Першыню мы знаёмімся з Лаўруком праз успаміны яго маці Тэклі. Яна ўспамінае, якім быў яе сын разумным і прывабным, што нават спадабаўся бяздзетнаму пану Шчубальскаму і той забраў Лаўрука вучыцца ў горад.
Мы даведаліся, што Лаўрук рэдка прыязджаў да сваіх бацькоў. Аднойчы ён прыехаў на Каляды, але прыехаў не ў хату сваіх бацькоў, а да пана Шчубальскага. У той час быў яшчэ жывы бацька Лаўрука Цыпрук. Тэкля і Цыпрук, даведаўшыся, што іх сын прыехаў, кінуліся ў двор да пана: “… доўгі адстайвалі ў кухні, пакуль сын з’явіўся к ім. Шчасцю іх канца не было, калі ўгледзелі яго ў чорных суконных вопратках з бліскучымі гузікамі – якраз асэсар! Праўда, калі маці кінулася яго абдымаць і цалаваць, дык ён засаромеўся крыху і адсунуўся ўбок”. Гэты выпадак ужо настройвае нас на тое, што яшчэ тады, у падлеткавым узросце Лаўрук пачаў цурацца сваіх бацькоў. Пра гэта сведчаць і словы яго бацькі Цыпрука: “Глядзі, як ён ужо смяецца знашай гутаркі ды з нас. Яго падмогу сарока хвастом змяце. Зусім змяніўся твой Лаўручок, як папаў пад панскую апеку”. Так і сталася. Калі старая нямоглая маці прыйшла да свайго сына на Каляды, Лаўрук, канечне, прызнаў яе, але не прыняў, абазваў “шалёнай жабрачкай” і выкінуў за дзверы, перадаўшы праз лёкая тры рублі. Лаўрук, выбіўшыся ў людзі, стаўшы багатым, не мог дазволіць сабе прызнацца перад слугамі, перад іншымі, што яго маці такая старая нямоглая жанчына, якая носіць парванае адзенне, падобная да жабрачкі. Ён падумаў, што і тут грошы вырашаюць усё, і спадзяваўся адкупіцца ад сваёй маці, якая гадавала яго, якая хацела яму толькі лепшага. Але сын не ацаніў яе памкненні, яе любоў, клопат, пяшчоту. Ён не прыняў яе ў такое вялікае свята – на Каляды, калі ўся сям’я збіраецца разам. Лаўрук вінаваты ў тым, што купіўся на грошы, на матэрыяльнае забеспячэнне, забыўшы пра тое, што маці дала яму жыццё, гадавала яго.
Аўтар увёў гэты вобраз Лаўрука ў твор, каб паказаць чытачам, што дзеці не павінны адмаўляцца ад сваіх бацькоў, якія б бацькі не былі. Нашыя бацькі нас выгадавалі, даюць нам адукацыю, заўсёды дапамагаюць у бядзе, і ў радасці. І мы, дзеці, павінны
Повесть Л. Н. Толстого «Детство» является первой частью задуманной писателем тетралогии. В ней автор хотел описать четыре поры жизни человека, влияющих на формирование его характера, его личности. В каждой из частей своего произведения Толстой задумал отразить «коренные» чувства, свойственные каждой поре. Так, для детства, по мнению писателя, характерны теплота и верность чувству. Эти качества в полной мере проявляются в главном герое повести – Николеньке Иртеньеве. Мальчика окружают дорогие и любимые люди, которые составляют его семью – отец, няня, братья и сестры, учитель, дворовые. К каждому из них у Николеньки свое отношение, каждого из них мальчик любит. Но, несомненно, на первом месте для героя стоит его мама, maman, как он называет ее на французский лад. В повести не дается ее точный портрет, описаны лишь отельные штрихи, воспоминания о которых Николенька пронес через многие года. Главными среди них была «постоянная доброта и любовь в глазах». Кроме того, рассказчик помнит родинку на шее, мягкий завиток волос, нежную сухую руку, которая так часто ласкала Николеньку. Герой подчеркивает, что его матушка была очень светлым человеком: «Когда матушка улыбалась, как ни хорошо было ее лицо, оно делалось несравненно лучше, и кругом все как будто веселело». В этих словах – не только