Қазтуған жырау жорық жыршылары және халық эпосын жасаушылардың бірі саналады. Артына қазақтардың әскери рухына, туған жерін, халық өмірі мен тұрмысын суреттейтін көптеген өлеңдерден тұратын шығармашылық мол мұра қалдырды. Олардың көпшілігі сақталмаған. Дегенмен, бізге жекелеген туындылары оның әдебиет тарихы төрінен орын алуға лайықты екенін айғақтайды. Оның поэзия жауынгерлердің көшпелі өмірін, көзқарасын суреттейді. Және олардың тұрмысын, айналадағы құлан таза табиғат туралы ойларын бейнелейді. Ақын жыраулардың қиялының жүйріктігі, өткірлігі, бай және әдемі көркемдік әдістері сол дәуірдегі қазақтардың поэтикалық өнерінің жоғары деңгейде болғанын, сонымен бірге, өзіндік ерекшеліктері бар екенін білдіреді. Ұлттық бояуы жағынан айқын суреттелген, жасампаз романтикамен көркемдеген, нақылдық ой арманы мен көркемдік тіркестерге бай.Зар Заман – Қазақ әдебиетіндегі кезең атауы. Аталған кезең Ресей империясының отарлау саясаты салдарынан Қазақ хандығындағы бұрынғы ел басқару жүйесінің жойылып, халықтың саяси, экономикалық және рухани езгіге ұшыраған тарихи уақытты сипаттайды. Алғаш Шортанбай Қанайұлы осы кезеңнің ауыртпалықтары туралы “Зар заман” атты зарлы толғау шығарып, ол ел ішінде кең таралды. Бұдан кейін басқа да ақындар осы тақырыпқа көптеген өлең-жырлар шығарды. Оларды қазақ әдебиетінзе "Зар Заман ақындары" деп атайды [1]
дұрыс деп ойлаймын
В стихотворении «Поэт» читатель видит забытый кинжал на стене, «покрытый ржавчиной презрения». После военных побед и триумфа славы это оружие становится ненужным украшением интерьера. О нем забывают, как и о поэте, который уже не пользуется успехом и признанием публики и служит напоминанием о своих же достижениях, оставшихся в
В последний год своей жизни Лермонтов пишет стихотворение «Пророк». В нем поэт предстает перед читателями нищим человеком, видящим пороки людей. Его принимают за сумасшедшего, слушая его поучения о морали, и бросают в бродягу камнями. Он вынужден бежать в пустыню, чтобы не видеть испорченность мира и не быть посмешищем. Талант стихотворца становится непереносимой ношей на плечах бедного скитальца.
«Я жить хочу! Хочу печали» — первая строчка ещё одного стихотворения о творчестве. Михаил Юрьевич сравнивает поэта с океаном, который не может жить без бури. По мнению автора, в жизни творца так же должна быть печаль, так как искусство требует жертв. Создаётся романтический образ, как и в стихотворении «Смерть поэта», посвященном роковой дуэли Пушкина с Дантесом. Общество не понимает талантливого человека, и он вынужден уйти из чуждого ему мира.
Лермонтов считает творчество даром, которому нужно соответствовать. Но это ещё и испытание одиночеством. Поэт обладает пророческими и он остаётся противопоставленным толпе.