Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў. У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?» Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця. Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце. П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
С какой целью М. Горький в рассказе “Старуха Изергиль” противопоставляет понятия “гордость” и “гордыня”? В рассказе М. Горького “Старуха Изергиль” противопоставлены две жизненные философии, изложенные в легендах о Ларре и Данко. Два этих героя – антагонисты, причем если в образе одного доминирует гордыня (Ларра), то в другом отличительной чертой является гордость (Данко). Именно эти, совершенно противоположные, качества, по мнению Горького, определяют характеры героев, их жизненную позицию. Итак, чем же гордыня Ларры отличается от гордости Данко? Толковый словарь дает такие определения этим понятиям: “гордость – чувство собственного достоинства, самоуважения”; “гордыня – непомерная гордость, высокомерие, чрезмерно высокое мнение о себе, спесь”. Будучи зараженным гордыней, Ларра считал себя выше всех окружающих. Вспомним, с какой легкостью он оскорбляет старейшин племени, куда приводит его мать, как бездумно убивает понравившуюся девушку лишь потому, что она отказала ему. Этот герой – эгоист, считающий себя лучше всех. Ларра
Роман в стихах А. С. Пушкина «Евгений Онегин» — первое в России XIX века реалистическое произведение. Александр Сергеевич создавал это стихотворное сочинение на протяжении восьми лет, и оно занимает центральное место в его творчестве. Это его самое крупное художественное произведение, самое богатое содержанием. "Я пишу теперь не роман, а роман в стихах - дьявольская разница! " - писал Пушкин поэту П. А. Вяземскому. В этот роман Александр Сергеевич вложил огромный труд, чтобы наиболее точно и поэтически выразить свои мысли. С первых глав мы знакомимся с главным героем, Евгением Онегиным. Начинается глава с монолога Онегина. И это единственная глава, где на первом плане только Евгений Онегин. Мы узнаем о детстве героя, воспитании, о том, как Евгений проводит свой день. Пушкин, мне кажется, говорит о своем герое, немного в сатирическом тоне. Онегин - сын богатого барина. Ему не надо было трудиться ради куска хлеба, он не умел и не хотел трудиться - "Труд упорный ему был тошен". Каждый день он проводил с друзьями в ресторане, посещал театр, балы, ухаживал за женщинами. Такую же бездельную и бессодержательную жизнь Онегин вёл в деревне. Евгений рос без матери и воспитывался гувернёрами. Они почти ничему не научили его. И, наверное, поэтому из Онегина вышел настоящий эгоист, человек, думающий только о себе с лёгкостью обидеть. Но, внимательно читая роман, я заметил, что Евгений - человек очень умный, тонкий и наблюдательный. Один из главных вопросов произведения, который автор ставит перед нами, – умеет ли Онегин любить? Об этом читатель размышляет на протяжении всего романа. Мне кажется, чтобы ответить на этот вопрос, стоит обратиться к описанию воспитания и образа жизни героя. Онегин с самых юных лет был частью высшего общества Петербурга. Все, чему мог там научиться герой, - это искусство лжи и лицемерия. Высший свет Петербурга совершенно непритязателен. В нем ценится лишь поверхностная произвести приятное впечатление. Глубже никто заглядывать не собирается. Я думаю, в таком обществе легко блистать поверхностным людям. Постоянные романы, интриги, флирт – вот главные развлечения в этом обществе. Естественно, Онегин в совершенстве овладел «искусством страсти нежной» . Но в этих отношениях нет ни капли искренности. Евгений достаточно быстро разочаровался в жизни и своем окружении. Он охладел ко всему вокруг, а через некоторое время он даже уехал в деревню. Именно во время такого «душевного холода» Евгений Онегин и встретил Татьяну Ларину. Молодая девушка мгновенно влюбилась в столичного франта. Но сам герой был уверен, что никто уже не сможет взволновать его надолго. Онегин не отвечает героине взаимностью. "Мечтам и годам нет возврата; Не обновлю души моей… Я вас люблю любовью брата И, может быть, ещё нежней".
После нелепого убийства Владимира Ленского на дуэли Евгений бежит из деревни. Мы узнаем, что некоторое время он странствовал, отошел от высшего общества, сильно переменился. Все наносное ушло, осталась лишь глубокая, неоднозначная личность. В этот период Евгений вновь встречается с Татьяной. Теперь она замужняя женщина, светская львица. Увидев такие перемены, герой теперь сам влюбляется в Татьяну. Именно в этот момент мы понимаем, что Онегин любить и страдать. Татьяна решительно отказывается соединить свою судьбу с его судьбой: "Но я другому отдана Я буду век ему верна". Евгений отступил. Прекрасные задатки, такие, как ум, благородность глубоко и сильно чувствовать, были подавлены той средой, в которой он вырос. И в романе больше всего обвинение падает не на Онегина, а на общественно-исторический уклад жизни. Роман «Евгений Онегин» заставил меня задуматься о важности быть личностью, свободной и независимой от мнения общества, окружения, других людей.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.