Назва рамана і яго дзвюх частак не выпадковыя. Каласы — людзі, якія, нібы серп, зразае смерць з палет-каў жыцця. Серп, хутчэй за ўсё, — уціск царызму, прадбачанне пісьменнікам трагічнага «жніва». «Вый-сце крыніц» — гэта вытокі маладога пакалення, звяза-нага крэўнымі сувязямі з бацькоўскай зямлёй, з Айчы-най. Прадстаўнікі гэтага пакалення — Алесь Загорскі і Кастусь Каліноўскі — павінны аб'яднаць, згуртаваць людзей, павесці іх за сабой, каб кроплі народнага гора паступова зліліся і ператварыліся ў магутную раку гневу і помсты. «Сякера пры дрэве» — гэта сялянс-кая зброя, якая чакала свайго часу, і «зброя» генерала-вешальніка Мураўёва, які жорстка расправіўся з уд-зельнікамі паўстання.
Алесь Загорскі — галоўны персанаж рамана. Яго можна ўспрымаць як гістарычную асобу, але пры гэ-тым не трэба забываць, што гэта ідэалізаваны, а не канкрэтны герой. Ён увасобіў спрадвечную мару бела-рускага народа аб месіі, збаўцы, які абудзіць родную зямлю ад доўгага сну, верне яе да жыцця. У гэтым выяўляецца адна з рысаў рамантызму, якая бярэ пача-так з вуснай народнай творчасці. I хаця Алесь не робіць нейкіх звышнатуральных учынкаў, ён — рамантычны герой, бо ў яго душы спалучаюцца рысы сапраўднага змагара за народнае шчасце і наіўнага летуценніка, які верыць у ідэалы дабра і справядлівасці, змагара, які выяўляе памкненне ўсіх пакаленняў: вольна, свабод-на жыць на роднай зямлі. I можа, ніхто не адчуваў так востра гэтай патрэбы, як чалавек працы — селянін. Таму аўтар ідзе на свядомае парушэнне гістарычных рэалій: Алеся аддаюць на дзядзькаванне, хаця ў XIX стагоддзі гэтага звычаю шляхта ўжо не прытрым-лівалася. Чалавек, нават калі ён і шляхціц, павінен з дзяцінства зведаць на ўласным вопыце цяжкую ся-лянскую працу і побыт. Толькі ў гэтым выпадку ён будзе ведаць іх сапраўдны кошт і зможа выступіць у абарону тых, хто бяднейшы за яго і мае менш правоў. Такім уяўляецца аўтару шлях станаўлення сапраў-днага беларуса, выратавання яго спадчыны і роднай культуры.
Вобраз Алеся грунтуецца не толькі на рамантыч-ным, але і на рэальным светаўспрыманні. Алесь вы-ступае як рыцар з высакародным і шчырым сэрцам, якое чула рэагуе на ўсе беды народа. У сям'і Кагутоў ён навучыўся цаніць гонар і годнасць простага чалаве-ка, не прыніжаць іншых і самому ні перад кім не пры-ніжацца, ашчадна адносіцца да духоўнай спадчыны сваіх продкаў і тых каштоўнасцяў, якія набывалі для іх часам значэнне сакральнага сімвала. Адным з сімва-лаў чалавечай працы і поту быў хлеб. У гэтым плане паказаны той эпізод з рамана, калі юны князь Загорскі падымае кавалак хлеба, які ўпаў са стала, і цалуе яго са словамі: «Даруй, Божухна!» Алесь — не толькі рамантык, які бачыць у сне белых коней, увасабленне свабоды і светлых ідэалаў, але, адначасова, і рэаліст, які думае аб самых звычайных, паўсядзённых спра-вах. У вобразе маладога Загорскага выяўляюцца рысы характару і паводзінаў рэальнага чалавека.
Грамадзянскае сталенне Загорскага, такім чынам, адбываецца не толькі на рамантычным грунце. Бацькі Алеся добра ўсведамлялі, што, каб быць патрыётам сваёй зямлі, патрэбна найперш ведаць яе мінулае — тое, што надае змаганню мэту і служыць светлым ідэ-алам гэтага змагання. Вялікую ролю тут адыграў ста-ры Вежа, дзед Алеся, прозвішча якога таксама не вы-падковае. Вежа — гэта нібы маяк, на які павінна арыентавацца маладое пакаленне. Нездарма дзед кажа, што «трошкі лепшы» за ўнука. Дзед навучыў Алеся таму, што павінен ведаць сапраўдны грамадзянін: праў-дзе аб прыгоне і парадках, якія панавалі ў Расіі, аб шляхах грамадскага развіцця. I, пазнаючы гэту праў-ду жыцця, Алесь разумее, што здольны змяніць рэчаі-снасць, але яшчэ не ўсведамляе як. Гэты разрыў паміж здольнасцю і немагчымасцю ажыццявіць задуманае — яшчэ адна рыса героя рамантычнага характару. Разу-меючы, што нельга ахапіць неабдымнае, Алесь дае сабе клятву змяніць хаця б нешта, тое, на што ў яго хопіць моцы.
