Мемарыяльны комплекс «Хатынь» - маўклівы помнік фашысцкім зверстваў ў час Вялікай Айчыннай вайны. Вёска Хатынь была цалкам спалена 22 сакавіку 1943. Былі зажыва спалены ўсе жыхары вёскі. Тых, хто спрабаваў вырвацца з агню, чакалі аўтаматныя кулі якія стаяць у ачапленні салдат. Выжыць атрымалася толькі траім: двум хлопчыкам і аднаму пажылому мужчыну. У 1966 годзе было вырашана увекавечыць трагедыю Хатыні і стварыць на месцы спаленай вёскі мемарыяльны комплекс. ЦК КПБ прыняў рашэнне аб стварэнні ў Лагойскім раёне мемарыяльнага комплексу «Хатынь». Быў абвешчаны ўсесаюзны конкурс праектаў мемарыяльнага комплексу. У сакавіку 1967 года конкурс выйгралі маладыя сучасныя архітэктары Ю. Градаў, В. Занковіч, Л. Левін і скульптар народны мастак БССР С. Селіханаў. Мемарыяльны комплекс «Хатынь» быў урачыста адкрыты 5 ліпеня 1969. Дзівіць уяўленне скульптура непакоранага жыхара Хатыні, які нясе на руках які памірае сына. Манумент адлюстроўвае цудам выжыў каваля Язэпа Камінскага, які пад грудамі трупаў знайшоў свайго параненага сына. Асаблівая эмацыйная выразнасць дасягаецца званоў, які раздаецца кожныя 30 секунд. Звон разліваецца далёка над маўклівымі зазелянелымі пагоркамі, якія захоўваюць попел Хатыні. Аб спаленых дамах нагадваюць помнікі ў выглядзе пячных труб. Тут створана адзінае ў свеце могілках вёсак. Ўвекавечана ўсё, што засталося ад спаленых вёсак - іх назва і урна з прахам, прывезеныя з месца трагедыі. На сімвалічных галінах дрэў у алфавітным парадку згаданыя 433 беларускія вёскі, спаленыя ў час вайны.
Помнік "Дзяўчына з парасонам" Помнік "Дзяўчына з парасонам" на Міхайлаўскім скверы ў Мінску быў усталяваны ў 2000 годзе. Гэта помнік маладым дзяўчатам і хлопцам - ахвярам жахлівай трагедыі на станцыі метро "Няміга". 30 мая 1999 года на беразе ракі Свіслач адбыліся народныя гулянні, прысвечаныя апошняму званку школьнікаў. У ліку святочных мерапрыемстваў быў канцэрт гурта «Манга-Манга». Тысячы старшакласнікаў у гэты дзень выйшлі на вуліцы горада, каб адзначыць адзіны і непаўторны свята ў сваім жыцці. Многія з школьнікаў хацелі патрапіць на канцэрт любімага гурта. Раптам надвор'е рэзка сапсавалася, і пайшоў праліўны дождж з буйным градам. Мноства дзяўчат і юнакоў пабеглі да маленькага і вузкаму пешаходным пераходзе каля станцыі метро "Няміга", ратуючыся ад непагадзі, дзе паўстала страшэнная даўка, падчас якой загінула 53 чалавекі. Больш за паўтары сотняў чалавек выжыла ў цісканіне, але атрымала траўмы рознай цяжкасці. Уся краіна ў тыя журботныя дні апранула жалобу па сваім дочкам і сынам, якія загінулі ў жудаснай цісканіне. Трагедыя моцна ўразіла і таленавітага скульптара Беларусі Уладзіміра Жбанава. У той час ён працаваў над скульптурай дзяўчынкі пад парасонам, для якой яму пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Першапачаткова планавалася стварыць скульптуру дзяўчынкі, якая чакае тралейбус на прыпынку, але трагедыя змяніла першапачатковая задума мастака, у яго скульптуру былі ўнесены істотныя змены. Так была створана самая сумная і кранальная скульптура Уладзіміра Жбанава - босая дзяўчынка ў мокрым сукенцы з парваным градам парасонам у руках. Міхайлаўскі сквер - папулярнае месца адпачынку ў Мінску. Многія бачылі дзіўную скульптуру дзяўчынкі з ірваным парасонам, але мала хто ведае, што гэта душэўны водгук скульптара на боль грамадзян яго краіны. Яшчэ пры жыцці скульптара пачалі хадзіць чуткі аб незвычайных уласцівасцях яго тварэнняў. Пасля смерці Жбанава сталі казаць, што ён ведаў нейкі містычны сакрэт і кожную сваю працу надзяліў адмысловымі ўласцівасцямі. Так, кажуць, што таго, хто дакрануўся да дзяўчыны з парасонам будуць абыходзіць бокам няшчасныя выпадкі.
Вёска Хатынь была цалкам спалена 22 сакавіку 1943. Былі зажыва спалены ўсе жыхары вёскі. Тых, хто спрабаваў вырвацца з агню, чакалі аўтаматныя кулі якія стаяць у ачапленні салдат. Выжыць атрымалася толькі траім: двум хлопчыкам і аднаму пажылому мужчыну.
У 1966 годзе было вырашана увекавечыць трагедыю Хатыні і стварыць на месцы спаленай вёскі мемарыяльны комплекс. ЦК КПБ прыняў рашэнне аб стварэнні ў Лагойскім раёне мемарыяльнага комплексу «Хатынь». Быў абвешчаны ўсесаюзны конкурс праектаў мемарыяльнага комплексу. У сакавіку 1967 года конкурс выйгралі маладыя сучасныя архітэктары Ю. Градаў, В. Занковіч, Л. Левін і скульптар народны мастак БССР С. Селіханаў.
Мемарыяльны комплекс «Хатынь» быў урачыста адкрыты 5 ліпеня 1969.
Дзівіць уяўленне скульптура непакоранага жыхара Хатыні, які нясе на руках які памірае сына. Манумент адлюстроўвае цудам выжыў каваля Язэпа Камінскага, які пад грудамі трупаў знайшоў свайго параненага сына.
Асаблівая эмацыйная выразнасць дасягаецца званоў, які раздаецца кожныя 30 секунд. Звон разліваецца далёка над маўклівымі зазелянелымі пагоркамі, якія захоўваюць попел Хатыні. Аб спаленых дамах нагадваюць помнікі ў выглядзе пячных труб.
Тут створана адзінае ў свеце могілках вёсак. Ўвекавечана ўсё, што засталося ад спаленых вёсак - іх назва і урна з прахам, прывезеныя з месца трагедыі. На сімвалічных галінах дрэў у алфавітным парадку згаданыя 433 беларускія вёскі, спаленыя ў час вайны.