Я хачу расказаць адкуль у горада Мінска такую назву. Першапачатковае старажытнарускае назва горада - Менеск, Меньск, Менск. Яго паходжанне незразумела - сёння існуе некалькі версій на гэты конт. Паводле першай легендзе: назва горада - імя яго заснавальніка - князя Менеска. Па другой легенды: назву Менску дала рака Менка, якая ўпадае ў раку Пціч у 12-ці кіламетрах на поўнач ад сучаснага горада Дзяржынска. Археолагі выявілі там старажытнае паселішча. На думку навукоўцаў, яго жыхары па нейкіх прычынах у XI стагоддзі перайшлі з берагоў Менкі на Нямігу і заснавалі там новае паселішча, захаваўшы за ім старую назву - Менск. Згодна з трэцяй легендзе - назва горада ўтворана ад славянскага слова "мена", "мяняць". Так як горад знаходзіўся на скрыжаванні гандлёвых шляхоў, дзе і адбываўся абмен таварамі. Пазней, у XVII стагоддзі, пад уплывам польскай мовы слова Менск трансфармавалася ў сучасную форму - Мінск. Умоўна горад можна падзяліць на яго гістарычную частку і сучасныя раёны. Што можа быць больш прыемным, чым у цёплы летні вечар прайсціся па старадаўніх кутках роднага горада, атрымаць асалоду ад іх спакойным цягам жыцця і адчуць часцінку старажытнага. Мінск - старажытны рускі горад у Паўночна-Заходнім краі, але час яго заснавання дакладна невядома - першыя летапісныя весткі пра гэты горад ставяцца да палове ХI стагоддзя, калі Мінск належаў ўнуку князя Ізяслава Уладзіміравіча, полацкага князя Усяслава - знакамітаму "чарадзею". У 1066 Усяслаў Брачыславіч нечакана напаў на Пскоў і разрабаваў Ноўгарад. У помста яму вялікі князь кіеўскі Ізяслаў з братамі сваімі Святаславам чарнігаўскім і Усевалад Пераяслаўскі рушыў на зямлю полацкую і аблажыў горад Мінск. Усяслаў Брачыславіч быў у гэты час пад Псковам, даведаўшыся аб аблозе горада, ён вярнуўся да Мінска, але апошні быў ужо разрабаваны, прычым Усяслаў Брачыславіч падступна быў захоплены ў палон і адвезены ў Кіеў. Гэта падзея апісана ў "Слове пра паход Ігаравы". Гісторыя Мінска нашмат больш і гэта толькі асобны выпадак які я вырашыла згадаць. Я люблю свой горад бо менавіта там я нарадзілася і вырасла, і мне заўсёды вельмі цікава пазнаваць нешта новае пра Мінск.
Никому из нас не чужды эмоции. Эмоции бывают разные: позитивные и негативные. Вся наша жизнь состоит из них. Однако нужно понимать, что не стоит слепо следовать душевным порывам. Часто от нас требуется сдержанность, стойкость, умение в нужный момент промолчать и не делать не обдуманных действий.
Почему же так важно научиться управлять своими эмоциями? ответ прост: умение контролировать себя это важнейшая особенность человека, которая отличает нас от животных. В подростковом возрасте мы особенно подвержены эмоциям. И это, кажется нам, правильно. Мы обижаем родителей, близких, не задумываемся над своими словами и действиями. Но с возрастом приходит осознание своей глупости, и, часто, бессмысленной жестокости по отношению к тем, кто рядом. В момент зрелости умение контролировать эмоции нам во многих аспектах жизни. Мы строим отношения, поднимаемся по карьерной лестнице, и все это происходит во многом благодаря самоконтролю. Конечно, в определенные моменты нужно уметь выпускать пар. Не делая этого, мы ставим себя в опасное положение. Кто знает, в какой момент чаша переполнится, и желчь, копившаяся в нас годами, выплеснется наружу
Человеку естественно испытывать эмоции. Без них человек становится безжизненным роботом, который не ни на горечь, ни на радость. Посмотрите на совсем маленьких детей – они полны эмоций, всякое действие вызывает в них ответную реакцию. Они еще просто не умеют контролировать себя, в этом вся прелесть детства. Они чисты и не умеют обманывать. Позже они понимают, что в определенные моменты следует отбросить эмоции и действовать разумом. Эмоции и разум всегда будут находиться в вечной борьбе. Выбирать нужно лишь что-то одно, и совершенно непонятно какой выбор будет правильным и к чему он приведет.
