Привет, Настя! Как ты поживаешь? Как чувствуешь себя после произошедшего? А ведь Катерина Петровна ни на минуту не забывала о тебе...
Ты сейчас, наверное, уже в Ленинграде, да? После того, как её не стало, Манюшка место себе не наноходит, исхудала вся... Все то время это она за ней ухаживал, убирала и навещала её...и именно её перед смертью Катерина Петровна видела последней.. А ты уже навестила мать? Она так хотела тебя видеть, больше ничего другого не желала. Но все таки, знай, хоть она сейчас уже не с нами, но на том свете, она все равно будет счастлива, если её ненаглядная доченька будет навещать её хотя бы там
Успехов тебе, Настя. До свидания!
Объяснение:
У вершы «Мора» з вялікай мастацкай сілай адлюстраваны ўздым народнай рэвалюцыі 1905—1907 гг. Рэвалюцыя ўвасабляецца ў алегарычных вобразах грознай буры, навальніцы, усхваляванага мора, хвалі якога штурмуюць стары свет. У вершы «Мора» самаўладства выступав ў вобразе гары, а сам цар — у вобразах крыважэрнага смока, лютага «чорнага бога», які засланіў ад людзей сонца. Рэвалюцыйная барацьба малюецца ў выглядзе зацятай бітвы з узброенымі палкамі «чорнага бога». У заключных радках верша паэтэса выказвае веру ў сілы народа, у яго перамогу, яны гучаць як гімн рэвалюцыйнай барацьбе.
Цётка, як вядома, была ў ліку першых барацьбітоўадраджэнцаў, і яе зрок хацеў бачыць не пакорнага і забітага беларуса, а цвёрдай волі нязломнага змагара за вызваленне свайго краю. Такі гранітны вобраз народа-змагара і намаляваны ў вершы «Вера беларуса».
У вершы Цётка раскрывае значэнне рэвалюцыі для беларускага народа. Яна ўспрымае рэвалюцыю як гістарычны рубеж, за якім скончацца векавечныя пакуты народа: «Веру братцы: людзьмі станем...» Цётка заклікае народ «шырэй глянуць на жыццё, на свет». Яна хоча, каб людзі пранікліся ўпэўненасцю ў сваёй перамозе.
