чего страдал до конца дней. есенин остался, несмотря на критику, знаменитым и любимым поэтом до сегодняшних дней.

прочитай выбери самое

4,4(46 оценок)
Ответ:
Lybasha7
Lybasha7
07.11.2020
За возерам, што плёскаецца зусім пад нашымі вокнамі, пачынаецца лес. мы мала там бывалі, не знаходзячы для сябе нічога прывабнага. лес быў дагледжаны, расчышчаны і нагадваў школьны парк. іншая справа - востраў на возеры. там усё было так, быццам рука чалавека ніколі не краналася гэтага кутка прыроды. на востраве нам было цікава, у лесе - няма. а мішка быццам не заўважаў нас і нашу зайздрасць. ён спіхнуў плыт у ваду, працягнуў яго за прывязаную вяроўку крокаў на пяцьдзесят убок, якраз туды, дзе пачыналася глыбінная плынь, і скочыў на хісткія бярвенчыкі. мішка ўсміхнуўся. а я падумаў, што ён, напэўна, уявіў сябе адным са старажытных мараходаў, якія на плытах перасякалі цэлыя акіяны. відаць, мішка разведаў усё папярэдне. вярнуўся мішка на самым змярканні.  назаўтра пасля заняткаў мы зноў былі на востраве. я прапанаваў узяць лодку, але сябры не падтрымалі. лодка - не для першаадкрывальнікаў. для гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт. нас трох для кволага мішкавага збудавання было замнога. разы са два хвалі захлествалі плыт, і мы аказваліся ў вадзе. але ў рэшце рэшт дасягнулі другога берага. выцягнулі плыт на пясок і пайшлі ў лес. дарогу мішка запомніў добра. праз гадзіну мы ўжо былі ля мэты. на першы погляд у гэтым лясным возеры нічога асаблівага не было. вялізная палонка пасярэдзіне зарослай мохам паляны. вакол растуць кусты алешніку, сям-там каля берага відаць шырокія лісты і кветкі гарлачыкаў. вось толькі мішка не памыліўся: яна была цьмяная, быццам промні святла знікалі ў ёй без астатку. а мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага космасу, дзе ўсё навокал чорна і да бліжэйшых зорак доўгія гады шляху. але я не сказаў сябрам пра гэта параўнанне. яны былі ўпэўнены, што я раўнадушны да космасу. а як я мог гаварыць, што некалі пайду ў прастору, калі нават фізкультурай займаўся па спрошчанай праграме? - трэба нанесці на карту, - сказаў сашка. няўрымслівая яго натура патрабавала дзейнасці. - стойце тут, я зраблю вымярэнні, - і ён пайшоў, шырока ставячы крокі, уздоўж азёрнага берага. мішка тым часам сарыентаваўся па сонцу, каб вызначыць каардынаты возера. напэўна, гэта была дарэмная работа. каардынаты школы мы вызначалі шмат разоў - і ўначы па зорках, і ўдзень па сонцу. а адсюль да школы было кіламетраў дзесяць прама на ўсход. так што патрэбныя разлікі можна было зрабіць без алоўка. але я зноў прамаўчаў. хай робяць як хочуць. я ж ведаў адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзін, i прынясу акваланг. я нарэшце адчую, што гэта такое - чорны і маўклівы космас. тым часам сашка вярнуўся. перыметр возера раўняўся тысячы шасцістам дваццаці крокам або прыкладна паўтара кіламетрам. хлопцы хутка начарцілі картаграфічную сетку, потым нанеслі на яе абрысы возера. - вяртаемся, - сказаў сашка, задаволена сваю работу. - пара ўжо, - згадзіўся мішка, - хутка сцямнее. ты што, начаваць тут збіраешся? - крыкнуў ён, убачыўшы, што я застаюся на месцы. калі праз некалькі дзён я сказаў, што пайду ў лес, гэта не выклікала ні ў кога пытанняў. раз не запрашаю ў спадарожнікі каго-небудзь, значыць, так мне лепш. мы прывыклі паважаць справы i жаданні таварышаў. надвор'е было пахмурнае, і вада ў возеры здалася яшчэ больш цёмнай. я добра плаваў і не баяўся ні глыбіні, ні віроў. а тут мне раптам стала страшнавата. падумалася, што гэта проста багністае , дно якога ўсцілае звычайны тарфяны пласт. але менавіта таму, што адчуў страх, няўпэўненасць, я прышпіліў з паветрам, надзеў маску і падышоў да вады. глеба пад нагамі была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам.  але ліхтарык не ўключаў: мне патрэбна была толькі цемра, а ўсё астатняе не мела значэння. мне здавалася, што я зусім не ў вадзе, а ў прасторы. цела было лёгкае, нібы бязважкае. я мог ляжаць, распластаўшы рукі, даць нырца, узляцець уверх. мне маё стан, і толькі было шкада, што вакол не відаць сузор'яў. без іх не было сапраўднага космасу. я пашукаў якіх-небудзь рэчаў - не вяртацца ж назад з пустымі рукамі, - я абходзіў адзін пакой за другім, разграбаў глей пад нагамі, мацаў сцены. нічога не было. нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы з паветрам апусцеў. я рашыў вяртацца і проста так, у апошні раз, правёў промнем ліхтарыка па сцяне, што стаяла на маёй дарозе. чорныя, замшэлыя камяні. і раптам сярод іх нешта бліснула.мне здалося, што гэта быў лісцік серабрыстай таполі, якіх шмат расло на беразе.ужо бралася на вечар, калі я вярнуўся ў інтэрнат. як на тое, у калідоры носам к носу сутыкнуўся з настаўнікам. з ім былі сашка і мішка.і я ўспомніў, што ў нас у гэты час лабараторныя заняткі па фізіцы. мне стала няёмка перад настаўнікам.- ідзі паеш, - спыніў мяне настаўнік, калі я пачаў быў апраўдвацца, - потым раскажаш.я раззлаваўся на сяброў: вось , трэба было ім гаварыць, дзе я! цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабіць, а я ж па сутнасці нічога не . ні пра возера, ні пра рэшткі таго паселішча.
4,6(100 оценок)
Новые ответы от MOGZ: Литература
logo
Вход Регистрация
Что ты хочешь узнать?
Спроси Mozg
Открыть лучший ответ