Как уже было сказано ранее, эмоции во многом делают нашу жизнь такой, какая она есть. Эмоциональные люди часто бывают также людьми творческими. Им необходимо куда-то вливать свои душевные терзания, мысли, и они берутся за перо или садятся за мольберт. Именно в моменты сильнейших душевных переживаний, в самые сложные моменты жизни, были созданы те произведения, которые мы называем великими. На ум приходит произведение Ф.М. Достоевского «Преступление и наказание». В центре повествования находится молодой человек по имени Родион Раскольников, который уже не в состоянии терпеть текущее положение дел. И, будучи в тяжелом душевном состоянии, он совершает преступление. Да, также это было сделано из-за абсурдной теории, созданной главным героем, но факт в том, что юношей двигала эмоция, он был зол на старуху-процентщицу, он был зол на себя и на свою бес . К сожалению, судьба героя оказалась трагичной. Эмоции не привели его ни к чему хорошему. Произведение дает нам хороший урок о том, что в какой бы ситуации вы не находились, нужно уметь контролировать себя и не дать эмоциям брать верх.
Першапачатковае старажытнарускае назва горада - Менеск, Меньск, Менск. Яго паходжанне незразумела - сёння існуе некалькі версій на гэты конт. Паводле першай легендзе: назва горада - імя яго заснавальніка - князя Менеска. Па другой легенды: назву Менску дала рака Менка, якая ўпадае ў раку Пціч у 12-ці кіламетрах на поўнач ад сучаснага горада Дзяржынска. Археолагі выявілі там старажытнае паселішча. На думку навукоўцаў, яго жыхары па нейкіх прычынах у XI стагоддзі перайшлі з берагоў Менкі на Нямігу і заснавалі там новае паселішча, захаваўшы за ім старую назву - Менск. Згодна з трэцяй легендзе - назва горада ўтворана ад славянскага слова "мена", "мяняць". Так як горад знаходзіўся на скрыжаванні гандлёвых шляхоў, дзе і адбываўся абмен таварамі. Пазней, у XVII стагоддзі, пад уплывам польскай мовы слова Менск трансфармавалася ў сучасную форму - Мінск. Умоўна горад можна падзяліць на яго гістарычную частку і сучасныя раёны. Што можа быць больш прыемным, чым у цёплы летні вечар прайсціся па старадаўніх кутках роднага горада, атрымаць асалоду ад іх спакойным цягам жыцця і адчуць часцінку старажытнага. Мінск - старажытны рускі горад у Паўночна-Заходнім краі, але час яго заснавання дакладна невядома - першыя летапісныя весткі пра гэты горад ставяцца да палове ХI стагоддзя, калі Мінск належаў ўнуку князя Ізяслава Уладзіміравіча, полацкага князя Усяслава - знакамітаму "чарадзею". У 1066 Усяслаў Брачыславіч нечакана напаў на Пскоў і разрабаваў Ноўгарад. У помста яму вялікі князь кіеўскі Ізяслаў з братамі сваімі Святаславам чарнігаўскім і Усевалад Пераяслаўскі рушыў на зямлю полацкую і аблажыў горад Мінск. Усяслаў Брачыславіч быў у гэты час пад Псковам, даведаўшыся аб аблозе горада, ён вярнуўся да Мінска, але апошні быў ужо разрабаваны, прычым Усяслаў Брачыславіч падступна быў захоплены ў палон і адвезены ў Кіеў. Гэта падзея апісана ў "Слове пра паход Ігаравы".
Гісторыя Мінска нашмат больш і гэта толькі асобны выпадак які я вырашыла згадаць.
Я люблю свой горад бо менавіта там я нарадзілася і вырасла, і мне заўсёды вельмі цікава пазнаваць нешта новае пра Мінск.