У дзяцінстве я часта гуляла па парку разам са сваімі бацькамі. І аднойчы са мной здарылася цікавая гісторыя: раптам перада мной з'явілася сабака. Спачатку я спалохалася, але сабака адразу ж пачала лашчыцца. Позіркам яна паказвала, што хоча адвесці мяне кудысьці. Я паклікала бацькоў, і мы адправіліся туды, куды вяла нас сабака. Зайшоўшы ў невялікі лес, мы падышлі да аднаго дрэве, побач з якім ляжала некалькі шчанюкоў. Дарослая сабака скулы і паказвала на аднаго шчанюка. Аказалася, што ў яго пашкоджана лапка. Мы з бацькамі адправіліся ў ветклінікі, дзе шчанюку аказалі дапамогу. Калі мы прынеслі яго назад, сабака поглядам паказвала, што вельмі ўдзячная нам. Гэтую сабаку і яе шчанюкоў з таго дня мы падкормлівалі кожны дзень. Кожная сабака атрымала сваю мянушку, і яны назаўжды запомніліся мне.
У кнізе «Зямля пад белымі крыламі» незабыўны наш Караткевіч засведчыў легенду пра тое, як Бог дзяліў між народамі землі. I даў Бог беларусам, якія Яму вельмі спадабаліся, пушчы нямераныя, рэкі - поўныя, азёры - нялічаныя. Звяры і дзічына ў пушчах чародамі; лані бягуць - лес варушыцца. Рыбы ў рэках - касякамі; чаўны з вады выціскае. Пчолы ў борцях - мільёнамі. Сады - багатыя, грыбоў ды ягад - заваліся. Сказаў Бог, што і голаду на гэтай зямлі ніколі не будзе. Наадварот, у голад шмат багацейшыя людзі будуць да нас прыходзіць. Не ўродзіць бульба, то ўродзіць жыта ці яшчэ нешта. Яшчэ сказаў Бог, што і людзі на гэтай зямлі будуць таленавітыя, на музыку, песні, вершы - здатныя, на дойлідства - таксама; жанчыны будуць прыгожыя, дзеці - дужыя, кемлівыя на Украинском)
Найпрыемнейшы у жыцци чалавека час- вясна маладосци, кали, раскрываючы кветку свайго розуму, её дае волю лятушкам песциць у сэрцы вяликия надзеи, не думаючы пра тое, што есць на свеце вихуры и страшныя буры.2) Галасы паступовп змоукали, бо наближауся вечар.3) Малюнки борзда зникали, змянялися новыми, и не было кали спыницца на их, бо поезд имчауся вельми шпарка.4)Лось пастаяу яшчэ, паварочау галавой то управа, то улева, апусциу раги, нибы хацеу каго бадануць, павярнууся и галопам падауся некуды у гору.5) Пасля абеду, адвёушы дачку да суседки, Насця пайшла на поле.
У дзяцінстве я часта гуляла па парку разам са сваімі бацькамі. І аднойчы са мной здарылася цікавая гісторыя: раптам перада мной з'явілася сабака. Спачатку я спалохалася, але сабака адразу ж пачала лашчыцца. Позіркам яна паказвала, што хоча адвесці мяне кудысьці. Я паклікала бацькоў, і мы адправіліся туды, куды вяла нас сабака. Зайшоўшы ў невялікі лес, мы падышлі да аднаго дрэве, побач з якім ляжала некалькі шчанюкоў. Дарослая сабака скулы і паказвала на аднаго шчанюка. Аказалася, што ў яго пашкоджана лапка. Мы з бацькамі адправіліся ў ветклінікі, дзе шчанюку аказалі дапамогу. Калі мы прынеслі яго назад, сабака поглядам паказвала, што вельмі ўдзячная нам. Гэтую сабаку і яе шчанюкоў з таго дня мы падкормлівалі кожны дзень. Кожная сабака атрымала сваю мянушку, і яны назаўжды запомніліся мне.
надеюсь
Объяснение: