В одном городе жила девочка по имени Лоскутик, потому, что её платье состояло из лоскутков. Ручей в этом городе высушили, чтобы вода в этом городе была доступна только для короля и придворных, а простые люди должны были платить за неё. Лоскутик сбежала от своих старых злых хозяев со своим другом Облаком к главной поварихе королевства, которую звали Барбацуца. Облако шпионило за королём, чтобы узнать где он хранит воду. Когда Барбацуца уходила на работу - варить манную кашу, которую очень любил король, Лоскутик оставалась в доме, где ждала новостей от Облака. Облако узнало, где король хранит воду и попросило художника Вермильона раскрасить Облако как путешественника. Оно пошло во дворец на конкурс - кто выпьет больше воды.Облако победило. А потом прилетела бабушка Облака - грозовая туча. Начался дождь, и из-под земли послышался громкий звук - это бил в небо освобождённый Великий источник.
1895 ел башыннан Тукай Уральск шәһәрендә яшәүче туганнары гаиләсендә тәрбияләнә. Биредә ул татар халык иҗатын һәм әдәбиятын җентекләп өйрәнә, гарәп, фарсы, төрек, рус һәм башка халыкларның әдәбиятлары белән таныша, рус теле аркылы Көнбатыш классик әдәбияты казанышларын үзләштерә. Үзе дә беренче шигырьләрен иҗат итә.
Уральскидагы әдәби-мәдәни хәрәкәт Тукай тормышында хәлиткеч роль уйный. 1905 елгы революция дулкыны белән зур әдәбиятка килеп кергән әдип монда җәмәгать эшлеклесе, журналист, тәрҗемәче һәм шагыйрь буларак формалаша.
1907 елның көзендә Тукай Казанга кайта. Ул үлемсез әсәрләренең күбесен шушында яза; профессиональ революционерлар даирәсенә керә; татар культурасының революцион-демо-кратик канатын җитәкләүгә алына. Шагыйрьнең сугышчан шигърияте һәм иҗтимагый, әдәби процессларның иң четерекле проблемаларына багышланган публицистик чыгышлары әдәби-мәдәни хәрәкәтнең төп юнәлешен билгеләүче көчкә әверелә.
Габдулла Тукай 1913 елның 15 апрелендә Казанда үпкә авыруыннан вафат була. Тукай татар халкының яңа реалистик әдәбиятына һәм хәзерге заман татар әдәби теленә нигез салучы булды. Шагыйрь иҗтимагый прогресска хезмәт итүне үзенең гражданлык бурычы итеп санады; кыска гына гомер юлында күпкырлы иҗаты белән татар культурасы тарихында яңа эпоха ачты.
Г. Тукайны башка милләт халыклары да үз итә. 1986 елда, шагыйрьнең тууына 100 ел тулу уңаеннан, Берләшкән Милләтләр Оешмасының Мәгариф, фән һәм культура буенча комитеты (ЮНЕСКО) бу бәйрәмне халыкара күләмдә билгеләп үтте.