Браты Стругацкія заўсёды былі аднымі з найулюбёнейшых маіх пісьменьнікаў — большасьць іх твораў я ўпершыню прачытаў ужо даволі даўно. Аднак, да «Населенага вострава» давялося дабрацца толькі ў канцы 2016 году. Чаму я не прачытаў яго раней, дакладна ўжо ня памятаю — магчыма, неяк паўплывала ня самая ўдачная экранізацыя кнігі, што выйшла ў 2008 годзе. Тым ня менш, калі я да гэтага твору ўрэшце рэшт дабраўся, ён хутка і моцна мяне захапіў, прычым ня толькі вельмі блізкай тэмай касьмічных падарожжаў у іншыя сьветы, і ня толькі сваім дынамічным сюжэтам. Кніга таксама захапіла актуальнасьцю рэчаў, якія яна апісвае — кантроль на сьвядомасьцю масаў, падман, ваяўнічая палітыка пад соўсам патрыятызму, пошук унутраных ворагаў, што нібыта вінаватыя ва ўсіх праблемах — гэта вельмі нешта нагадвае, і шматлікія цытаты з кнігі можна хоць зараз прыстасаваць да сучасных рэаліяў.
Браты Стругацкія заўсёды былі аднымі з найулюбёнейшых маіх пісьменьнікаў — большасьць іх твораў я ўпершыню прачытаў ужо даволі даўно. Аднак, да «Населенага вострава» давялося дабрацца толькі ў канцы 2016 году. Чаму я не прачытаў яго раней, дакладна ўжо ня памятаю — магчыма, неяк паўплывала ня самая ўдачная экранізацыя кнігі, што выйшла ў 2008 годзе. Тым ня менш, калі я да гэтага твору ўрэшце рэшт дабраўся, ён хутка і моцна мяне захапіў, прычым ня толькі вельмі блізкай тэмай касьмічных падарожжаў у іншыя сьветы, і ня толькі сваім дынамічным сюжэтам. Кніга таксама захапіла актуальнасьцю рэчаў, якія яна апісвае — кантроль на сьвядомасьцю масаў, падман, ваяўнічая палітыка пад соўсам патрыятызму, пошук унутраных ворагаў, што нібыта вінаватыя ва ўсіх праблемах — гэта вельмі нешта нагадвае, і шматлікія цытаты з кнігі можна хоць зараз прыстасаваць да сучасных рэаліяў.