У беларускай літаратуры створана многа жаночых вобразаў. Адным з прыкладаў з'яўляецца вобраз Ядвісі — «прыгажэйшай кветкі Палесся». Вобраз Ядвісі пададзены ў асноўным праз успаміны Лабановіча, таму яе думкі і перажыванні схаваныя ад нас, і вельмі цяжка вызначыць яе настрой і тое, што робіцца ў дзяўчыны на сэрцы. Але гэтым Ядвіся і прыцягвае да сябе ўвагу. Яна — як загадка, якую хочацца разгадаць. Аўтар вельмі яскрава апісвае яе ў пачатку трылогіі: «...стройная, чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці», з пышнымі чорнымі валасамі, якія перахвачаны чырвонай стужкай. Цёмныя круглыя вочы былі як бы люстэркам яе шматграннай натуры. У іх то «іскрыўся вясёлы смех і нахіл да жартлівасці, то адбівалася нейкае засмучэнне і тая сталасць, што рабіла ўражанне, быццам дзяўчына многа перажыла, перадумала». У Ядвісі вельмі моцны характар, бо Яна ўмее спалучаць у сваім характары смутак і весялосць. Ужо з дзіцячых гадоў жыццё не песціла яе. I расказ бабкі Мар'і яшчэ болын упэўнівае нас у гэтым. Ядвіся вырасла ў сям'і пана падлоўчага, чалавека вельмі жорсткага і дэспатычнага. Не раз яна з'яўлялася сведкай тых жудасных здзекаў, якія бацька чыніў над маці. Смерць маці і тое пекла, у якім жыла Ядвіся, балюча адазваліся на яе мяккай натуры. Нягледзячы на тое, што Ядвіся была жвавая і вясёлая ад прыроды, яне не магла пазбавіцца ад смутку, які вельмі глыбока залёг у яе сэрцы. I толькі калі яна заставалася адна, то магла даць волю сваім невясёлым думкам. Але быў адзін чалавек, якому Ядвіся магла расчыніць сваю дупіу і выліць увесь свой смутак. Гэта бабка Мар'я. Яна была для Ядвісі самым блізкім чалавекам. Бабка вучыла яе таму, як трэба мужна пераносіць пакуты жыцця. I ўжо ў свае шаснаццаць гадоў Ядвіся была сталай і самастойнай дзяўчынай. Вельмі добра раскрываецца характар Ядвісі ў першым, чыстым каханні да Лабановіча. Яна паўстае перад ім то вясёлая і радасная, з хітраватаю ўсмешкаю, то маўклівая і задуменная, з вачыма, поўнымі смутку. Лабановічу вельмі спадабалася Ядвіся, бо гэта быў той прамень, які прабіваўся сярод цемры ў глухой вёсачцы. Вось як гаворыць пра Ядвісю сам Лабановіч: «Што за дзяўчына! Што за натура! Яна любіць мяне!.. Ці ж можна не любіць яе, гэтую лепшую, прыгажэйшую казку Палесся. Ядвісечка!.. Мілая, любімая!» У гэтыя словы ўкладзены самыя лепшыя думкі і пачуцці да Ядвісі. Яна таксама сімпатызуе Лабановічу. Ядвіся, як матылёк, ціхенька падыходзіла да школы і глядзела ў яго вокны. Яна радавалася, што можа назіраць за Лабановічам збоку, углядацца ў яго добрыя і задумлівыя вочы. Ядвісі падабалася слухаць, як Лабановіч вёў урок, як часам пакрыкваў на сваіх вучняў, сярдуючы на падняты шум. Многа радасці і шчасця прынесла Ядвісі каханне, але, між тым, у яе сэрцы жыве трывога. Мімаволі ўзнікае пытанне: а што сабою ўяўляе Лабановіч? I калі аднойчы ён паспрабаваў яе пацалаваць, то і тут яна вядзе сябе недаверліва. Лабановіч параўноўвае Ядвісю з калючаю грушаю, бо яна прыгожая, як груша, але, у той жа час, калючая, недатыкальная: жыццё зрабіла яе такой. Аўтар апісвае яшчэ шмат учынкаў, праз якія раскрываецца Ядвіся як дзяўчына, якая кахае ўсім сэрцам. Але, нягледзячы на сваю любоў да Лабановіча, Ядвіся хоча пакінуць вёску, каб вырвацца ад прыгнёту і насілля: у доме бацькоў яна адчувае сябе, як птушка ў клетцы. I калі такая магчымасць надараецца, то Ядвіся назаўсёды пакідае Цельшына. Яна адмаўляецца ад шчасця, якое трымала ў сваіх руках. Хто вінаваты ў гэтым? Да гэтага пытання можна падысці па-рознаму. Напрыклад, я лічу, што вінаваты тыя абставіны жыцця ў Беларусі, пры якіх не было месца асабістаму шчасцю. Аўтар з вялікай замілаванасцю паставіўся да сваей гераіні. Гэта вельмі добра адчуваецца на працягу ўсяго твора.