«Колас да коласа — сноп будзе», — кажуць у на-родзе. Загорскі ўсведамляе, што адзін ён — як колас у полі, што патрэбна вялікая сіла, каб зварухнуць ака-мянелыя пласты жыцця. Сустрэча з Каліноўскім нат-хніла Алеся на адданае служэнне справе, за якую ах-вяраваць можна не толькі каханнем, але і жыццём. Увабраўшы ў сябе ўсё лепшае ад простага народа і ўзбагаціўшыся веданнем сапраўднай мінуўшчыны, герой уступае ў дарослае жыццё, выразна ўсведамля-ючы цяжкасці на шляху дасягнення выпакутаванай мэты.
Астры - это цветы осени. Они цветут весь сентябрь. Название их переводится с древнегреческого как звезда. И действительно, астра напоминает звезду со множеством лучей света, расходящихся во все стороны, как ее рисуют на картинках или какой кажется она, когда ночью смотришь на звездное небо, прищурив глаза.
Головки астры бывают маленькими и большими, с острыми лепестками, а середина у них ярко-желтая. Астра поражает богатством цветов и форм. Она бывает белой, розовой, бордовой, фиолетовой, красной, оранжевой. А ее лепестки могут пышно торчать, как иглы у ежика, а могут опрятным венчиком окружать сердцевину. И еще бывают цветы с интересными закрученными лепестками. Листья у астр приглушенно-зеленого цвета, тоненькие, с красивыми фигурными краями.
Хоть астры и невысокие, их часто высаживают на клумбах и делают букеты. Их красота радует глаз. На праздник Первого сентября школьники обычно дарят учителям букеты из астр.
2.взаимоотношения между николем петровичем и феничкой- Отношения Николая
Петровича с Фенечкой значительно спокойнее. “... Она была так молода, так одинока; Николай Петрович был сам такой добрый и скромный... Остальное досказывать нечего...” Молодость, красота и свежесть Фенечки – это именно то, что привлекло в ней Николая Кирсанова.
3. отношения Базарова с Анной Сергеевной Одинцовой. Эта женщина обладала каким-то особым очарованием, она была величава и царственно прекрасна. Базаров не смог погасить в своей душе разгоревшееся пламя истинной, глубокой любви по отношению к Анне Сергеевне. Но именно его попытки подавить свои чувства, страх открыться перед любимой женщиной, выйти из-под защитной скорлупы напускного цинизма раскололи его душу и превратили светлое благословение любви в проклятие сомнений и тревог. «Он задыхался: всё тело его видимо трепетало. Но это не было трепетание юношеской робости, не сладкий ужас первого признания овладел им: это страсть в нём билась, сильная и тяжёлая – страсть, похожая на злобу и, быть может, сродни ей». Любовь к Одинцовой сыграла роковую роль в судьбе Базарова: он вдруг впервые столкнулся с чем-то, чего он не мог просто отвергнуть или растоптать. Евгений неожиданно осознал ошибочность и поверхностность своих взглядов на жизнь, на взаимоотношения между людьми и собственное предназначение. Это внезапное прозрение сломило дух Базарова, он не смог перенести столь тяжёлого испытания.
4. Отношения Аркадия Кирсанова с Катей сложились совсем другим образом: из дружбы они постепенно переросли в спокойную и светлую любовь. Эта линия романа оттеняет трагическую историю Базарова и Одинцовой, придавая ему равновесие и законченность. С Катей Аркадий становится самим собой: раскрывается его нежная художественная натура, которую ему приходилось скрывать в общении с Базаровым. Поэтому между ним и Евгением происходит отчуждение, они избегают друг друга.
5.Отношения Аркадия Кирсанова с Катей сложились совсем другим образом: из дружбы они постепенно переросли в спокойную и светлую любовь. Эта линия романа оттеняет трагическую историю Базарова и Одинцовой, придавая ему равновесие и законченность. С Катей Аркадий становится самим собой: раскрывается его нежная художественная натура, которую ему приходилось скрывать в общении с Базаровым. Поэтому между ним и Евгением происходит отчуждение, они избегают друг друга.