характеристика Натальи Николаевны. Толстой тонко подметил тесную связь матери с ребенком: когда матушке было хорошо, то радостнее на душе становилось и у Николеньки. В повести маленький герой разлучается с маменькой – он едет в Москву учиться. Николенька испытывает противоречивые чувства: с одной стороны, ему ужасно не хочется покидать maman, а с другой, он рад это сделать, ведь учеба в Москве – признак его взросления. Такое по-детски противоречивое отношение к матушке проявляется у маленького героя почти всегда. Вспомним сон, который Николенька выдумал, чтобы объяснить свои слезы Карлу Ивановичу. Он нафантазировал самое страшное – смерть матери. И когда осознал то, о чем рассказал учителю, то залился еще большими слезами. Маменьке героя посвящена отдельная глава повести, которая называется «Детство». Мы понимаем, что именно с матерью рассказчик связывает эту пору своей жизни. Он говорит о том, что мать – самый важный человек в жизни маленького ребенка: «Ах, милая, милая мамаша, как я тебя люблю!» Детство Николеньки было наполнено любовью, лаской, теплом матери: «…это она присела на кресло, на котором я сплю, своей чудесной нежной ручкой провела по моим волосам, и над ухом моим звучит милый знакомый голос!». Больше того, герой говорит, что в его душе любовь в маме сливалась и была подобна любви к Богу. Повесть заканчивается страшным событием – смертью матери. Герой говорит, что с этой трагедией «окончилась моя счастливая пора детства и началась новая эпоха», эпоха взросления.
Мы даведаліся, што Лаўрук рэдка прыязджаў да сваіх бацькоў. Аднойчы ён прыехаў на Каляды, але прыехаў не ў хату сваіх бацькоў, а да пана Шчубальскага. У той час быў яшчэ жывы бацька Лаўрука Цыпрук. Тэкля і Цыпрук, даведаўшыся, што іх сын прыехаў, кінуліся ў двор да пана: “… доўгі адстайвалі ў кухні, пакуль сын з’явіўся к ім. Шчасцю іх канца не было, калі ўгледзелі яго ў чорных суконных вопратках з бліскучымі гузікамі – якраз асэсар! Праўда, калі маці кінулася яго абдымаць і цалаваць, дык ён засаромеўся крыху і адсунуўся ўбок”. Гэты выпадак ужо настройвае нас на тое, што яшчэ тады, у падлеткавым узросце Лаўрук пачаў цурацца сваіх бацькоў. Пра гэта сведчаць і словы яго бацькі Цыпрука: “Глядзі, як ён ужо смяецца знашай гутаркі ды з нас. Яго падмогу сарока хвастом змяце. Зусім змяніўся твой Лаўручок, як папаў пад панскую апеку”. Так і сталася. Калі старая нямоглая маці прыйшла да свайго сына на Каляды, Лаўрук, канечне, прызнаў яе, але не прыняў, абазваў “шалёнай жабрачкай” і выкінуў за дзверы, перадаўшы праз лёкая тры рублі. Лаўрук, выбіўшыся ў людзі, стаўшы багатым, не мог дазволіць сабе прызнацца перад слугамі, перад іншымі, што яго маці такая старая нямоглая жанчына, якая носіць парванае адзенне, падобная да жабрачкі. Ён падумаў, што і тут грошы вырашаюць усё, і спадзяваўся адкупіцца ад сваёй маці, якая гадавала яго, якая хацела яму толькі лепшага. Але сын не ацаніў яе памкненні, яе любоў, клопат, пяшчоту. Ён не прыняў яе ў такое вялікае свята – на Каляды, калі ўся сям’я збіраецца разам. Лаўрук вінаваты ў тым, што купіўся на грошы, на матэрыяльнае забеспячэнне, забыўшы пра тое, што маці дала яму жыццё, гадавала яго.
Аўтар увёў гэты вобраз Лаўрука ў твор, каб паказаць чытачам, што дзеці не павінны адмаўляцца ад сваіх бацькоў, якія б бацькі не былі. Нашыя бацькі нас выгадавалі, даюць нам адукацыю, заўсёды дапамагаюць у бядзе, і ў радасці. І мы, дзеці, павінны