Маё любімае занятие- глядзець у расчыненае акно і назіраць за самымі рознымі аблокамі. Вось і цяпер, я расспахнул акно і любуюся карцінай насоўваецца навальніцы. Цяжкія, навальнічныя аблокі згушчаюцца на лініі гарызонту. Яны змрочнага цёмна- шэрага колеру. Удалечыні відаць яшчэ некалькі невялікіх светла- шэрых аблокаў, сплываюць хутка- хутка з-за моцнага парывістага ветру. Чутныя грымоты, а вось і маланка, асвятлялая фіялетавым адценнем пышныя аблокі. Пачаўся дождж. Аблокі сталі амаль чорнага колеру, яны сталі нібы цені пераследваць адзін аднаго, уцякаючы за гарызонт. Добра, што навальніца была нядоўгай. Вось першыя сонечныя праменьчыкі здаліся праз хмаркі. Кожнае воблачка становіцца ўсё святлей і святлей, прапускаючы ўсё большая колькасць сонечных прамянёў. Аблокі становяцца ўсё лягчэй і ажурныя, некаторыя з іх нагадваюць смешных, дзіўных звяркоў. Вось прайшоў яшчэ гадзіну і аблокі як бы растварыліся ў нябеснай сіні.
- Прывітанне! Можна з табою пазнаёміцца? - Канешне! Мяне Света завуць. А цябе? - А мяне Алесь. - Прыгожае імя. - Мяне назвалі ў гонар дзядулі, які загінуў у час Вялікай Айчыннай вайны. - Эх, а мяне ў гонар гераіні любімага матулінага рамана. - У цябе таксама прыгожае імя. Вельмі мілагучнае. - Дзякуй! Алесь, а ты з нашай школы? - Не. Але з верасня пайду туды. Мы толькі што пераехалі ў гэты раён. - Выдатна! Зможам часта сустракацца. - Света, было вельмі прыемна з табою пазнаёміцца. На жаль, трэба бегчы, бо спазнюся да рэпетытара. Дай мне свой нумар. Я табе пазваню. - Пішы: 333-44-66. - Запісаў. Пазваню абавязкова. - Буду чакаць. Да пабачэння! - Да пабачэння!
