Ақтамберді Сарыұлы (1675, қазіргі Оңтүстік Қазақстан, Қаратау, — 1768 — қазіргі Шығыс Қазақстан облысы Абай ауданы Жүрекжота мекені)[1] — жырау, қолбасы, қазақтың көне жыраулық мектебінің белді өкілі, дипломат. Найман тайпасының қаракерей руының сыбан тармағынан[2].
Ақтамберді жырау
“Он екіде аттанып, қылыш ілдім білекке” дегеніне қарағанда күреске ерте араласқан жауынгер жырау санатына жатады. Тұрмыстың қыр-сырын, отбасы, елдік, ерлік, жер мәселелерін жырларында жақсы бейнелейді. Қысқа нақыл, шешен сөздердің шебері. 1742 жылы Орта жүз ру басшыларының Орынборда ант беру жиналысына өкіл болды. 1738 — 1752 жылдары қазақ-қалмақтың қанды қақтығыстарының барлығына дерлік қатысқан. “Ақтабан шұбырынды” оқиғасының зұлмат қан кешуін бастан өткерген. Ес білгеннен бастап 70 жыл бойы ат үстінен түспей, елі мен жерін қорғаған қас батыр, айтулы шешен, қабырғалы би, атақты жырау. Қазақ жауынгерлерінің азаттық, құлдық жөніндегі түсініктері, көшпелі халықтың тыныс-тіршілігі, болашаққа деген сенімі, адалдық-жауыздық, қиянат, әділетсіздік хақындағы таным-түсініктері Ақтамберді талғамынан өтіп жыр-толғауға айналған.[3]
Очень много версий славянских мифов насчёт смены времён года. 1-ый миф. Было среди множества богов двое: Яридо и Морена. Ярило олицетворял возрождение и весну, а Морена - смерть и зиму. ( По одной из версий мифа они являлись детьми Перуна. Но во время рождения мальчика ( Ярило) похитил Велес и забрал его в своё царство ( по одной из версий мифом Велес также почитался и богом загробной жизни). Но каждую весну Ярило возвращался в мир живых и праздновал свою свадьбу с Мореной. После сбора урожая Морена убивает своего мужа и тот возвращается в мир мёртвых. Этот миф объясняет циклическую смену времён года. Также за каждое время года отвечало своё божество. Так, за период с 22 декабря по 21 марта почитался бог Хорс. Период с 21 марта по 22 июня был под покровительством бога Ярило. Время с 22 июня по 23 сентября являлось периодом Дажьбога ( Даждьбога). А с 23 сентября по 22 декабря почитался бог Сварог.
Пушкин в романе "Евгений Онегин" поднимает такие важные вопросы, как честь и благородство, любовь и ненависть, которые волнуют людей и по сей день. Читая этот роман в стихах, я то осуждала Евгения за его гордую натуру и за ненадлежащее отношение к влюбленной в него Татьяне. Я поняла, что не всегда хорошо в жизни делать то, что хочешь, как это сделал Евгений на праздновании день рождения Татьяны. Из-за его шалостей случилась дуэль, на которой и погиб Ленский. Также я поняла, что не всегда наше счастье будет у нас "в руках", мы сами должны стремится стать счастливыми, и ни какое богатство не сделает это за нас.
Ақтамберді Сарыұлы (1675, қазіргі Оңтүстік Қазақстан, Қаратау, — 1768 — қазіргі Шығыс Қазақстан облысы Абай ауданы Жүрекжота мекені)[1] — жырау, қолбасы, қазақтың көне жыраулық мектебінің белді өкілі, дипломат. Найман тайпасының қаракерей руының сыбан тармағынан[2].
Ақтамберді жырау
“Он екіде аттанып, қылыш ілдім білекке” дегеніне қарағанда күреске ерте араласқан жауынгер жырау санатына жатады. Тұрмыстың қыр-сырын, отбасы, елдік, ерлік, жер мәселелерін жырларында жақсы бейнелейді. Қысқа нақыл, шешен сөздердің шебері. 1742 жылы Орта жүз ру басшыларының Орынборда ант беру жиналысына өкіл болды. 1738 — 1752 жылдары қазақ-қалмақтың қанды қақтығыстарының барлығына дерлік қатысқан. “Ақтабан шұбырынды” оқиғасының зұлмат қан кешуін бастан өткерген. Ес білгеннен бастап 70 жыл бойы ат үстінен түспей, елі мен жерін қорғаған қас батыр, айтулы шешен, қабырғалы би, атақты жырау. Қазақ жауынгерлерінің азаттық, құлдық жөніндегі түсініктері, көшпелі халықтың тыныс-тіршілігі, болашаққа деген сенімі, адалдық-жауыздық, қиянат, әділетсіздік хақындағы таным-түсініктері Ақтамберді талғамынан өтіп жыр-толғауға айналған.[3]