назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
1. Кузьма Чорны
2. Да, таму што твор вучыть паважать дарослых и сябравать з иншами.
3. Я буду аписвать Насцечку.
4. Дзяучынка 12-13 гадоу, невяликага узросту, носиць чырвоную сукенку, заплятае дзве касы
5. Яна была адной у сям'и, ей зауседы были рады
6. Вучылася добра, сябравала с дзяучынакми.
7. Яна добрая таму што дапамагала свайму дзеду
8. Ен мне вельми падабаецца