Хақназар хан — Қазақ Хандығының (1538—1580) билік құрған ханы. Қасым ханның Ханық сұлтан ханымнан туған баласы. Хақназар хан тұсында қазақ хандығы қайта бірігіп дами түсті. Хақназар қазақ хандығын 42 жыл биледі. Қазақ хандығының 300 жылдық тарихында Хақназардай ұзақ жыл ел билеген хан болған емес. Ол ел басқару, қиын-қыстау, әскери-саяси істері жағында қажырлы да қабілетті қайраткер болды. Оның үстіне аса күрделі сыртқы жағдайларда дипломатиялық дарыны мол майталман екендігін көрсетті.[1][2]
Билігі
Хақназар хан таққа отырған соң хандық үкіметтің билігін нығайтуға және күшейтуге қажырлы қайрат жұмсады. Өзінен бұрынғы Тахир хан және Бұйдаш хан тұсында бытыраңқы жағдайға түскен Қазақ хандығын қайта біріктірді. 1523—1524 жылдары жарыққа шыққан қазақ-қырғыз одағын үздіксіз нығайтты, тіпті сол заманның тарихи деректерінде Хақназар хан «қазақтар мен қырғыздардың патшасы» деп аталды. Ол осы қазақ-қырғыз одағына сүйене отырып, Моғолстан хандарының Жетісу мен Ыстықкөл алабын жаулап алу әрекетіне тойтарыс берді.
Хақназар хандық құрған дәуірде қазақ хандығының сыртқы жағдайында аса ірі тарихи оқиғалар орын алды. Бұл кезде батыста күшейе түскен орыс мемлекеті шығысқа қарай ірге кеңейтіп 1552 жылы Қазан хандығын, 1556 жылы Астрахан хандығын басып алды. Осы жағдайға байланысты, Еділ мен Жайық арасында ұлан-байтақ өңірді мекендеген Ноғай ордасы ыдырай бастады.
ВОТ ЕСЛИ НИ ЭТО ТО ИСПРАВЛЮ
Хақназар хан — Қазақ Хандығының (1538—1580) билік құрған ханы. Қасым ханның Ханық сұлтан ханымнан туған баласы. Хақназар хан тұсында қазақ хандығы қайта бірігіп дами түсті. Хақназар қазақ хандығын 42 жыл биледі. Қазақ хандығының 300 жылдық тарихында Хақназардай ұзақ жыл ел билеген хан болған емес. Ол ел басқару, қиын-қыстау, әскери-саяси істері жағында қажырлы да қабілетті қайраткер болды. Оның үстіне аса күрделі сыртқы жағдайларда дипломатиялық дарыны мол майталман екендігін көрсетті.[1][2]
Билігі
Хақназар хан таққа отырған соң хандық үкіметтің билігін нығайтуға және күшейтуге қажырлы қайрат жұмсады. Өзінен бұрынғы Тахир хан және Бұйдаш хан тұсында бытыраңқы жағдайға түскен Қазақ хандығын қайта біріктірді. 1523—1524 жылдары жарыққа шыққан қазақ-қырғыз одағын үздіксіз нығайтты, тіпті сол заманның тарихи деректерінде Хақназар хан «қазақтар мен қырғыздардың патшасы» деп аталды. Ол осы қазақ-қырғыз одағына сүйене отырып, Моғолстан хандарының Жетісу мен Ыстықкөл алабын жаулап алу әрекетіне тойтарыс берді.
Хақназар хандық құрған дәуірде қазақ хандығының сыртқы жағдайында аса ірі тарихи оқиғалар орын алды. Бұл кезде батыста күшейе түскен орыс мемлекеті шығысқа қарай ірге кеңейтіп 1552 жылы Қазан хандығын, 1556 жылы Астрахан хандығын басып алды. Осы жағдайға байланысты, Еділ мен Жайық арасында ұлан-байтақ өңірді мекендеген Ноғай ордасы ыдырай бастады.
ВОТ ЕСЛИ НИ ЭТО ТО ИСПРАВЛЮ
В Ленском много прекрасных задатков. Пушкин указывает на присущие Ленскому «благородное стремленье и чувств и мыслей молодых, высоких, нежных, удалых» , «жажду знаний и труда и страх порока и стыда» .
Но Ленскому недостает знания и понимания действительности. «Сердцем милый невежда» , он воспринимает людей и жизнь как романтик-мечтатель. Как и Онегину, ему чуждо общество провинциального дворянства сего узкими интересами, но он идеализирует Ольгу, обыкновенную девушку. Непонимание людей, восторженная мечтательность и приводят Ленского к трагическому концу при первом же столкновении с действительностью.
Ленский — образованный, культурный человек. В его беседах с Онегиным затрагиваются вопросы философские, общественные, научные. Пушкин отмечает у него «вольнолюбивые мечты» . Ленский — поэт, сентиментальный романтик. В строфе X второй главы Пушкин перечисляет главные мотивы поэзии Ленского, а в строфах XXI и XXII шестой главы приводит как образец романтической поэзии его элегию.
Те мотивы, которые Пушкин отмечает в поэзии Ленского, близки Жуковскому и другим поэтам — сентиментальным романтикам того времени. Мотивы «любви, печали, разлуки» , таинственного «нечто» , воспевание «поблеклого цвета жизни» , «туманной дали» и «романтических роз» типичны именно для поэзии Жуковского.
Пушкин рассуждает о его будущем. Поэт видит два пути. Следуя первому — Ленского ждала “высокая ступень”, он был рожден для славы. Ленский мог бы стать великим поэтом. Но ему был ближе второй путь:
А может быть и то: поэта
Обыкновенный ждал удел.
Владимир Ленский стал бы помещиком, каким был Дмитрий Ларин или дядя Онегина. Причина этого в том, что в обществе, в котором он жил, его считали чудаком.
О поместном дворянстве Пушкин пишет с большей симпатией, чем о петербургском. Поместные дворяне были ближе к народу. Это проявляется в том, что они соблюдали русские обычаи и традиции:
Они хранили в жизни мирной
Привычки милой старины.
Прекрасно описал Пушкин быт простого народа. Поэт видел будущую Россию без рабства, без крепостничества. На протяжении всего романа чувствуется боль за русский народ. Пушкин показал в “Евгении Онегине” страдания простых людей.