Война и мир» — одно из ярчайших произведений мировой литературы, раскрывшее необычайное богатство человеческих судеб, характеров, невиданную широту охвата явлений жизни, глубочайшее изображение важнейших событий в истории русского народа. В основу романа, как признавался Л. Н. Толстой, положена «мысль народная». «Я пытался писать историю народа», — говорил Толстой. Народ в романе — это не только крестьяне и переодетые крестьяне-солдаты, а это и дворовые люди Ростовых, и купец Ферапонтов, и армейские офицеры Тушин и Тимохин, и представители привилегированного класса — Болконские, Пьер Безухов, Ростовы, и Василий Денисов, и фельдмаршал Кутузов, то есть те русские люди, для которых судьба России не была безразлична. Народу противопоставлена кучка придворных аристократов да «мордатый» купец, волнующийся за свой товар перед взятием французами Москвы, то есть те люди, которые с полным равнодушием относятся к судьбе страны.
В романе-эпопее более пятисот персонажей, дается описание двух войн, события разворачиваются в Европе и России, но, как цемент, скрепляет все элементы романа «мысль народная» и «самобытное нравственное отношение автора к предмету». По мысли Л. Н. Толстого, отдельный человек ценен лишь тогда, когда он — неотъемлемая частица великого целого, своего народа. «Его герой — целая страна, борющаяся с нашествием врага» — писал В. Г. Короленко. Начинается роман с описания кампании 1805 года, которая не затронула сердца народа. Толстой не скрывает, что солдаты не только не понимали целей этой войны, но даже смутно представляли себе, кто союзник России. Толстого не интересует внешняя политика Александра I, его внимание обращено на жизнелюбие, скромность, храбрость, выносливость, самоотверженность русского народа. Основная задача Толстого — показать решающую роль народных масс в исторических событиях, показать величие и красоту подвига русских людей в условиях смертельной опасности, когда психологически человек раскрывается наиболее полно.
Основой сюжета романа является Отечественная война 1812 года. Война внесла решительные перемены в жизнь всего русского народа. Все привычные условия жизни сместились, все теперь оценивалось в свете той опасности, которая нависла над Россией. Николай Ростов возвращается в армию, добровольцем уходит на войну Петя, старый князь Болконский формирует из своих крестьян отряд ополченцев, Андрей Болконский решает служить не в штабе, а непосредственно командовать полком. Пьер Безухов отдал часть своих денег на снаряжение ополченцев. Смоленский купец Ферапонтов, в сознании которого зародилась тревожная мысль о «погибели» России, когда узнал, что город сдают, не стремится имущество, а призывает солдат тащить все из лавки, чтобы ничего не досталось «дьяволам».
Война 1812 года больше представлена массовыми сценами. Народ начинает осознавать опасность при приближении врага к Смоленску. Пожар и сдача Смоленска, смерть старого князя Болконского в момент смотра крестьянского ополчения, гибель урожая, отступление русской армии — все это усиливает трагизм событий. Вместе с тем Толстой показывает, что в этой тяжелой обстановке рождалось то новое, что должно было погубить французов. В росте настроений решимости и озлобления против врага Толстой видит источник приближающегося перелома в ходе войны. Исход войны определился задолго до ее окончания «духом» войска и народа. Этим решающим «духом» был патриотизм русского народа, который проявлялся просто и естественно: народ оставлял города и деревни, захваченные французами; отказывался продавать продовольствие и сено врагам; в тылу врага сколачивались партизанские отряды.
Бородинское сражение — кульминация романа. Пьер Безухов, наблюдающий за солдатами, испытывает ощущение ужаса смерти и страданий, которые несет война, с другой стороны — сознание «торжественности и значительности предстоящей минуты», которое внушает ему народ. Пьер убедился в том, как глубоко, всем сердцем, понимают русские люди смысл совершающегося. Солдат, назвавший его «землячком», говорит ему доверительно: «Всем народом навалиться хотят; одно слово — Москва. Один конец сделать хотят». Только что пришедшие из глубины России ополченцы в соответствии с обычаем надевают чистые рубахи, сознавая, что придется умирать. Старые солдаты отказываются пить водку — «не такой день, говорят».
В этих простых, связанных с народными понятиями и обычаями формах проявилась высокая нравственная сила русского народа. Высокий патриотический дух и нравственная сила народа принесли победу России в войне 1812 года.
Крифтюфка прости но я тебе могу написать только несколько* Астафьев-Васюткино озеро* Рассказ о мальчике Васютке, который заблудился в тайге, но ему услышанные раньше рассказы рыбаково том, как нужно вести себя в тайге в такой ситуации* Марк Твен-Приключения Тома Сойера- В этой книге мы знакомимся с жизнью озорного мальчика-Сорвонца, который занят обыкновенными мыльчишескими делами:то морочит голову старшим, то развлекается на скучных уроках, то дерётся и мирится, то затевает интересные игры. Этот Том Сойер благородный, смулый,справедливый, смешной и котрый доставляет столько хлопот своей старой тёте.
