Гэта адбылося 22 сакавіка 1943 года. Азвярэлыя фашысты ўварваліся ў вёску Хатынь і акружылі яе. Жыхары вёскі нічога не ведалі пра тое, што раніцай у 6 км ад Хатыні партызанамі была абстраляная аўтакалона фашыстаў і ў выніку нападу забіты нямецкі афіцэр. Але ні ў чым не вінаватых людзей фашысты ўжо вынеслі смяротны прысуд. Усё насельніцтва Хатыні ад малога да вялікага - старых, жанчын, дзяцей выганялі з хат і гналі ў калгаснае гумно. Прыкладамі аўтаматаў падымалі з ложка хворых, старых, не шкадавалі жанчын з маленькімі і груднымі дзецьмі. Сюды прывялі сем'і Іосіфа і Ганны Бараноўскіх з 9 дзецьмі, Аляксандра і Аляксандры Навіцкіх з 7 дзецьмі; столькі ж дзяцей было ў сям'і Казіміра і Алены Иотко, самаму маленькаму споўніўся толькі адзін год. У хлеў прыгналі Веру Яскевіч з сямітыднёвага сынам Толікам. Леночка Яскевіч спачатку схавалася ў двары, а затым вырашыла надзейна схавацца ў лесе. Кулі фашыстаў не змаглі дагнаць бяжыць дзяўчынку. Тады адзін з фашыстаў кінуўся за ёй, дагнаўшы, расстраляў яе на вачах у звар'яцелага ад гора бацькі. Разам з жыхарамі Хатыні ў хлеў прыгналі жыхара вёскі Юркавічы Антона Кункевіч і жыхарку вёскі Камена Крысціну Слонскую, якія апынуліся ў гэты час у вёсцы Хатынь.
1. Скураныя пасталы на нагах у чалавека даўно раскіслі ад балотнай вады, анучы наскрозь змакрэлі.
2. Наўкола стаяла цішыня, нідзе не было нікога.
3. На даўно не голеным твары чырванеў даўгі прастуджаны нос, з-пад святлявых броваў насцярожана зыркалі шэрыя вочы.
4. Дыханне ў чалавека чулася сіпатае і частае – усё ж, мусіць, далася яму ў знакі гэтая хада па балоце.
5. Апрануты ён быў у зрудзелы ад старасці вясковы армячок-паддзёўку, залаплены на плячы чорным суконным лапікам, на запалым жываце скасабочана трымалася раменная папружка.
Моё сачынне и мне поставили 10