Пора-Леановіч ставіцца да гэтага амаль абыякава, ён выканаў загад, у яго не было спачування ні да жонкі Грынкевіча, ні да самога асуджанага на смерць чалавека (незарма ён гаварыў аб тым, што не шкадуе жанчын і дзяцей, ідзе па трупах…). Аб гэтым сведчаць яго выказванні:
“— Не мне ж іх шкадаваць. Як кажуць, воўк ваўку — чалавек.”
“— Для самазаспакаення думайце, што гэты інсургент быў крыклівы кар'ерыст, а яго жонка — распусніца.”
“— Ідзіце па трупах, дарагі Гораў. Ідзіце па трупах... А пакуль што... — Ён пазяхнуў. — Пакуль што ідзіце лепей выспіцеся...”
Пора-Леановіч — абыякавы, ненавідзячы людзей чалавек, у яго няма ніякіх маральных паняццяў, ён жорсткі, непрыемны, люты, злы чалавек, але і чалавечага ў ім засталося вельмі мала.
Зусім іншы Гораў, ён усёй душой спачувае жанчыне і прама дае сваю ацэнку паводзінаў царскіх сатрапаў:
“— Тут не прысяга. Вайсковы загад не можа датычыцца жанчыны, якая вязе літасць свайму мужу. I той не афіцэр, хто не паможа жанчыне ў такіх абставінах.”
“— Калі гэта праўда, то ён падлюга.”
“— Гэта ганебна, тое, што вы кажаце.”
Гораў — сапраўдны афіцэр і мужчына, міласэрдны, мужны, адкрыты, здольны на суперажыванне і ўзаемадапамогу, глыбока паважае жанчын, паводзіць сябе высокародна.
Караунгир - стоянка эпохи неолита - находится на правом берегу одноименной реки, в 1,5 км к северу от с. караунгир тюлькубасского района чимкентской области. сама пещера находится на высоте 7 м от русла реки. пещера состоит из двух частей: передней, длиной 20 м, и дальней - 9 м. в процессе исследований обнаружена большая коллекция культурно-бытовых остатков каменных и костяных изделий, керамики, костей животных: древнейшие скребки, пластины с ретушью и без нее, наконечники стрел, нуклеусы, топоры, иглы с ушками, шила, проколы и т.д. по найденным останкам животных можно предположить, что люди этой эпохи охотились на куланов, медведей, оленей, кабанов, лошадей, быков, косуль, кекликов, фазанов и т .д. лабораторные исследования установили возраст памятника - 5 тысячелетие до н.э. в результате археологических исследований на мангистау открыты памятники оюклинской и тюлесской культур, определенные рамками 6-5 тысячелетий до н.э. стоянки, найденные на полуострове бузачи и в песках центрального мангистау, однотипны со стоянками оюклинской культуры. поверхность найденной на этих стоянках посуды украшена орнаментом, выполненным "в струйчатой" технике.
Держи : это чудесная повесть о барышне лизе,которая притворялась акулиной-крестьянской дочерью,чтобы понравиться алексею-сыну человека к которому лизин отец относился с неприязнью,из-за пристрастия того ко всему .ей настя-ее горничная.лиза притворяется необразованной крестьянкой,алексей учит ее грамоте и приходит в восторг,видя, как она быстро учится. однажды отец лизы,выезжая на охоту,не справился с лошадью.так он попал в дом к берестовым,где происходит их примирение.затем муромский приглашает их к себе.но и на этот раз настя с лизой выкрутились из этой ситуации.лиза уговаривает отца ничему не удивляться и приходит на ужин набеленная и накрашенная,в причудливой одежде.алексей не узнает ее. сдружившись,их отцы решают поженить своих детей.узнав об этом,алексей приходит в ярость и идет с твердым намерением отказаться от женитьбы,так как ему нравится обычная крестьянка акулина.но придя в их дом, он узнает в лизе свою акулину,чему несказанно радуется.
Пора-Леановіч ставіцца да гэтага амаль абыякава, ён выканаў загад, у яго не было спачування ні да жонкі Грынкевіча, ні да самога асуджанага на смерць чалавека (незарма ён гаварыў аб тым, што не шкадуе жанчын і дзяцей, ідзе па трупах…). Аб гэтым сведчаць яго выказванні:
“— Не мне ж іх шкадаваць. Як кажуць, воўк ваўку — чалавек.”
“— Для самазаспакаення думайце, што гэты інсургент быў крыклівы кар'ерыст, а яго жонка — распусніца.”
“— Ідзіце па трупах, дарагі Гораў. Ідзіце па трупах... А пакуль што... — Ён пазяхнуў. — Пакуль што ідзіце лепей выспіцеся...”
Пора-Леановіч — абыякавы, ненавідзячы людзей чалавек, у яго няма ніякіх маральных паняццяў, ён жорсткі, непрыемны, люты, злы чалавек, але і чалавечага ў ім засталося вельмі мала.
Зусім іншы Гораў, ён усёй душой спачувае жанчыне і прама дае сваю ацэнку паводзінаў царскіх сатрапаў:
“— Тут не прысяга. Вайсковы загад не можа датычыцца жанчыны, якая вязе літасць свайму мужу. I той не афіцэр, хто не паможа жанчыне ў такіх абставінах.”
“— Калі гэта праўда, то ён падлюга.”
“— Гэта ганебна, тое, што вы кажаце.”
Гораў — сапраўдны афіцэр і мужчына, міласэрдны, мужны, адкрыты, здольны на суперажыванне і ўзаемадапамогу, глыбока паважае жанчын, паводзіць сябе высокародна.