«Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына…» I неад’емная яе частка – родная мова. Яна не проста сродак зносін, у мове адлюстроўваецца ўвесь духоўны вопыт многіх пакаленняў, светапогляд народа.
Беларуская мова – мова Францыска Скарыны, Міколы Гусоўскага, златавуста Кірылы Тураўскага, а таксама Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча… Гэтыя людзі стваралі на роднай мове літаратурныя шэдэўры і пакінулі іх для нас, сваіх нашчадкаў.
Мы, бібліятэкары, павінны навучыць людзей шанаваць беларускую мову, зрабіць усё для таго, каб было запатрабавана роднае слова, у людзей з’явілася жаданне выкарыстоўваць яго ў гутарцы, чытаць беларускамоўныя перыядычныя выданні, класічную айчынную літаратуру і кнігі сучасных беларускіх аўтараў. Кожны па крупінцы павінен нешта зрабіць для сваёй мовы…
Объяснение:
Шчасце для кожнага чалавека адчуваецца і ўяўляецца па-свойму. Для кагосьці шчасце - гэта многа-многа грошай, для кагосьці шчасце - гэта здароўе блізкіх, для іншых шчасце - гэта проста жыць і атрымліваць асалоду ад жыццём. Наўрад ці на зямлі знойдзецца два аднолькавых чалавека, якія змогуць аднолькава апісаць сваё "стан шчасця". На мой погляд, любы чалавек можа быць шчаслівым. Толькі не ўсе ведаюць, што ж такое шчасце. Таму людзі спрабуюць прыўнесці ў сваё жыццё, то што, на іх думку, зробіць іх шчаслівымі. Працуюць на нялюбых работах, але пры гэтым спрабуюць зарабіць шмат грошай, на якія потым змогуць купіць рэчы, якія, у прынцыпе, ім не надта і патрэбныя
Мне здаецца, што не матэрыяльныя рэчы робяць чалавека па-сапраўднаму шчаслівым. Любая рэч - гэта ўсяго толькі рэч. Яна не зможа падарыць нейкую душэўную цеплыню, ўсведамленне таго, што цябе любяць і любіш ты, што родныя і блізкія людзі побач з табой і ім нічога не пагражае. Напэўна, я магу сказаць пра сябе, што я шчаслівы чалавек. У мяне ёсць улюбёныя бацькі, якія клапоцяцца пра мяне.
Такім чынам, я зрабіў выснову, што шчасце для кожнага сваё, і складаецца яно ў кожнага чалавека са сваіх кампанентаў. Але самае важнае, што я зразумеў - гэта тое, што сваё шчасце мы ствараем самі, і самі робім яго такім, якім хочам. Толькі пры сваім жаданні і стараннасці можна дамагчыся сапраўднага шчасця.
Недавно я прочитал повесть Василия Владимировича"Журавлиный крик". Эта повесть о суровых днях 41.. Она была написана Быковым в 1959 году, когда писатель жил в нашем городе Гродно. С этого произведения начинается Быков-писатель.
Что такое подвиг? В чем суть героизма? На эти вопросы дает ответ писатель в повести "Журавлиный крик".
Шестеро солдат во главе с старшиной Карпенко должны продержаться сутки на пересечении шоссе и железной дороги, чтобы обескровленный полк смог закрепиться на новых позициях. Солдаты - очень разные, совершенно не похожие друг на друга люди. У каждого свой характер, свое отношение к жизни, свое .
В повести" Журавлиный крик " Быков пишет о том, о чем в то время говорили шепотом! А многие белорусские писатели вообще не писали. Им не хватало мужества, чтобы сказать, что на войне были смертники, который приказывал ценой жизни останавливать фашистов. Об этом - "Журавлиный крик". О воинской чести и антигуманных решениях командования. О молодых и не очень людей,