Написать по рассказу "журавлины крык", надо рассказать о любимом герое, описать его, какой он был, в общем "любы герой". мне через 1 день уже надо принести. сочинение должно быть большим(1,5-3 стр). мне любого героя
Беларусь - невялікая краіна на карце свету, але ў гады апошняй вайны янастраціла кожнага чацвёртага свайго жыхара. Жорсткая праўда і трагедыя вайныі сёння болем адклікаецца ў нашых сэрцах. Аб усім гэтым творы народнага пісьменніка Беларусі Васіля Уладзіміравіча Быкава. Быкаў ведаў вайну не па апавядах. Ён у семнаццаць гадоў сышоў уваеннае вучылішча, а потым на фронт. Які ён убачыў і адчуў вайну, мыдаведаемся па яго творам. Нядаўна я прачытаў аповесць Васіля Уладзіміравіча "Жураўліны крык". Гэта аповесць аб суровых днях сорак першага. Яна была напісаная Быкавым ў 1959 годзе, калі пісьменнік жыў у нашым горадзе Гродна. З гэтага твора пачынаеццаБыкаў-пісьменнік. Пяцёра нашых салдат на чале са старшыной Карпенка павінны перакрыць чыгунны пераезд і трымаць яго суткі, каб прыкрыць адступ батальёна. Шасцёра супраць вельмі добра падрыхтаванай і ўзброенай фашысцкай арміі. У тых нясцерпна цяжкіх, трагічных умовах шмат залежыць ад сілы духу, ад мужнасці і трываласці салдата .. Галоўныя героі гэтага твора - сумленныя, справядлівыя, мужныя людзі, якія змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю Радзіму, за агульную справу - дамагчыся перамогі. Іх ўвасабляюць Карпенка, Фішар, Глечык і Свіст. Людзі моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - Карпенкі і Свіст. На гэтых людзей заўсёды можна пакласціся: яны не падвядуць. Яны ўстойліва і мужна пераносяць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаюцца звычайнымі людзьмі з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Віцька Свіст - "бялявы, расшпілены на ўсе гаплікі і гузікі, жулікаватага на выгляд хлопец", аптыміст і гаварун. Быкаў звярнуў увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павінен і можа адказваць за здзяйсняныя ўчынкі. "Дурны я чалавек ...вось. Шаленый, безгаловы ...Наогул абармоты. Толькі зараз зразумеў гэта", - так казаў пра сябе Свіст. Па таварышаў ён распавядае гісторыю свайго жыцця. Рос адзін у маці, вучыцца не хацеў, маці не слухаўся. Паступілі на завод, адчуў агіду да працы ("зімой і летам - адны ўтулкі"), пачаў піць. Трапіў пад уплыў нейкага Фралова і непрыкметна закруціўся ў афёру з хлебам. Далі пяць гадоў. "Было за што - гэта праўда. Далі пяць - пагадзіўся. Далі б дзесяць - не слова не сказаў бы. Усё б адбыў ...Толькі, ведаеш, не хачу каб увесь век папракалі. Што было, то мінула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, толькі без біркі, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная ..."Гэтай апошняй -" чалавек я "," без біркі, без штэмпеля "- нібы зноў адкрывае героя. Не, не такі ўжо легкадумны і просты Віцька Свіст, як здаецца спачатку. Ён ведае пачуццё адказнасці за свае ўчынкі. Развітаўшыся са сваім мінулым, ён не хоча, каб пра яго і далей думалі кепска, і ідзе на фронт добраахвотнікам. Не трывога за лёс Радзімы падказала рашэнне пайсці не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. І толькі на фронце, пад уплывам перажытага і убачанага, Свіст пачынае разумець глыбіню народнага гора, тыя падзеі, што скалынулі краіну. Свіст самалюбны, але не эгаістычны, ён не ўстанаўлівае сябе вышэй іншых. Наадварот, ён лічыць сябе роўным з усімі. У адрозненне ад, здавалася, чысценькай Авсеева, які апынуўся нікчэмным баязліўцам, Свіст гіне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам. Галоўных герояў аўтар паказаў як сапраўдных людзей. Салдаты гінуць проста і без шкадавання, сумленна і да канца выконваюць свой абавязак. Свіст дастаткова паслядоўны і тут, у апошніх хвілінах жыцця. Яны, гэтыя героі, адрозніваюцца характарамі, жыццём і іншым, але падобныя сваёй гатоўнасцю змагацца да канца і тым, што якім бы дарагім не была іх уласнае жыццё, Радзіма і чалавецтва нашмат важней.
Стихотворение "Парус" с одной стороны пейзажное, с другой- философское. Образ странника- один из основных мотивов в стихотворении, так же как и мотив пути. пейзаж ради раскрытия идеи о том, что гармонии в жизни нет, поэтому парус все время в дороге. Пейзаж перерастает в философские размышления о смысле жизни. Стихотворение "Когда волнуется желтеющая нива" 1837г. 4-х стопный амфебрахий с перрихием. чередование рифм жмжм. ж-заявляет тему, м-завершает мысль. 3 строфы- сложноподчиненное предложение. Несоответствие пейзажных зарисовок( с одной стороны - малиновая слива, с другой- зеленый листок, с третьей- волнение желтеющей нивы(все эти явления происходят в разные времена года)). финал стихотворения- романтическая ирония: лирический герой хочет пережить счастье, увидеть бога, смотря на пейзаж, но он понимает, что это невозможно. " выхожу один я на дорогу" 1841г. - символическая картина.тема одиночества, темя пути, тема смысла жизни, тема поиска гармонии. Здесь нет мятежа, как в "Парусе", здесь наоборот- есть желание смириться с миром.Весь мир погружон в молчаливый диалог. Спит земля в сиянье голубом Речь идет о миросдании. Все в мире торжественно и чудно, но нет места человеку. Путь лермонтовского персонажа в никуда. В этом мире нет места лермогтовскому герою. Состояние полужизни-полусмерти. Это попытка передать желание героя найти идеал на земле и осознание невозможности этого.
