Многія мае аднакласнікі ўзяліся ацэньваць вершы «Песняру», «Санет». Гэтыя вершы хораша апісаны ў падручніку. Мне ж не хочацца паўтарацца, прычым не ў лепшым варыянце. Таму спынюся на тым, як я разумею менавіта гэты верш паэта.
Многае ў творы (без розніцы — у вялікім ці ў малым) пачынаецца з агульнага настрою, ва ўладзе якога аказваецца мастак, — сумнага, трывожнага, трагічнага, сатырычнага, іранічнага, велічна-ўрачыстага, гераічнага і г. д. Разнавіднасць настрою ўплывае на пафас твора і вызначае яго адпаведным чынам. Калі чытаю гэты верш Багдановіча, адчуваю, што лірычны герой маркоціцца, што яму сумна назіраць, як узрастаюць і знікаюць ад восеньскіх халадоў кветкі. Сумны настрой выклікаў да жыцця метафарызацыю, адухаўленне лета, якое плакала, пакідаючы «слязінкі на полі». Паэт далей разгортвае метафару і піша, што слёзы лета вырастаюць у развітальныя (эпітэт бледныя тут вельмі да месца) восеньскія кветкі.
Першая частка твора складаецца з шасці радкоў і ўяўляе сабой разгорнутую метафару, што мы і адзначылі вышэй. Гэтая частка твора сумная, але сум паэта не надрыўны, не балючы, стрыманы. Яму шкада адыходзячага лета, турбуе змена надвор’я, летніх фарбаў на восеньскія. Другая ж частка — чатыры апошнія радкі. У іх, бадай, заключаны( сканцэнтраваны, скандэнсаваны сум, які ўзнімаецца да ўзроўню болю, і ўтрымліваецца філасофска значны вывад. Паколькі гэтыя радкі найбольш значныя ў плане ідэйным (помнім: ідэя - гэта тое, што вынікае з раскрыцця той ці іншай тэмы), прывядзём іх цалкам:
Кветкі асеннія, родныя, бледныя!
Выраслі вы, каб ураз жа і згінуць.
Можа, таму-то душа надарваная
Гэтак любоўна вянок з вас сплятае.
Які вывад з гэтай канцоўкі? Хтосьці скажа: «Аўтар заклікае пашкадаваць “бледныя восеньскія кветкі” і адчуць іх ахвярнасць». I ён, як мне думаецца, будзе не далёкі ад ісціны. Аднак ісціна тут глыбейшая: паэт не толькі і не столькі шкадуе хуткацечнае жыццё кветак, але ў першую чаргу спачувае сабе — маркотнаму, паныламу, прадчуваючаму і свой канец. Канцоўка твора відавочна аўтабіяграфічная, асабістая.
Маркотнаму настрою адпавядаюць вобразы і слоўна-выяўленчыя сродкі: вобразы лета, восені, кветак, слёз. душы; яны спавітыя метафарамі (лета плакала, душа з кветак сплятае вянок), эпітэтамі (слязінкі ліліся ціха, кветкі бледныя, душа надарваная), што маюць трагічнае адценне. 3 агульнага сумнага вянка выломліваецца характарыстыка восені, названай прыгожай і яснай. Ці не перадалася нашаму паэтўі пушкінская традыцыя? Якраз перадалася, што пацверджана эпіграфам з твора класіка рускай літаратуры: «Цветы последние милей // Роскошных первенцев полей». Так і хочацца сказаць пасля гэтых радкоў: у абодвух паэтаў «смутак светлы» («печаль... светла»). Праўда, у нашага — з больш выразнымі крапкамі трагедыйнага адчування. I яшчэ: наш паэт больш філасафічны. Яго паэзія (і ў дадзеным канкрэтным выпадку) не такая жыццярадасная, як пушкінская.
Калі гаварыць пра жанр твора, дык, адназначна, гэта элегія смутку і жалю. А бываюць яшчэ і элегіі бяды, элегіі расчаравання, элегіі безвыходнай тугі. Іх можна лёгка знайсці ў спадчыне Багдановіча.
Што да вершавання... Белы (безрыфменны)верш. Памер—чатырохстопны дактыль. Своеасаблівасць рытміка-інтанацыйнаму малюнку надае чаргаванне дактылічнай і жаночай клаўзул, што прыводзіць да плаўнага ці больш рэзкага абрыву фраз.
Відаць, не спецыяльна (проста так як бы ўсё само сабою здарылася) паэт пазбягае грымотнага гуку р: усяго іх сем на ўвесь верш. А ў шасці з дзесяці першых р гучыць толькі тры разы. Затое мілагучны, «спачувальны» кнеткам гук л у першых чатырох радках паўтараецца адзінаццаць разоў. I гучаць гэтыя радкі мілагучна, «мякка». Выяўляе сябе двойчы гэты ж гук у апошнім радку, які гучыць заключным акордам любві да кветак, лёс якіх так нагадвае лёс самога паэта.
Н.А. Некрасов написал замечательное произведение «Русские женщины», посвященное женам декабристов. Эти смелые представительницы прекрасной половины человечества не побоялись и устроили настоящее восстание в Петербурге на Сенатской площади в 1825 году. Этот бунт возмутил властей, и они сослали женщин вместе с их мужьями в Сибирь.
В течение целого года Некрасов писал эту поэму. Чтобы с точностью передать суть исторических событий, описных в этом произведении, поэт постоянно обращался к достоверным источникам. В нем автор пытался передать главный смысл – это сила духа и величие души русских женщин, их искренние эмоции и веру в настоящую любовь.
Объяснение: