Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Лад мажорный (тональность Ми мажор)
Мелодия задорная, без резких скачков, иногда плавно перемещается из левой руки в правую.
Динамика волнообразная: от крещендо к диминуэндо, от сфорцандо к пиано и наоборот. Также присутствуют многочисленные акценты, триоли, форшлаги и стаккато, создающие музыкальный образ.
Размер - 4/4, темп - аллегро модерато (умеренно быстро). В произведении мы в основном видим ритмические группы из восьмых и шестнадцатых как в левой, так и в правой руке. Половинные почти везде выделены акцентом.
Главная мелодия звучит в высоком регистре, в 1-3 октавах, и только в конце мелодия переходит в малую октаву, где и заканчивается.
Произведение создает образ тройки лошадей, бодро бегущей по ноябрьскому снегу. Мы слышим веселую песню ямщика и подыгрывающие ей колокольчики.