В городе Муроме правил князь Павел. К его жене дьявол прислал летающего змея на блуд. Он явился в своем виде, а другим казалось князем Павлом. Княгиня призналась во всем мужу, но тот не знал, что делать. Он велел жене выпросить у змея, от чего тому может смерть прийти. Змей рассказал Княгине, что смерть его будет « от Петрова плеча, от агриково меча
У князя был брат по имени Пётр. Он начал думать как бы убить змея, но не знал где взять Агриков мечь. Один раз в церкви Воздвиженного монастыря ребенок показал ему Агриков мечь, который лежал в щели между камнем алтарной стены князь взял мечь Павел объяснил что змей умеет принимать его облик. Петор пришёл к жене И убил змея, змей обрызгал его кровью Пётр покрылся язвами. Больного привезли в Рязанскую землю зайдя в дом он увидел девицу. Это была фиврония
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці. Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак. З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».
К его жене дьявол прислал летающего змея
на блуд. Он явился в своем виде, а другим
казалось князем Павлом. Княгиня призналась во всем мужу, но тот не знал,
что делать. Он велел жене выпросить у змея, от чего тому может смерть прийти.
Змей рассказал Княгине, что смерть его
будет « от Петрова плеча, от агриково меча
У князя был брат по имени Пётр. Он начал
думать как бы убить змея, но не знал где
взять Агриков мечь. Один раз в церкви
Воздвиженного монастыря ребенок показал ему Агриков мечь, который лежал
в щели между камнем алтарной стены князь взял мечь Павел объяснил что змей умеет принимать его облик. Петор пришёл к жене
И убил змея, змей обрызгал его кровью
Пётр покрылся язвами. Больного привезли в Рязанскую землю зайдя в дом он увидел девицу. Это была фиврония