Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.
Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.
Прадслава з малых гадоў бегала ў Сафійскі сабор, дзе дапамагала сваёй цётцы Раманіі лячыць параненых ваяроў. Падносіла ім ваду, гаварыла ласкавае слова. Яна з дзяцінства была добрай, чулай дзяўчынкай.
Прадслава не захацела исци замуж. Але яна вырашыла сыйсци да цётки у манастыр, каб прысвыциць сваё жыццё бедным и гаротным людям. Ёй дали имя - Ефрасиння.
Ефнасиння была и настауницай для дяучатак. Яна вучыла их не тольки чытаць и писаць, але и выконваць розную хатнюю работу: шыць, гатаваць ежу, вышываць и нават спяваць
Слава аб Ефрасинни разышлася далёка за межы Полацка. Яна вучыла людзей паважаць адин аднаго, закликала спыниць братазабойчыя войныи княжацкия сварки. Да Ефрасинни нават вяликия князи прыслухоувалися.
Объяснение:
О Беларусь, мая калыска,
Жыццё маё, прытулак мой!
3 гарачаю любоўю нізка
Схіляюся перад табой.