Нарадзіўся Янка Купала 7июля 1882годо. У вёсцы Вязынка, цяпер раён горада Маладзечна. Купала з'яўляўся паэтам, а так жа перакладчыкам, публіцыстам, рэдактарам. Моманты творчасці Янкі Купалы пераходзілі на 1903г. і 1942. Ён з'яўляўся класікаў БССР, жанры яго творчасці ішлі ў кірунку паэзіі і публіцыстыкі. Янка Купала за сваё жыццё змог атрымаць узнагароду ў выглядзе ордэны Леніна, і прэміяй Сталіна. Па яго творах ставіліся экранізацыі, "Раскіданае гняздо", "Магіла льва" і "Паўлінка". Памёр Янка Купала ва ўзросце 59лет 28июня 1942года.
Объяснение:
И агнявокая дзянница, як маладая чарауница цябе сагрэе милым смехам, авее духам чыстых борау, палёу, лугоу, нябёс, прасторау и сыпне радасць низким стрэхам. Над шэрым восеньским полем, над скрыжаваннем дарог и далёким лесам сумнай усмешкай блиснула низкае сонца. О, Радзима, табою напоунена сэрца да краю.Я(займеннiк) можа(глагол) сотню(назоунiк) раз(назоунiк) прайшоу(глагол) па(предлог) роднай(прыметнiк) старане(назоунiк) пастор(назоунiк) и(предлог) жаль(назоунiк) яе(займеннiк) шляхоу(назоунiк) дауно(нарэче) знаёмы(прыметнiк) мне(займеннiк).
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.
Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам.