Распутин: «Уроки французского» Каждый из нас проводит за школьной партой 11 лет. Много знаний мы получаем за это время, некоторые мы забываем, некотрые совсем немного помним, но есть ещё уроки, которые запоминаются на всю жизнь. Так и произошло с героем повести В. Распутина «Уроки французского». Этот мальчик из бедной семьи был целеустремлен, имел большую тягу к знаниям и поэтому его отправили учиться в райцентр. Оказавшись среди чужих людей, обездоленный мальчик сильно ощутил одиночество. Он тосковал по материнской ласке, по родному дому. Но больше всего он страдал от голода.Он владел собой, имел твёрдую и несгибаемую волю. Это стойкий, смелый, самостоятельный, упорный в достижении своей цели человек. Большую роль в жизни нашего героя сыграла учительница французского языка. Она не могла оставаться равнодушной и попыталась , пригласив к себе на дополнительные занятия и стараясь подкормить голодного ребёнка.Она решила сама играть с ним на деньги, позволяя ему выигрывать.И когда директор застал их за этим занятием – всю вину взяла на себя. С точки зрения школьных правил, учительница совершила недопустимый поступок, но она поступила так из самых добрых побуждений. Мальчик понял, что он не одинок, что есть на свете доброта и отзывчивость.
Бірінші дүниежүзілік соғыс, оның артын ала келген революциялық өзгерістер, бүкіл Кеңес елінің кеңістігін қамтыған азамат соғысы қазақ даласына да орасан зор ауыртпалықтар ала келді. 1916—1921 жылдар арасында аштықтан қырылған және оққа ұшқан қазақтардың саны 800 мыңға, ал атамекенінен көшіп кеткендердің саны 200 мың адамға жетті. Бұл сол кезеңдегі қазақ халқының шамамен бестен бір бөлігі еді. Ал 1921— 1922 жылдардағы ашаршылық қазақ қоғамын біржолата тұралатып кетті. Шаруашылық дағдарысы жұмыссыздардың санын күрт өсіріп, кедей-жатақтардың қоғамдағы үлес салмағын ұлғайтып жіберді. Жаңа ғана орнаған кеңестік билік күйзеліске ұшыраған қоғамның әл-ауқатын жөндеу және жақсарту қамына кірісудің орнына ең алдымен саяси мәселелерді шешуге басымдылық берді. Қоғамдық құрылыстың мұндай сипат алуы 1923 жылы 17—22 наурыз күндері Орынбор қаласында болып өткен Қазақ партия ұйымының III конференциясында анық байқалды. Ресей Коммунистік партиясы Орталық Комитетінің өкілі Е.Ярославский мен Қазақ үкіметі төрағасының орынбасары А.Вайнштейн өздерінің баяндамалары мен сөйлеген сөздерінде ендігі уақытта ұлттық мүддеге қатысты мәселелерге басымдылық беруден бас тартып, назарды бұқара халықтың таптық санасын көтеру ісіне бұруды талап етті.
Бұл іс жүзінде Қазақ елінің өзін-өзі басқару, мемлекеттік басқару ісінде жергілікті ерекшеліктерді ескеру, мемлекеттік аппаратты қазақтандыру және басқа осы сияқты жалпыұлттық мәселелерді тым көп көтеруді тоқтату жөнінде орталықтан берілген нұсқау еді. Сонымен бірге ұлт мәселесінде «ұстамдылыққа» шакырған орталық, оның есесіне тапаралық қатынастар мәселесінде ымырашылдыққа жол бермеуге, қазақ кедейлерінің «әлі оянбаган таптық түйсігін» шайқап, оларды байларға қарсы қоюға үндеді. Бұл қазақ қоғамында үлес салмағы болар болмас (0,5%-ға да жетпейтін) байлар табына және олардың меншігіне «қызыл гвардиялық шабуылға» өтуге жасалған даярлықтың көрінісі еді.