Нұр-Сұлтан (бұрынғы атаулары: Ақмолинск, Целиноград, Ақмола, Астана) — 1997 жылғы 10 желтоқсаннан бастап Қазақстан Республикасының елордасы. Акмолинск қала мәртебесін 1862 жылғы 26 қыркүйекте алды. 2020 жылғы 1 қаңтар жағдайы бойынша қала түрғындар саны 1 136 008 адам, бұл Алматыдан кейінгі Қазақстандағы екінші көрсеткіш. Қала Қазақстанның орталық бөлігінің солтүстігінде Ақмола облысында, Есіл өзенінің алабындағы өзен маңы жазықтығында орналасқан. Миллионер қаласы мәртебесіне 2017 жылдың маусымында қол жеткізілді, ол кезде тұрғындар саны 1 002 874 тұрғын болды. Нұр-Сұлтан елдің солтүстігінде Есіл өзенінің жағасында орналасқан. Әкімшілік жағынан қала 4 ауданға бөлінген.
Қазақстанның заманға лайық жаңа астанасын салу идеясы Мемлекеттің бірінші президенті Нұрсұлтан Назарбаевқа тиесілі. Елорданы Алматыдан Ақмолаға ауыстыру туралы шешімді Қазақстан Республикасы Жоғарғы Кеңесі 1994 жылы 6 шілдеде қабылдады. Астананы ресми көшіру 1997 жылғы 10 желтоқсанда жүзеге асты. Президенттің 1998 жылғы 6 мамырдағы Жарлығымен Ақмоланың атауы Астана болып өзгертілді. Жаңа астананың халықаралық тұсаукесері 1998 жылғы 10 маусымда өтті. 1999 жылы Астана ЮНЕСКО шешімімен «Бейбітшілік қаласы» атағын алды. Қазақстанның бас қаласы 2000 жылдан бастап Астаналар мен ірі қалалардың халықаралық ассамблеясының мүшесі.
2019 жылы 20 наурызда Қазақстанның жаңа президенті Қасым-Жомарт Тоқаев қаланың атын экс-президент Н.Назарбаевтың құрметіне Нұр-Сұлтан деп өзгертуге бұйрық берді.
Азияның ең солтүстігінде орналасқан елорда. Қала төрт ауданнан — «Алматы», «Сарыарқа», «Есіл» және «Байқоңыр»[1] ауданынан тұрады.
Деда Ваня был мужиком, даже больше чем мужик, он был самец. Его любили женщины, в нем было нечто такое что манило любую. Женщины и девушки буквально, рушили семьи из за этого окаянного самца. Видимо творец переборщил с гормонами любви создавая деда Ваню.
В тот день он ушел рано утром, ему было 72 года. Баба Маша уже не обращала внимание то, что её старичок тайком блуждал по подругам и незнакомым старушкам, а иногда на лавочки она узнавала от тех же подруг в платочках, что ее "благоверного" примечали в кафешках и парках с молодыми дамами. Бабе Маше было всё равно, женская болезнь сразила её ещё в начале пятого десятка. Она знала, но поделать ничего не могла, она знала что он ее любит и ей этого было достаточно. Да и деньги в семье были, они жили в достатке. Ну надо ему, а она не может. Обидно? Такова жизнь. Ваня с вечера заготовил рыбацкие снасти на утро, это была отмазка.
Он ушел утром и его долго не было, практически только вечером мы узнали что с ним произошло. Когда узнали, текли слезы и у каждого и у меня была дурацкая улыбка, хотелось хихикать и улыбаться. Как сейчас помню, я плакал и ржал еле еле и у меня дергалась правая коленка, а на пыльную деревенскую дорогу капали крупные капли слезинок, взрывая темно желтые песчинки.
Деда Ваня в течении недели окучивал 19 летнюю Дашу, продавщица, дочка хозяйки местного продуктового магазинчика. У неё был тогда выходной, они тайно встретились в лесу у круглого поворота лесной речки, Ивановка называется.
Со слов Даши, они занимались сексом около 2 часов, она была сверху в тот момент когда деда Ваня завопил и последний раз в своей жизни выдохнул воздух. Она сказала так, дословно "когда я смотрела на его застывшую улыбку, мне тоже хотелось улыбнутся вместе с ним, но у меня не получалось". Имена и названия я умышленно изменил, история произошла около 7 лет назад.