В романе А.С. Пушкина «Евгений Онегин» с особой теплотой изображен образ Татьяны Лариной, который воплощает в себе лучшие черты русской женщины. Татьяна - любимая героиня поэта.
Особое отношение автора к Татьяне проявляется уже в том, что он дает ей народное имя, подчеркивая этим ее близость к народу, к обычаям. Родители Татьяны – поместные дворяне. Детство ее в провинциальном поместье, характер формировался под влиянием няни. Татьяна росла одинокой в семье. Она не любила играть с подругами, стремилась к уединению, была мечтательной. Ей нравилось слушать рассказы няни и общаться с дворовыми девушками. «Русскую душу» Татьяны сформировали любовь к природе, вера в гаданья, в сны, в старинные обычаи, которые соблюдались в семье Лариных.
ответ:
объяснение:
жизненные уроки: не врать,никогда ни в чем,хотя бы потому что правда все равно "вылезет на ружу" -учиться прощать людей,потому что это самый верный путь к их исправлению. нельзя совершаь плохие поступки.мир и какой он в душе-самые лучшие блага на свете. бабушка желая добра мальчику, любит его, хочет поддержать,понимает,что он раскаивается в своих "злодияниях",видит его душевное страдания,поэтому и купила все таки "пряник конем" обманувшему ее внуку. милосердие,доброта и прощание сделали то чего не сделала бы самое тяжелое наказание. нельзя научить человека быть добрым,не даря ему свою ))вот
қымбатты менің анашым! қайда барсам да, қандай көңіл күйде болсам да сен менің жанымдасың. сенімен сырласу, сенімен ақылдасып жүру менің дағдыма айналғалы қашан? ! жаңа бір киім киіп айнаға қараған сәттерімде немесе ас уйде жаңа бір тәтті тағамды әзірлеген кезде сіз менің сыртымнан бақылап, сүйсіне қарап тұрғандай сезінемін. кейде іштей сөйлесіп тұрғанымда өз қуанышымды жасыра алмай бас изеп, қалай күлімсіреп тұрғанымды өзіім де байқамай қаламын.
қымбатты менің анашым! мен сізден қол үзіп қалғанымда оң-солын танымаған сәби едім. бірақ сіздің жарқын бейнеңіз бен әсем үніңіз менің жүрегімде кешегідей сақтаулы.
әлі есімде, көрші үйдің ауласынан әдемі гүлді жұлып алып сізге алып келгенім. сонда сіз жай ғана үнмен:
‒ күнім менің, бұл әдемі гүл ғой. оны жұлуға болмайды. гүл өсіп тұрғанда ғана құлпырады, жан-жағына қуаныш сыйлайды. есіңде болсын, барлық дүниедегі тіршілік атаулыны жұлуға, қорлауға болмайды. мен сенің оларды аялап, қорғағаныңды қалаймын, -дегенің.
содан бері қаншама жаз, қанша күз, көктем өтті. сіз тұтынған заттар мен өз үйімнің әрбір бұрышынан сізді іздеген кездерім артта қалып, ержетіп, есейдім. сіз сыйлаған өмірімді мәнді де сәнді ету өз қолымда екенін ұғыну маған оңай соқпады.
өмірдің тек қуаныш пен сағыныштан тұрмайтынын ұғындым. күннен бірге ойнап, бірге жүрген достарымның теріс айналған тұстарын көру мен үшін өмірдің үлкен сынағы болғаны анық. тіпті күйректікке салынып, бұл дүниеде жалғыз қалғандай кездерім де болды. сол сәттерімдегі әлсіздігімді кешіріп, менің ішкі мұң-шерімді тыңдағаның үшін, мың алғыс айтамын, анашым!
өмір деген тұрмайды қап-қарадан
өмір деген тұрады ақ-қарадан
ақ-қара екі арасын ашып өтіп,
арымен өз бақытын тапқан ,-деген сөздің мәнін енді түсініп келемін.
қазір өзіме жаңа достар таптым, ескі досыммен де табыстым. көңілімді қылау шалса кітап оқуды, ғаламтор арқылы өз ойымды өзгелермен бөлісуді үйрендім. өмірде жақсы көп екенін түсінді поэзияға жиі қол созамын. ішінен өзімді, сені іздеймін. бірде күлемін, бірде
бірде маған ұстазымның былай дегені есімде: “сіздің үйдің терезесі мамаң барда ерекше жарқырап тұратын, үйдің қасынан өткенде ерекше көзге ұрып, мөлдіреп тұрушы еді. сен енді үлкен қыз болдың, сен де жарқыратып сүртіп қой, ол терезеде сенің мамаңның қолының табы бар” дегені. содан бері сізді еске алғанда бірден терезеге қараймын. қараймын да қолыма сүлгіні
кейін есейе келе бұл сөздің астарында үлкен сыр жатқанын, тағлым мен тәрбие барын түсіндім. көңілім құлазып, рухым жүдеп жүрген кездерімді айтпай танып, еңсе көтеруіме күш берген қайырымды жандарға шексіз ризамын, анашым.