Житие называют иконой в слове по причине того, что Житие становится предметом почитания и основания для веры и служения последующих поколений.
Это не просто биография или хронология жизни отдельного человек, но это передача духа и веры отцов и патриархов веры.
Как икона является одной из святынь церкви, так и Житие становится в один ранг, так как показывает, как Слово Божье ожило и стало плотью в жизни святого, который жил, верил и трудился на основании него.
Житие показывает силу Слова Божьего, которое продемонстрировало изменить самые сложные обстоятельства верой и любовью во Христа Иисуса Господа нашего.
Аб усім гэтым творы народнага пісьменніка Беларусі Васіля Уладзіміравіча Быкава. Быкаў ведаў вайну не па апавядах. Ён у семнаццаць гадоў сышоў уваеннае вучылішча, а потым на фронт. Які ён убачыў і адчуў вайну, мыдаведаемся па яго творам.
Нядаўна я прачытаў аповесць Васіля Уладзіміравіча "Жураўліны крык". Гэта аповесць аб суровых днях сорак першага. Яна была напісаная Быкавым ў 1959 годзе, калі пісьменнік жыў у нашым горадзе Гродна. З гэтага твора пачынаеццаБыкаў-пісьменнік.
Пяцёра нашых салдат на чале са старшыной Карпенка павінны перакрыць чыгунны пераезд і трымаць яго суткі, каб прыкрыць адступ батальёна. Шасцёра супраць вельмі добра падрыхтаванай і ўзброенай фашысцкай арміі. У тых нясцерпна цяжкіх, трагічных умовах шмат залежыць ад сілы духу, ад мужнасці і трываласці салдата .. Галоўныя героі гэтага твора - сумленныя, справядлівыя, мужныя людзі, якія змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю Радзіму, за агульную справу - дамагчыся перамогі. Іх ўвасабляюць Карпенка, Фішар, Глечык і Свіст. Людзі моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - Карпенкі і Свіст. На гэтых людзей заўсёды можна пакласціся: яны не падвядуць. Яны ўстойліва і мужна пераносяць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаюцца звычайнымі людзьмі з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё.
Віцька Свіст - "бялявы, расшпілены на ўсе гаплікі і гузікі, жулікаватага на выгляд хлопец", аптыміст і гаварун. Быкаў звярнуў увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павінен і можа адказваць за здзяйсняныя ўчынкі. "Дурны я чалавек ...вось. Шаленый, безгаловы ...Наогул абармоты. Толькі зараз зразумеў гэта", - так казаў пра сябе Свіст. Па таварышаў ён распавядае гісторыю свайго жыцця. Рос адзін у маці, вучыцца не хацеў, маці не слухаўся. Паступілі на завод, адчуў агіду да працы ("зімой і летам - адны ўтулкі"), пачаў піць. Трапіў пад уплыў нейкага Фралова і непрыкметна закруціўся ў афёру з хлебам. Далі пяць гадоў. "Было за што - гэта праўда. Далі пяць - пагадзіўся. Далі б дзесяць - не слова не сказаў бы. Усё б адбыў ...Толькі, ведаеш, не хачу каб увесь век папракалі. Што было, то мінула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, толькі без біркі, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная ..."Гэтай апошняй -" чалавек я "," без біркі, без штэмпеля "- нібы зноў адкрывае героя. Не, не такі ўжо легкадумны і просты Віцька Свіст, як здаецца спачатку. Ён ведае пачуццё адказнасці за свае ўчынкі. Развітаўшыся са сваім мінулым, ён не хоча, каб пра яго і далей думалі кепска, і ідзе на фронт добраахвотнікам. Не трывога за лёс Радзімы падказала рашэнне пайсці не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. І толькі на фронце, пад уплывам перажытага і убачанага, Свіст пачынае разумець глыбіню народнага гора, тыя падзеі, што скалынулі краіну. Свіст самалюбны, але не эгаістычны, ён не ўстанаўлівае сябе вышэй іншых. Наадварот, ён лічыць сябе роўным з усімі. У адрозненне ад, здавалася, чысценькай Авсеева, які апынуўся нікчэмным баязліўцам, Свіст гіне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам.
Галоўных герояў аўтар паказаў як сапраўдных людзей. Салдаты гінуць проста і без шкадавання, сумленна і да канца выконваюць свой абавязак. Свіст дастаткова паслядоўны і тут, у апошніх хвілінах жыцця. Яны, гэтыя героі, адрозніваюцца характарамі, жыццём і іншым, але падобныя сваёй гатоўнасцю змагацца да канца і тым, што якім бы дарагім не была іх уласнае жыццё, Радзіма і чалавецтва нашмат важней.