У беларускай літаратуры створана многа жаночых вобразаў. Адным з прыкладаў з'яўляецца вобраз Ядвісі — «прыгажэйшай кветкі Палесся».
Вобраз Ядвісі пададзены ў асноўным праз успаміны Лабановіча, таму яе думкі і перажыванні схаваныя ад нас, і вельмі цяжка вызначыць яе настрой і тое, што робіцца ў дзяўчыны на сэрцы. Але гэтым Ядвіся і прыцягвае да сябе ўвагу. Яна — як загадка, якую хочацца разгадаць. Аўтар вельмі яскрава апісвае яе ў пачатку трылогіі: «...стройная, чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці», з пышнымі чорнымі валасамі, якія перахвачаны чырвонай стужкай. Цёмныя круглыя вочы былі як бы люстэркам яе шматграннай натуры. У іх то «іскрыўся вясёлы смех і нахіл да жартлівасці, то адбівалася нейкае засмучэнне і тая сталасць, што рабіла ўражанне, быццам дзяўчына многа перажыла, перадумала». У Ядвісі вельмі моцны характар, бо Яна ўмее спалучаць у сваім характары смутак і весялосць. Ужо з дзіцячых гадоў жыццё не песціла яе. I расказ бабкі Мар'і яшчэ болын упэўнівае нас у гэтым.
Ядвіся вырасла ў сям'і пана падлоўчага, чалавека вельмі жорсткага і дэспатычнага. Не раз яна з'яўлялася сведкай тых жудасных здзекаў, якія бацька чыніў над маці. Смерць маці і тое пекла, у якім жыла Ядвіся, балюча адазваліся на яе мяккай натуры.
Нягледзячы на тое, што Ядвіся была жвавая і вясёлая ад прыроды, яне не магла пазбавіцца ад смутку, які вельмі глыбока залёг у яе сэрцы. I толькі калі яна заставалася адна, то магла даць волю сваім невясёлым думкам. Але быў адзін чалавек, якому Ядвіся магла расчыніць сваю дупіу і выліць увесь свой смутак. Гэта бабка Мар'я. Яна была для Ядвісі самым блізкім чалавекам. Бабка вучыла яе таму, як трэба мужна пераносіць пакуты жыцця. I ўжо ў свае шаснаццаць гадоў Ядвіся была сталай і самастойнай дзяўчынай.
Вельмі добра раскрываецца характар Ядвісі ў першым, чыстым каханні да Лабановіча. Яна паўстае перад ім то вясёлая і радасная, з хітраватаю ўсмешкаю, то маўклівая і задуменная, з вачыма, поўнымі смутку. Лабановічу вельмі спадабалася Ядвіся, бо гэта быў той прамень, які прабіваўся сярод цемры ў глухой вёсачцы. Вось як гаворыць пра Ядвісю сам Лабановіч: «Што за дзяўчына! Што за натура! Яна любіць мяне!.. Ці ж можна не любіць яе, гэтую лепшую, прыгажэйшую казку Палесся. Ядвісечка!.. Мілая, любімая!» У гэтыя словы ўкладзены самыя лепшыя думкі і пачуцці да Ядвісі. Яна таксама сімпатызуе Лабановічу. Ядвіся, як матылёк, ціхенька падыходзіла да школы і глядзела ў яго вокны. Яна радавалася, што можа назіраць за Лабановічам збоку, углядацца ў яго добрыя і задумлівыя вочы. Ядвісі падабалася слухаць, як Лабановіч вёў урок, як часам пакрыкваў на сваіх вучняў, сярдуючы на падняты шум. Многа радасці і шчасця прынесла Ядвісі каханне, але, між тым, у яе сэрцы жыве трывога. Мімаволі ўзнікае пытанне: а што сабою ўяўляе Лабановіч? I калі аднойчы ён паспрабаваў яе пацалаваць, то і тут яна вядзе сябе недаверліва. Лабановіч параўноўвае Ядвісю з калючаю грушаю, бо яна прыгожая, як груша, але, у той жа час, калючая, недатыкальная: жыццё зрабіла яе такой. Аўтар апісвае яшчэ шмат учынкаў, праз якія раскрываецца Ядвіся як дзяўчына, якая кахае ўсім сэрцам. Але, нягледзячы на сваю любоў да Лабановіча, Ядвіся хоча пакінуць вёску, каб вырвацца ад прыгнёту і насілля: у доме бацькоў яна адчувае сябе, як птушка ў клетцы. I калі такая магчымасць надараецца, то Ядвіся назаўсёды пакідае Цельшына. Яна адмаўляецца ад шчасця, якое трымала ў сваіх руках.
Хто вінаваты ў гэтым? Да гэтага пытання можна падысці па-рознаму. Напрыклад, я лічу, што вінаваты тыя абставіны жыцця ў Беларусі, пры якіх не было месца асабістаму шчасцю. Аўтар з вялікай замілаванасцю паставіўся да сваей гераіні. Гэта вельмі добра адчуваецца на працягу ўсяго твора.