Драматычны лёс Ганны Чарнушки Папулярнасць твора “людзі на балоце” Іван Мележ тлумачыў арганічнай сувяззю свайго светапогляду з крыніцамі народнай мудрасці, з вядомым жыццём палескай вёскі. «Здаецца, ніколі не было мне такое знаёмае і дарагое тое, пра што я пісаў... Цяжка сказаць, колькі б магло працягвацца блуканне па пакутах маладой жанчыны, каб яна не адважылася, нарэшце, выбрацца з таго становішча, у якім апынулася.
Адным з самых прывабных у творы з\'яўляецца вобраз Ганны Чарнушкі. На старонках рамана Ганна паўстае перад намі ўжо дарослай дзяўчынай, але мы з лёгкасцю ўяўляем яе дзяцінства: беднасць, цяжкая праца на полі, у хаце. Звычайнае жыццё сялянскай дзяўчыны.Васiля яна спачатку не вылучала з лiку сваiх равеснiкау. Усе пачалось з летняга вечара на сенажацi, калi у iх адбылося першае нясмелае каханне. На вачах Ганна вырастае ў незвычайна прыгожую дзяучыну, поўную годнасцi, чалавечай шчырасцi, дабраты i спагадлiвасцi. З псiхалагiчнай абгрунтаванасцю раскрывалася першае каханне дзяучыны. Яна пакахала глыбока, з усiм жарам нерастрачаных пачуццяў. З глыбiней намалявана трагедыя дзяўчыны, якая, кахаючы аднаго, сiлай няўмольных абставiн вымушана выйсцi замуж за другога. Раман усебакова iмкнецца абгрунтаваць, чаму Ганна, у якой развiта пачуцце уласнай годнасцi, якая не церпiць прымусу i сляпога падначалення чужой волi, вырашыла выйсцi за Яўхiма. Нялегка дасталося ей гэтае рашэнне.Пасля сватання Ганна пачынае жыць “у нейкiм сне”. Яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але аутаматычна, без душы i ахвоты. “Сцерпiцца – злюбiцца,\" угаворвала сябе Ганна. Але не злюбiлася i не сцярпелася. I чым даужэй яна жыве у сям\'i Глушака, тым больш выразна разумее усю жахлiвасць свайго становiшча. Асаблiва балюча адчула Ганна свае становiшча жонкi-рабынi, калi нарадзiла дзiця. Стары Глушак прымусiу яе ехаць на сенакос разам з Верачкай, дзе тая захварэла, а пазней - памерла. \"Бог дау -- бог узяу\", -- вось рэакцыя Глушакоу на смерць дзiцяцi.Пасля смерцi дачкi Ганна не можа больш жыць побач са сваiмi \"сведкамi\", нелюбiмым мужам. Яна кiдае Глушакоу i iдзе працаваць у школу, якая становiцца часовым прыстанiшчам на яе жыццевым шляху.
Лес Ганны склауся нялегка. Надзеi на вяртанне былога кахання не апраудалiся (Васiль застауся з зямлей). Зварот у бацькаву хату душэунага спакою не прынес, пасля сустрэч з Башлыковым засталiся прыкрасць i горкая агiда.Вобраз Ганны нечым нагадвае мне галоўную гераіню паэмы Я. Купалы «Бандароўна». Прыгожая знешнасць, багаты ўнутраны свет, цвёрды, незалежны характар — усё гэта яднае гераінь двух адметных твораў беларускай літаратуры.
Жил на свете маленький цветок. Рос он на сухой глине пустыря, среди старых, серых камней. Его жизнь началась с семечка, которое принёс на пустырь ветер. Ночью цветок собирал на своих листьях росу, чтобы напиться, а днём ловил принесённые ветром частички земли — это была его пища. Трудно было цветку, но он хотел жить и превозмогал терпением «свою боль от голода и усталости».
Летом цветок распустил жёлтый венчик ароматных лепестков и стал похож на звезду. Однажды мимо пустыря проходила девочка Даша. Она жила в пионерском лагере и несла на почту письмо маме, по которой очень соскучилась. До неё донёсся аромат цветка, и девочка подумала, что он тоже скучает по маме, только вместо слёз источает благоухание. Даша осмотрела пустырь и поняла, как тяжело приходится цветку. На следующий день она привела на пустырь пионеров, которые удобрили землю.
