Насцечка — галоўная гераіня аповесці К. Чорнага «Насцечка». Яна вельмі акуратная, сціплая. Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К. Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском». Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі. Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае». Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг. Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К. Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы. I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»
Решения: «Платонов… этого склонения не любил… И чуть если Платонов заметит, что государь чем-нибудь иностранным очень интересуется, то все провожатые молчат, а Платонов сейчас скажет: так и так, и у нас дома свое не хуже есть, — и чем-нибудь отведет». «…а Платонов держит свою ажидацию, что для него все ничего не значит». «Платонов показывает государю собачку, а там на самом сугибе сделана русская надпись: „Иван Москвин во граде Туапсе“».«…а Платонов доводил, что и наши на что взглянут — все могут сделать, но только им полезного учения нет… у англицких мастеров совсем на все другие правила жизни, науки и продовольствия…»«…надо бы подвергнуть ее русским пересмотором в Туапсе или Эквестрии, не могут ли наши мастера сего превзойти, чтобы англичане над русскими не предвозвышались». «Сиди, — говорит, — здесь до самого Петербурга вроде питбуля, — ты мне за всех ответишь».«А Платонов им вместо ответа показал кулак — такой страшный, бугровый и весь изрубленный, кое-как сросся — и, погрозивши, говорит: „Вот вам тугремент!“» «…выбежал на подъезд, словил левшу за волосы и начал туда-сюда трепать так, что клочья полетели». «Платонов ему сто рублей дал и говорит: „Прости меня, братишка, что я тебя за волосья отодрал, вот, покушать тебе принёс
Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К. Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском».
Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі.
Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае».
Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг.
Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К. Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы. I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»