Вазьміце глыбокую талерку, каб цеста не збегла. Відэльцам трэба расцерці маргарын , убіць яйка і ўсыпаць цукар , міксерам ўсё ўзбіць , дадаць соду і дробку солі , паступова усыпаць муку , замешваючы цеста - яно павінна атрымацца шчыльным. Духоўку нагрэць да 180 градусаў , падзяліць цеста напалову адну раскачаць па памерах бляхі , багата вышмараваць яго варэннем. Калі цеста застанецца, перакруціце праз мясарубку , раскладзіце атрыманых "чарвячкоў" на варэнне хаатычна.
Запекчы пячэнне трэба ў разагрэтай да сярэдняй тэмпературы духоўцы 10-15 мін да скарыначкіб каб было смачна есці , перад падачай гарачае пячэнне разрэжце на парцыённыя кавалачкі.
Улетку я часта хадзіў на рыбалку на возера, што знаходзілася паблізу нашай вёскі. Каля возера расла вольха. Закінуўшы вуду, я любіў ляжаць пад ёю і, не зводзячы вачэй з якога-небудзь воблака, глядзець на неба. Асабліва прыемна такое баўленне часу, калі воддаль раз-пораз вуха ловіць водгалас надыходзячай навальніцы. Я жыву на краю вёскі недалёка ад возера, таму магу ляжаць да таго часу, пакуль ўжо не зазіхацяць водсветы маланак над галавою. Так было і ў гэты аўторак. З адным толькі адрозненнем. Навальніца на гэты раз пачалася ў адно імгненне. Таму я паспеў толькі перабегчы цераз зааранае iржышча і дабегчы да бліжэйшай амшары, дзе і намерыўся перачакаць непагадзь. На зямлю апусцілася такая імгла, што хоць вока выкалі. Мне было вельмі страшна, але я, заціскаючы вушы рукамі, дачакаўся заканчэння гэтага жаху, і атрымаў магчымасць імчацца дадому, дзе ў цяпле і цішыні жаваў ігрушы і распавядаў пра сваю прыгоду маме. Мама сказала, што будзе мне навука, як перад навальніцай на возера хадзіць. Думаю, яна мае рацыю.
это реально такие слова?