1.На Гороховой улице,мы встречаемся с главным героем романа Ильей Обломовым.
2.По описанию,мы видим человека лет 32 от роду,приятной наружности,но с отсутствием всякой сосредоточенности в чертах лица.
3.По окружаещему интерьеру,можно заметить,что Илья очень ленив.В его квартире все запылилось, полиняло и вообще лишено было живых следов человеческого присутствия.
4.Обломов получает письмо от старосты,весьма неприятного содержания.
5.Он подумывает о том,что пора бы что-то предпринять.Но все так же продолжает ледать на диване.
6.Обломова посещает Волков.Он зовет Илью кататься в Екатерин-гоф с дамами, в одну из которых влюблен.
7.Следующим,Илью посещает Судьбинский.Он приглашает Обломова на первомайские гулянья в Екатерингоф, но тот отказывается, ссылаясь на нездоровье.
8.Далее,мы видим рассказ о судьбе Обломова.Он робок, его пугает всякая мелочь, например трещина в потолке. Он постоянно ждет опасности и зла. “Он не привык к движению, к жизни, к многолюдству и суете. "
Аповесць В. Быкава "Знак бяды" адметная. Вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай Галгофай. Мінулая вайна, на думку В. Быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". Таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. Зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. Яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. Адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. Другія (напрыклад, Сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з ня гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "Сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны Гуж, Каландзёнак і Недасека. Сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся Гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. У перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. Упіваючыся неабмежаванай уладай, Гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. З лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. Яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца Каландзёнак — "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка — паскуда адна". У гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, дапамагаў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. З прыходам фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. В. Быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у заведама адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. Немцам-захопнікам В. Быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. З імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце Сцепаніды і Петрака. Але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. Фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. Горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. Такім чынам, чужых у аповесці "Знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. Аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. Вайна — тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. На жаль, праблема сваіх — "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.
В творчестве Гоголя образ «маленького человека» приобретает драматическое качество: это не просто незнатный человек «второго сорта», униженный социальным неравенством и бессознательно подчиняющийся правилу «всяк сверчок знай свой шесток», а человек, психологически осознающий безнадёжность своего положения перед непреодолимыми трудностями жизни и внутренне (а порой и внешне) выражающий протест против обстоятельств — то, что мы называем бунтом «маленького человека». Исход этого бунта всегда трагичен, поскольку всё заканчивается смертью либо безумием героя.
Смерть"маленького человека" обретает у Гоголя черты космической трагедии.Судьба "маленького человека"-судьба человека вообще перед лицом Бога, Вселенной намного превосходит то, что можно описать языком человека. Его основной и, кажется, единственный талант заключался в довольствоваться тем, что у него есть. Это ему преодолевать все противоречия жизни и в какой-то степени становится проявлением «бесстрастия». С утратой этого свойства "маленький человек" утрачивает и саму жизнь.
1 часть - Один день из жизни Обломова.
1гл. - Описание Обломова, места его жительства, появление Захара (его слуги)
2гл.-4гл. - Петербургские "друзья" приходят к Обломову. можно назвать - Обломов и другие.
5гл. - Жизнь и служба Ильи Ильича
6гл. - Философия Обломова
7гл. - Описание Захара.
9гл. Сон Обломова. Обломов и его детство,жизнь в Обломовке.
10гл. - Сплетни Захара
11гл. - Долгожданный приезд Штольца.