Наогул мая пакой не зусім асабіста мая, таму што ў ёй стаіць тэлевізар. А тэлеперадачы глядзяць і бацькі. Але ва ўсім астатнім гаспадар я. Тут мой пісьмовы стол, кніжная шафа і кніжныя паліцы, канапа, на якім я сплю, невялікі столік-тумбачка, дзе захоўваюцца мае гульні. Побач - вялікае крэсла, забраўшыся ў якое з нагамі, я люблю чытаць. А галоўнае - у маім пакоі ёсць куток, дзе стаіць магнітафон і вісяць на сцяне дзве карты, розныя таблічкі і цікавыя мне карцінкі. Хачу растлумачыць, што гэта за таблічкі. Я іх даўно калекцыяную. Напрыклад, ёсць такія: «Без стуку не ўваходзіць», «Сыходзячы - тушыце святло», «У нас не паляць», «Выконвайце цішыню» і г. д. Вісяць яны проста так, без сістэмы. Я знаходзіў іх на розных развалах, некаторыя мне дарылі. Мама час ад часу пагражае іх прыбраць, але мне яны падабаюцца.
Адна з двух карт - гэта карта нашай вобласці. Я люблю часам адшукваць на ёй пасёлкі, рэкі, пра якія штосьці пачуў, адзначаць месцы, дзе ўжо пабываў.
Я вельмі люблю сваю пакой і, калі з'язджаю куды-небудзь, хутка пачынаю па ёй сумаваць. У ёй летам заўсёды халаднавата, таму што ў вокны зазіраюць два велізарных каштана, а зімой цяпло і ўтульна дзякуючы гарачай сценцы каміна.
Радзіма - гэта месца, дзе мы нарадзіліся, там дзе жывуць нашы дзядулі і бабулі, мамы і таты. Кожны чалавек любіць радзіму па свойму. Радзіма гэта самае дарагое табе месца на Зямлі. Дзе б ты не быў, хоць у Італіі, цябе цягне назад на радзіму. Для кожнага чалавека рдина займае якое тое месца ў яго душы.
На Зямлі жыве шмат людзей з розных краін. І для кожнага з іх радзіма свая.
Я люблю радзіму за яе цудоўнае сапраўднае, за прыгожую прыроду, за тое, што яна ёсць. У апошні час некаторыя людзі зусім забыліся пра радзіму. Ім зусім абыякава якая яна зараз і якая яна будзе. І я звяртаюся да ўсіх "Беражыце і не забывайце пра радзіму. Бо ў нас яна адна!".