назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
У паэме Янкі Купалы “Магіла льва” галоўным героем з’яўляецца Машэка – малады асілак, закаханы ў дзяўчыну Натальку. Машэка меў дзівосную моц з малых гадоў, як піша Купала “дзіцём нясці ўжо мог калоду, якой трох сталых – не маглі”. Сваю сілу ён накіроўваў у працу, быў лагодным і ціхім. Але яго змяніла няшчаснае каханне. Наталька выбрала замест яго багатага пана. Машэка ўцек у лясны гушчар і ад помсты стаў забіваць людзей.
Новага Машэку, звар’яцелага ад крыўды, аўтар называе “разбойнікам, страшным на ўвесь мір”. Цікава, што звычайна ў беларускай літаратуры асілкі, што жылі ў мястэчках, выступалі ў абарону простых людзей ад паноў або няшчасцяў. Вобраз Машэкі ў “Магіле льва” наадварот, адмоўны. Ён аслеплены асабістым болем і з рамантычнага волата пераўтвараецца ў злодзея. Ён аднолькава помсціць усім, ненавідзіць і простых людзей, і пана. У гэтым страшным вобразе Машэкі Янка Купала ўвасабляе тое, да чаго можа прывесці балючая крыўда, як асобы, так і ўсяго народу. Мы бачым тут папярэджанне, заклён ад аўтара паэмы.