В лесу тихоньком, на берегу пруда,
Живет малый павлинок, красавчик он!
Все он привлекает взгляды к себе,
Своей роскошной перьевой красотой.
Его перья бликуют всеми весенними цветами,
Он пылает от гордости и радости.
И каждое перышко на его теле
Как будто живая картина, что сказку рассказывает.
Он грациозно раскрывает свои перелистки,
Полон уверенности и изящества, как рыцарь в вечных битвах.
Своим жемчужным голосом, нежным и тихим,
Павлинок поет песню о красоте и любви.
Ох, как бы он хотел познать мир, неба бескрайние,
И летающих птичек, скачущих в воздухе.
Он мечтает о больших пространствах, свободе в Крыльях,
Чтобы почувствовать на себе ветер и солнечные лучи тепла.
Но сбудется ли его мечта о воле?
А может, в лесу его место, где тихо и спокойно?
Павлин, пусть лес будет твоим домом,
Ты всегда будешь удивлять нас своей красотой и гордостью.
И мы, наблюдатели твои, сохраним эту сказку,
Будем любить тебя, маленький павлинок, всегда.
Твоя красота расцветает в сердцах всех нас,
И песня твоя раздается в небесной высоте.
Князь Вячка паўстае перад намі мужным абаронцам сваёй зямлі, непрымірымым ворагам крыжакаў. Яго любіць народ, і сам князь ганарыцца тым, што належыць да моцнага духам, унікальнага народу.
Князь Вячка – галоўны герой аповесці, яму супрацьпастаўляецца князь Уладзімір, які думае толькі пра тое, як захаваць уладу, але не пра тое, каб выратаваць землі ад нападу. Для князя Вячкі, наадварот, галоўнае – гэта незалежнасць і воля.
Вячка паказваецца таксама добрым бацькам, якога жыццё заставіла прымаць цяжкае рашэнне, калі ягоная дачка трапіла ў палон. Мы бачым бацьку, якога разрываюць душэўныя пакуты, і князя, які адчувае адказнасць за сваю краіну.
Князь Вячка паўстае вельмі цэласным станоўчым героем, сумленным, смелым, самаахвярным. Ён здольны дастойна вырашаць палітычныя пытанні, выдатна вядзе вайсковую справу. І нават калі ён сам трапляе ў палон, то бліскуча разлічвае і выконвае план свайго вызваленне. Князю адпавядае і ягоная дружына – таксама таленавітыя і смелыя ваякі.
Нават калі князь Вячка загінуў, аўтар здолеў паказаць нам, што смерць князя не азначае скоранасць. Яго нязломны дух працягвае жыць у народзе. Гэта сімвалізуе ягоны меч, меч князя Вячкі, што выносіць Якаў Палачанін, паплечнік і верны сябра князя.