Через год Даша пришла на пустырь и увидела, что он превратился в цветущий луг, усыпанный цветами — детьми первого цветка. Новые цветы, тоже красивые и душистые, были немного хуже неизвестного цветка, и Даше стало грустно. И тут она увидела цветок, выросший «из середины стеснившихся камней». Он был прекраснее и сильнее своего отца, поскольку вырос в камне. «Даше показалось, что цветок тянется к ней, что он зовёт её к себе безмолвным голосом своего благоухания».
Папулярнасць твора “людзі на балоце” Іван Мележ тлумачыў арганічнай сувяззю свайго светапогляду з крыніцамі народнай мудрасці, з вядомым жыццём палескай вёскі. «Здаецца, ніколі не было мне такое знаёмае і дарагое тое, пра што я пісаў... Цяжка сказаць, колькі б магло працягвацца блуканне па пакутах маладой жанчыны, каб яна не адважылася, нарэшце, выбрацца з таго становішча, у якім апынулася.
Адным з самых прывабных у творы з\'яўляецца вобраз Ганны Чарнушкі. На старонках рамана Ганна паўстае перад намі ўжо дарослай дзяўчынай, але мы з лёгкасцю ўяўляем яе дзяцінства: беднасць, цяжкая праца на полі, у хаце. Звычайнае жыццё сялянскай дзяўчыны.Васiля яна спачатку не вылучала з лiку сваiх равеснiкау. Усе пачалось з летняга вечара на сенажацi, калi у iх адбылося першае нясмелае каханне. На вачах Ганна вырастае ў незвычайна прыгожую дзяучыну, поўную годнасцi, чалавечай шчырасцi, дабраты i спагадлiвасцi. З псiхалагiчнай абгрунтаванасцю раскрывалася першае каханне дзяучыны. Яна пакахала глыбока, з усiм жарам нерастрачаных пачуццяў. З глыбiней намалявана трагедыя дзяўчыны, якая, кахаючы аднаго, сiлай няўмольных абставiн вымушана выйсцi замуж за другога. Раман усебакова iмкнецца абгрунтаваць, чаму Ганна, у якой развiта пачуцце уласнай годнасцi, якая не церпiць прымусу i сляпога падначалення чужой волi, вырашыла выйсцi за Яўхiма. Нялегка дасталося ей гэтае рашэнне.Пасля сватання Ганна пачынае жыць “у нейкiм сне”. Яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але аутаматычна, без душы i ахвоты. “Сцерпiцца – злюбiцца,\" угаворвала сябе Ганна. Але не злюбiлася i не сцярпелася. I чым даужэй яна жыве у сям\'i Глушака, тым больш выразна разумее усю жахлiвасць свайго становiшча. Асаблiва балюча адчула Ганна свае становiшча жонкi-рабынi, калi нарадзiла дзiця. Стары Глушак прымусiу яе ехаць на сенакос разам з Верачкай, дзе тая захварэла, а пазней - памерла. \"Бог дау -- бог узяу\", -- вось рэакцыя Глушакоу на смерць дзiцяцi.Пасля смерцi дачкi Ганна не можа больш жыць побач са сваiмi \"сведкамi\", нелюбiмым мужам. Яна кiдае Глушакоу i iдзе працаваць у школу, якая становiцца часовым прыстанiшчам на яе жыццевым шляху.
Лес Ганны склауся нялегка. Надзеi на вяртанне былога кахання не апраудалiся (Васiль застауся з зямлей). Зварот у бацькаву хату душэунага спакою не прынес, пасля сустрэч з Башлыковым засталiся прыкрасць i горкая агiда.Вобраз Ганны нечым нагадвае мне галоўную гераіню паэмы Я. Купалы «Бандароўна». Прыгожая знешнасць, багаты ўнутраны свет, цвёрды, незалежны характар — усё гэта яднае гераінь двух адметных твораў беларускай літаратуры.