анашым, мен сіздің жалғыз тал гүлің болғандықтан ба мені еркелетіп өсірдіңіз. менің ақылды да сұлу болып ер жеткенімді қалағаныңды білемін.
бірде менің қолыма сіздің күнделігіңіз түсті. (жалпы анам туралы маған көп айта бермейтін) сіздің қасиетті мекен қызылордада туылып, арман қуып алматыға барып, женпи бітіргеніңіз, дос қыздарыңызбен болашақты армандап жоспар құрғаныңызды оқығанда, мен сізді жаңа қырыңыздан таныдым. сіз өткерген студенттік өмірдің қызығы мен шыжығы, сіз жоспарлаған болашақ армандар мен мұраттар менің өміріме жаңа сілкініс әкелді. сан саққа жүгірген қ қиялым мен жастық көңілім жаңа арнаға бұрылды. мен алдыма мақсат қойдым. анам жоспарлаған биікке шығып, анам қол созған арманды жүзеге асырсам деген талап пайда болды.
анашым, мен сізді өмір бойы сүйіп өтемін!
маған ең мейірімді де қомқор әке сыйлағаның үшін, мені ешқашан жалғыз қалдырмағаның үшін, мені өмірге әкелгенің үшін ризамын!
өмір деген тұрады таң мен кештен
ғұмырлы екі араны жанмен кешкен.
құпия, сырлы жұмбақ дүниеге
армен келіп, армен кеткен
бұл‒менің ендігі өмірдегі кредом болмақ!
, мен сізге тағы да тіл қатамын.
‒ сіз мені осы жолда қорғап, қолдайсыз ба?
‒ әрине, жарығым! сен қандай мамандықты таңдасаң да сенің болғаныңды, білікті маман болғаныңды көргім келеді. ешқашан ұмытпа, мен сенімен біргемін!
‒ анашым, сіз маған өмір сыйладыңыз, мейірім мен махаббат, үміт пен арман сыйладыңыз. мен ол сезімдерді өмір бойы аялап өтемін!
Роман А. С. Пушкина «Евгений Онегин» - это величайшее произведение, поэтически передавшее события, происходившие в современное автору время. Это своеобразный лирический дневник поэта, содержащие его размышления о времени, о себе и об обществе. С самых первых страниц мы знакомимся с главным героем романа, молодым петербургским «повесой» - Евгением Онегиным. Это очень привлекательный и интересный человек, умеющий себя преподнести в светском обществе.
Он по-французски совершенно
Мог изъясняться и писал;
Легко мазурку танцевал.
Постепенно в романе появился ещё один главный персонаж, без которого не было бы развития сюжета – Татьяна Ларина. Эту героиню Пушкин описал с особой любовью:
Я так люблю Татьяну милую мою!
Она была сродни идеалу, самым любимым женским образом поэта. По всей видимости, она была духовно близка ему. Ведь Татьяна часто любила бывать одна, читать романы, и просто жила в своем мирке. Сравнивая ее с младшей сестрой Ольгой, Пушкин отмечает, насколько разными они были:
В чертах у Ольги жизни нет.
Читая роман «Евгений Онегин» трудно выбрать любимые страницы. Мне нравится и описание героев, и природы, и русской жизни, и высмеивание недостатков дворянства. Однако бурю эмоций у меня вызвало смелое письмо Татьяны, в котором она открыто говорила о своих чувствах к Евгению. Несмотря на всю свою скромность и сдержанность, она решилась написать такое письмо, так как чувства одолевали её:
Сначала я молчать хотела;
Поверьте: моего стыда
Вы не узнали б никогда.
В этом нежном и искреннем письме ощущается неподдельная любовь человека с чистой душой. Очень жаль, что Онегин этого вовремя не разглядел и не оценил. В этих строках просматривается добрая и светлая душа Татьяны. Есть что-то в ее письмо наивное и отчаянное. Не зная, как Евгений ответит на него, она в конце добавляет:
Но так и быть! Судьбу мою
Отныне я тебе вручаю.
Не будучи до конца уверенной в правильности своего поступка, она все же вручает письмо няне и просит передать его своему избраннику. Мучительно ожидание ответа, полно сомнений и размышлений. Однако именно эти страницы, полные неистовых чувств, любви, нежности, доброты и стали моими самыми любимыми. Также я их считаю самыми запоминающимися. Я уверен(а), что это произведение навсегда останется в моей памяти, но более всего письмо Татьяны.