Плакалі пралескі, дзеці вясны... — Гэта раса на кволых пялёстках! — пяяў жаўранак і кружыўся над імі... Фарбаваныя небам, узгадаваныя сонейкам, яны на чорнай зямлі не хацелі перажыць нават ад маладзіка да ветаха вясенняга месяца... плакалі ды плакалі... Месцамі па лагчынах лядок стаяў, месцамі траўкі зазелянеліся... Новыя нарогі панёс на плячах араты ад каваля; дзяцюк ахвотна быкоў накарміў. Палала зарніца над бярэзнікам. У вёсцы з закураных каміноў круціўся ўверх, быццам кудзеля, белы дым — гаспадыні сняданне рыхтавалі. Выйшла дзяўчына першы раз босая ў чыстае поле; убачыла, як пралескі слёзы льюць, ды сама заплакала: — Ой, мяне за нямілага замуж выдаюць! — Ой, пагубіла я леты маладыя свае!.. Абхапіла рукамі бярозку маладую ды абамлела разам з ёй... А вакол плакалі пралескі, дзеці вясны... Прытуліся ка мне Прытуліся ка мне, дзяўчынка каханая! — бо сонейка заходзіць, бо цені гусцеюць і каля млына над возерам устае, быццам белая воўна, пахучы туман... А мо і праўда, што ў розных там замчышчах крыштальных ваююць паміж сабой рыцары дня з рыцарамі ночы? А мо і праўда, што на пурпурных хмарках ручайкамі льецца чырвоная кроў? А мо і праўда, што ў цёмным хмызе русалкі з доўгімі валасамі пяюць цяпер песні захаду? Нешта казачнае бачу я ў багатых колерах неба... Нешта таемнае варожыць мне вячэрняя зорка... Сэрца маё ператлумачыць сабе ўсе гэтыя дзіўныя малюнкі. Цені кладуцца над вёскай, цені гусцеюць на канюшыне за пусткай, і неяк робіцца сумна-сумна... Цямней і вялізней становяцца вочы твае, і душа мая тоне ў глыбокім моры іх ззяння. У гэты самы час тку я са смутку свайго карону для шаўковых валасоў тваіх... Здаецца, ляцім з табою дзесьці далека-далека за рэчкай, за хмызняком... Заскрыпелі варотамі касцы, зачырванелася вогнішча на пасецы...
Діалог між донькою і мамою про покупку шкільного костюма.Мамо:-Ну Що, доню, треба тобі шкільний костюм купити.дочка:-Мамочка! Навіщо мені він потрібен? Мені і так добре, є, що вдягти!-А Ось Людмила Миколаївна на зборах веліла купити, нд дівчинки тепер в шкільних костюмах ходити будут.Только подумай, що купувати будемо: брючний костюм або зі спідницею?-Мама, Мені більше подобаються спідниці! Все-таки, я - дівчинка, а не хлопчик, щоб по школі в штанах ходити!-Добре, Дочка! Купимо тобі жакет, жилет, спідницю і кілька різних блузок.Піде?-Так, Мам, згодна! Але тільки жилет не треба, краще дві спідниці купимо різного фасону і кольору.-Яка Ти у мене розумниця! А який колір ти хочеш?-Думаю, Чорний і серий.А блузки купимо дві білі, нарядні і дві блакитного кольору.-Коли підемо? Давай в суботу!-Добре, Мама! Підемо в цю суботу, після моєї секції.-Молодець, Розумниця ти моя! Як тобі зручно, адже у мене вихідний.У суботу дочка і мама вирушили в магазин і купили те, що хотіли.Дочка дуже була задоволена своїми обновками
У мяне ёсць сапраудная сяброука . Яе завуць (имя ). И наша сяброуства было праверанна многа разоу . Яна заусёды прыходзиць мне на да памогу у цяшкую хвилину . Не так дауно я хварэла . Да мяне зайшла (сяброука) , яна прыйшла праведаць мяне . Но пораз не каторы час ёй пазванили яе аднаклассники и пакликали гуляць . Мне зрабилася сумна : таксама хацелася на вулицу . (сяброука имя )гэта зауважыла и адмовилилася ад запрашэння . Яна засталася . Вы скажыце - такая дробязь не доказ сяброуства . А я упэуненна - яно праяуляецца менавита у дробязях . Где надо поставь у кароткае и напиши имя своей подружки .
Плакалі пралескі, дзеці вясны...
— Гэта раса на кволых пялёстках! — пяяў жаўранак і кружыўся над імі...
Фарбаваныя небам, узгадаваныя сонейкам, яны на чорнай зямлі не хацелі перажыць нават ад маладзіка да ветаха вясенняга месяца... плакалі ды плакалі... Месцамі па лагчынах лядок стаяў, месцамі траўкі зазелянеліся...
Новыя нарогі панёс на плячах араты ад каваля; дзяцюк ахвотна быкоў накарміў. Палала зарніца над бярэзнікам. У вёсцы з закураных каміноў круціўся ўверх, быццам кудзеля, белы дым — гаспадыні сняданне рыхтавалі. Выйшла дзяўчына першы раз босая ў чыстае поле; убачыла, як пралескі слёзы льюць, ды сама заплакала:
— Ой, мяне за нямілага замуж выдаюць!
— Ой, пагубіла я леты маладыя свае!.. Абхапіла рукамі бярозку маладую ды абамлела
разам з ёй...
А вакол плакалі пралескі, дзеці вясны...
Прытуліся ка мне
Прытуліся ка мне, дзяўчынка каханая! — бо сонейка заходзіць, бо цені гусцеюць і каля млына над возерам устае, быццам белая воўна, пахучы туман...
А мо і праўда, што ў розных там замчышчах крыштальных ваююць паміж сабой рыцары дня з рыцарамі ночы?
А мо і праўда, што на пурпурных хмарках ручайкамі льецца чырвоная кроў?
А мо і праўда, што ў цёмным хмызе русалкі з доўгімі валасамі пяюць цяпер песні захаду?
Нешта казачнае бачу я ў багатых колерах неба...
Нешта таемнае варожыць мне вячэрняя зорка...
Сэрца маё ператлумачыць сабе ўсе гэтыя дзіўныя малюнкі.
Цені кладуцца над вёскай, цені гусцеюць на канюшыне за пусткай, і неяк робіцца сумна-сумна... Цямней і вялізней становяцца вочы твае, і душа мая тоне ў глыбокім моры іх ззяння.
У гэты самы час тку я са смутку свайго карону для шаўковых валасоў тваіх... Здаецца, ляцім з табою дзесьці далека-далека за рэчкай, за хмызняком...
Заскрыпелі варотамі касцы, зачырванелася вогнішча на пасецы...